Ποια είναι η δουλειά του κυβερνητικού εκπροσώπου; Να κάνει το μαύρο άσπρο, να προσπαθεί να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, να καλύπτει τις γκάφες των συναδέλφων του, να προστατεύει τον αρχηγό της κυβέρνησης, να λέει άλλοτε χοντρά ψέματα, άλλοτε μισές αλήθειες, να απαντά στην κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης και γενικώς να υπερασπίζεται με όλα τα μέσα την παράταξή του.
Είναι αυτή η δουλειά ντροπή; Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, που λέει και η γνωστή φράση, αν δεν ξέρεις να κάνεις άλλη και απ’ αυτήν εξαρτάται η επιβίωσή σου. Πάντως ελάχιστοι πια πιστεύουν τους κυβερνητικούς εκπροσώπους. Και στα προφορικά τους και στα γραπτά τους. Εκτός από τις περιπτώσεις που ανακοινώνουν τη σύνθεση των κυβερνήσεων.
Ο σημερινός κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι μία από τα ίδια. Εχουν υπάρξει καλύτεροι ως προς τη συγκρότηση και τη ρητορική δεινότητα, έχουν υπάρξει και χειρότεροι - περισσότεροι αυτοί. Ο συγκεκριμένος έχει ένα, πλεονέκτημα να το πω, μειονέκτημα να το πω, δεν έχω καταλήξει. Εχει έναν συνάδελφό του υπουργό που λειτουργεί σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αυτοθέλητα; Πιθανόν. Κατ’ εντολήν του αρχηγού; Ενδεχομένως.
Ο λόγος για τον υπουργό (δεν έχει σημασία ποιου υπουργείου αφού έτσι κι αλλιώς είναι παντός καιρού) Αδωνη Γεωργιάδη. Οποτε δημιουργείται πρόβλημα στην κυβέρνηση είτε από ένα σκάνδαλο είτε από μια άστοχη ενέργεια κυβερνητικών στελεχών είτε από λάθη του πρωθυπουργού (ναι, κάνουν και οι ατσίδες λάθη) δεν αφήνει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να βγάλει το φίδι από την τρύπα, απλώνει αυτός το χέρι του και τραβάει έξω το δηλητηριώδες ερπετό.
Κατά κανόνα πλειοδοτεί στον διαγωνισμό υπεράσπισης της παράταξης και της κυβέρνησης και έναντι του κυβερνητικού εκπροσώπου και έναντι των συναδέλφων του, πολλοί εκ των οποίων στα δύσκολα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια και όταν στριμώχνονται (αραιά και πού) από τα μέσα ενημέρωσης παραπέμπουν για απαντήσεις στους αρμόδιους υπουργούς.
Το έκανε πάντα ο κ. Γεωργιάδης. Δεν του έχει βγει σε κακό. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες παρατηρήσεις από τον πρωθυπουργό (πάντα μακριά από τη δημοσιότητα) για να ελέγξει τον εκρηκτικό χαρακτήρα του, δεν έχει υποστεί καμιά συνέπεια για την υπερδραστηριότητά του. Αντιθέτως έχει επιβραβευτεί. Και υπουργός και ανώτερος κομματικός αξιωματούχος. Οπότε δεν έχει λόγο να αλλάξει τακτική.
Οι πολιτικοί αρχηγοί και ιδιαίτερα οι πρωθυπουργοί έχουν ανάγκη από τέτοιας ιδιοσυγκρασίας συνεργάτες. Τους θέλουν για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά ώστε να μην εκτεθούν αυτοί, τους θέλουν για να λένε δημοσίως πράγματα που εκ της θέσεώς τους δεν μπορούν να πουν αυτοί, τους θέλουν για να συσπειρώνουν το φανατικό ακροατήριο του κόμματος που τρέφεται από την πεζοδρομιακή σύγκρουση, τους θέλουν επίσης για να παίξουν τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος αν τα πράγματα θα ζορίσουν και πρέπει κάποιος να θυσιαστεί για να σωθεί ο αρχιερέας. Σε όλα αυτά εκτός από το τελευταίο (γιατί δεν έχει χρειαστεί μέχρι τώρα) ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία ο κ. Γεωργιάδης.
Υπάρχουν όρια; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο κ. Γεωργιάδης έχει υπερασπιστεί με πάθος και την κυρία Ασημακοπούλου και την κυρία Κεραμέως (τόσο που ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ούτε οι ίδιες το έκαναν) με ήκιστα σοβαρά επιχειρήματα. Και το πιο εντυπωσιακό; Επιτέθηκε με δριμύτητα στην Ευρωπαία εισαγγελέα επειδή αυτή τόλμησε να κάνει κριτική στην κυβέρνηση και στην ηγεσία της ελληνικής Δικαιοσύνης για τους χειρισμούς τους στην υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών και για το απείρου κάλλους και πρωτοφανούς ιδιοτέλειας άρθρο του Συντάγματος που προσφέρει ασυλία στο πολιτικό προσωπικό.
Είπε μάλιστα ότι πρέπει η κυβέρνηση να αναζητήσει τρόπους ώστε να τιμωρηθεί για την αποκοτιά της γιατί εμείς (η Ελλάδα δηλαδή) «δεν δεχόμαστε κομισάριους ή δερβέναγες για να μας πουν τι θα κάνουμε στη χώρα μας». Εκτός αν λέγονται Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ, γιατί αυτούς τους ήθελε ο κ. Γεωργιάδης για να κάνουν τη ζωή δύσκολη στους εθνομηδενιστές, τους άθεους, τους ακροαριστερούς λαϊκιστές.
Τάσος Παππάς
