Θέλετε να μάθετε γιατί σκίστηκα τόσο πολύ να περάσω πανεπιστήμιο και να το σκάσω απ’ τα Τρίκαλα;
Θέλετε, δε θέλετε, θα σας το πω: Το “Star Wars” έφταιγε!Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, είμαι και μπούμερ ο δόλιος κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή με δικτυακό φαπίδι:
Το ορίτζιναλ “Star Wars”, το πρώτο, το πρόστυχο, που άλλαξε την ιστορία του ψυχαγωγικού σινεμά, συναντήθηκε με τις σκοτεινές αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών το έτος 1977.
Μάλιστα; Μάλιστα.
Στην Αθήνα ήρθε και παίχτηκε ένα χρόνο αργότερα!
Το ξαναγράφω για όσους και όσες πνίγουν το Netflix στις διαμαρτυρίες έτσι και εντώ στο Ελλάντα μας εμφανίσει μια σειρά ή μια ταινία με πάνω από μισή ώρα καθυστέρηση σε σχέση με την υπόλοιπη υφήλιο:
Στην Αθήνα το “Star Wars”, ήρθε και παίχτηκε ένα χρόνο αργότερα από την Αμερική!
Θα μου πεις άλλοι καιροί τότε, αραμπάς περνά σκόνη γίνεται, εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε, συνορα και κάγκελα παντού, δεν υπήρχε η παγκοσμιοποίηση ούτε σαν λάμψη στα μάτια του Γκρήνσπαν. Κάπως το άντεχες…
Εκείνο, όμως, που δεν άντεχες ως πιτσιρίκι δεκατριώ χρονώ στο ελληνικό ντιπ σάουθ, ως πιτσιρίκι κουρασμένο απ’ τα κλαρίνα και τα σιγκούνια, ως πιτσιρίκι μαγεμένο απ’ την υποψία της ποπ κάλτσιουρ, ήταν ότι το “Star Wars” το είδαμε στα Τρίκαλα ένα χρόνο αργότερα απ’ την Αθήνα. Σύνολον δύο χρόνια αργότερα από τις ΗΠΑ, γκαντάμιτ, είπαμε πίσω απ’ τα κάρβουνα τα βλαχάκια, αλλά όχι κι έτσι, ιναφ ιζ ιναφ. Και το ‘σκασα…
Αυτά για το τότε κι εμάς τα μωρά της νέας εποχής, που παραμυθιαζόμασταν αβάδιστα και αβασάνιστα. Σήμερα, είναι πολύ πιο ήζυ να είσαι κουλτουρέ στην επαρχία (συγγνώμη, στην περιφέρεια!) και άμα θες και και φύζικαλ κόντακτ, τρεις ώρες απέχει από τα Τρίκαλα η Αθήνα πλέον (όχι οκτώ, όπως στα σέβεντιζ) και μιάμιση ώρα η Σαλονίκη (όχι πέντε όπως στα σέβεντιζ), βάζεις μπρος το τουτού και ρολάρεις στην εθνική οδό. Και τότε, ρεπόρτερ Ξανθάκη, γιατί εξακολουθεί να το σκάει ο κόσμος και μαραζώνει ο τόπος πέρα απ’ το γαμημένο το Λεκανοπέδιο;
Ναι, ναι, οι δουλειές και οι επαγγελματικές ευκαιρίες, το ξέρω, το ξέρω, ευχαριστώ πολύ, δεν χρειάζομαι τον Σκυλακάκη και τον Σταϊκούρα (ούτε καν τον Τσακαλώτο!) για να μου τα εξηγήσουν. Ευχαριστώ και πάλι, καταλαβαίνω από νουμεράκια, σχολή θετικών επιστημών έχω τελειώσει, να προκόψει θέλει ο άλλος, να προκόψει θέλει η άλλη, δεν θέλουν να ψωμοζούν που λένε και στο χωριό μου. Αλλά υπάρχουν και αυτοί, υπάρχουν και αυτές που θέλουν απλώς να ζουν…
Το γράφω αυτό, γιατί χτες που ξεφύλλιζα τη «δημοκρατία», είδα ένα ρεπορτάζ που έγραφε τα εξής:
«Άλλη μια άγονη προκήρυξη πρόσληψης γιατρών σημειώθηκε για το Νοσοκομείο του Διδυμοτείχου, που είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα έλλειψης ιατρικού αλλά και νοσηλευτικού προσωπικού διαχρονικά. Για πέντε νευραλγικές θέσεις γιατρών που προκηρύχθηκαν, δεν έδειξε ενδιαφέρον κανένας γιατρός ώστε να καλυφθούν. Η χρονική προθεσμία έληξε και, έτσι, έμειναν κενές δύο θέσεις παθολόγων, μία καρδιολόγου, μία νευρολόγου και μία νεφρολόγου».
Καταλάβατε τώρα αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί γιατί ο άλλος σαφώς και προτιμάει ημιυπόγεια γκαρσονιέρα μέσα στη μπουρούχα της Αττικής, αντί για σπίτι με κήπο και θέα στα Διδυμότειχα αυτής της χώρας; Γιατί άμα βαρέσει μπιέλα, άμα κόψει πείρο, άμα πάρει κολωνάκια κι έρθει το ασθενοφόρο να τον σηκώσει και να τον πάει νοσοκομείο, έχει πιθανότητες αυτός ο γιατρός που θα τον δει τελικά να είναι λίγο λιγότερο σαφρακιασμένος από τον ίδιο. Ενώ στα Διδυμότειχα αυτής της χώρας, στα νοσοκομεία τους «που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα έλλειψης ιατρικού αλλά και νοσηλευτικού προσωπικού διαχρονικά»…
Μιλήστε μου ύστερα εσείς για τον Μπελέρη και πόσο πατριωτική χειρονομία ήταν η ένταξή του στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Θα πάει ο Φρέντυ στις Βρυξέλλες, αλλά ο γιατρός δεν θα πάει στο Διδυμότειχο!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
