Όπως τα «είδε» και τα είπε ο Στέφανος Κασσελάκης πριν από εμάς για μας, από το στρατόπεδο της Θήβας όπου υπηρετεί τη θητεία του: «Στη Βουλή είδαμε μια διαδικασία – σόου που, δυστυχώς (σ. σ: παρά την «αποκάλυψη» του αιφνιδίως… ανανήψαντος, τέως συστημικού, «Βήματος» για αλλοίωση των συνομιλιών μεταξύ του σταθμάρχη και του μηχανοδηγού της τραγωδίας των τρένων από τη «μονταζιέρα» της ΝΔ, που προκάλεσε την πρόταση δυσπιστίας), δεν πρόσθεσε τίποτα ως προς την ουσία της κυβερνητικής επιχείρησης χειραγώγησης της κοινής γνώμης για τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών».
Στο πεδίο της αντιπολίτευσης είδαμε μια κοκορομαχία σε σχέση με το ποιος θα πιστωθεί την φοβερή… ιδέα Ανδρουλάκη για την πρόταση μομφής. Και εν τέλει είδαμε να στοιχίζονται γύρω της (σ. σ: γύρω από την πρόταση μομφής) όλοι εκείνοι οι «προοδευτικοί» πολιτικοί που απέκλειαν προεκλογικά τις αλλεπάλληλες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για κυβερνητική συνεργασία, διατηρώντας τον Μητσοτάκη στην εξουσία.
Στο πεδίο της συμπολίτευσης είδαμε τους βουλευτές της Ν.Δ. να στοιχίζονται σαν πρόβατα στο μαντρί, ακριβώς όπως τους υπεδείκνυε καθημερινά το «memo του Μαξίμου – Γκρίνμπεργκ» τον οποίο, εμείς, (οι Ελληνίδες και οι Έλληνες) πληρώνουμε «για να μας χειραγωγεί μέσα από ένα κόμμα που χρωστάει μισό δισ. ευρώ».
Απέμεινε η συνεχιζόμενη αυτοκαταστροφική αντιπαλότητα στο πεδίο της αντιπολίτευσης, η συνεχιζόμενη φιλοτομαρική κοινωνικοπολιτική αναισθησία στο πεδίο της συμπολίτευσης και μια διάχυτη λαϊκή απορία: «Τι ήταν αυτό που έκανε τον Μαρινάκη και «Το Βήμα» του να πάθουν… αίφνης κρίση ειλικρίνειας και να δημοσιεύσουν την «αποκάλυψη» για την «Μονταζιέρα στα Τέμπη» και τη συμβολή της στην επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών του κουμπάρου Κυριάκου και της κυβέρνησής του στο έγκλημα των τρένων;» Την αλλοίωση των συνομιλιών μεταξύ του σταθμάρχη και του μηχανοδηγού της σιδηροδρομικής τραγωδίας, δηλαδή, από τη «μονταζιέρα» της ΝΔ;
Ούτε… «αίφνης», ούτε «κρίση ειλικρίνειας», ούτε «αποκάλυψη» είναι η απάντηση. Όπως έγραφα και, ενυπόγραφα, δημοσίευα (anoixtoparathyro.gr και zoornalistas.com) λίγες μέρες μετά το έκλημα των Τεμπών, ο Μαρινάκης, όπως και οι λοιποί διαπλεκόμενοι μιντιάρχες, τα Μέσα τους και, βεβαίως, οι εργαζόμενοι σ’ αυτά δημοσιογράφοι (κυρίως οι επιτελικοί, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ) γνώριζαν τα πάντα, καθώς συμμετείχαν εξαρχής στην επιχείρηση συγκάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών στο έγκλημα των Τεμπών – επιχείρηση που, με πρωθυπουργική εντολή, άρχισε να «λειτουργεί» με το άκουσμα της τρομερής είδησης:
