Εκείνο το απριλιάτικο πρωί, μόλις ξύπνησα, πριν ακόμα προλάβω να βγω από την κρεβατοκάμαρα, μπήκε η Βίκη με το μαντάτο: "Ο Περικλής" μου είπε μόνο... "Τι, πέθανε;", της είπα. Έτσι, απλά, χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη, χωρίς τη μεγάλη λύπη που προκαλεί η είδηση του θανάτου ενός στενού σου φίλου, - μαζί στη φυλακή, (μαζί μπήκαμε - μαζί βγήκαμε) μαζί στο γλέντι της ελεύθερης και ωραίας ζωής, στα καφενεία και στις ταβέρνες, στους δρόμους και στις στενωπούς της πολιτικής, στη σκέψη, στις εφημερίδες, στα γραπτά και στα βιβλία - μόνο οι εικόνες των άλλων της παρέας, εκείνων που είχαν φύγει πριν τον Περικλή, πέρασαν αστραπιαία απ' το μυαλό μου, ο Γιάννης Καλαϊτζής σε πρώτο πλάνο...
Ύστερα έμαθα ότι η (εικοσάχρονη, τότε) κόρη μας, λυπήθηκε πολύ - περισσότερο απ' όλους μας για το φευγιό του φίλου μας. Κι αυτό θα ήθελα να του το πω, με την ιδέα ότι θα τον γέμιζε χαρά, στην τελευταία του έφοδο στον ουρανό: οι νέοι αγαπούσαν σαν μικρό Θεό τον Περικλή. κι εκείνος το ένοιωθε. Κι αυτό του έδινε ζωή...
Νίκος Τσαγκρής (fb)