«Γνώριζαν ότι, από την επομένη της σύγκρουσης των τρένων στιγμή και για είκοσι ολόκληρες ώρες, ο πρωθυπουργός, παρέα με τον κολλητό του υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη και τους βασικούς πολιτικούς και επικοινωνιακούς του συμβούλους, σχεδίαζαν τη συγκάλυψη των ευθυνών του ιδίου και της κυβέρνησής του για το έγκλημα των Τεμπών…»Ως εκ τούτου, γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης δεν ήταν ο υπουργός Επικρατείας που, με εντολή Μητσοτάκη, αντικατέστησε τον παραιτηθέντα – με εντολή Μητσοτάκη πάλι – υπουργό Κώστα Καραμανλή μετά το έγκλημα των Τεμπών, αλλά ο υπουργός Συγκάλυψης του κυβερνητικού εγκλήματος των Τεμπών…
»Κυρίως γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης, μια εβδομάδα μετά την τραγωδία (Τετάρτη 9/3/2023) επισκέφθηκε το γραφείο τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη με άκρα μυστικότητα και με απαγόρευση δημοσιογραφικής προσέγγισης και κάλυψης των επαφών και ερευνών του εκεί, προκειμένου να ασκήσει… απρόσκοπτα τα νέα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών (σ. σ: εκεί, φημολογείται ότι δούλεψε η… μονταζιέρα για την αλλοίωση της συνομιλίας Σταθμάρχη – μηχανοδηγού), αλλά καμιά αντίδραση: δημοσιογραφική σιωπή σε βαθμό συγκάλυψης της συγκάλυψης!...»
Ούτε… «αίφνης» λοιπόν, ούτε «κρίση ειλικρίνειας», ούτε «αποκάλυψη»: η «αποκάλυψη» για την «Μονταζιέρα στα Τέμπη» ήταν «κοινό μυστικό» στην καθεστωτική δημοσιογραφική πιάτσα – και όχι μόνον – και δημοσιεύθηκε στο Βήμα του Μαρινάκη με χρονοκαθυστέρηση ενός έτους. Όχι από αιφνίδια… «κρίση ειλικρίνειας» του μιντιάρχη, αλλά με κάποια αιτία, κάποιο σκοπό. Για κάποιον λόγο…
Αναζητήστε τον, αν το επιθυμείτε, στην εξαιρετική, σχετική παρέμβαση στο fb του προέδρου του «Πράττω» Νίκου Κοτζιά, με την οποία δεν κρύβω ότι συμφωνώ απολύτως και προσυπογράφω:
«Η κυβέρνηση εξυπηρετεί τους ολιγάρχες συνολικά. Όταν, όμως, εντός αυτής της ομάδας υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, όπως των Λάτση και Μαρινάκη, τότε ο «συνεταίρος» Μητσοτάκης «αναγκάζεται» να κάνει επιλογές υπέρ του ενός (εδώ του πρώτου) σε βάρος του άλλου. Αυτή η επιλογή δεν κάνει τον Μητσοτάκη πολέμιο της ολιγαρχίας, καθότι γίνεται στα πλαίσια εξυπηρέτησής της, ούτε τον «παραπονούμενο» ολιγάρχη αντισυστημικό. Όταν δεν μπορούν σε κάθε μπίζνα να εξυπηρετηθούν όλοι μαζί και εξίσου, τότε είναι «φυσιολογικό» να προκύπτουν ανάλογα προβλήματα. Το πραγματικό καθήκον μας είναι να συμβάλλουμε ώστε να τελειώνει η χώρα με την κυριαρχία αυτών των συμφερόντων πριν αυτά την τελειώσουν. Πρέπει να κοπούν, δηλαδή, τα προκλητικά προνόμιά τους, πριν βυθίσουν την χώρα στην πλήρη παρακμή»
ΥΓ. Στην Ελλάδα έχουμε γνωρίσει τρεις τύπους δεξιών πρωθυπουργών: υπάλληλοι της Ολιγαρχίας, υποταγμένοι στον πόλεμο της Ολιγαρχίας και συνεταιράκια. Η τελευταία είναι η περίπτωση του Μητσοτάκη».
Αναζητήστε τον, αν το επιθυμείτε, στην εξαιρετική, σχετική παρέμβαση στο fb του προέδρου του «Πράττω» Νίκου Κοτζιά, με την οποία δεν κρύβω ότι συμφωνώ απολύτως και προσυπογράφω:
«Η κυβέρνηση εξυπηρετεί τους ολιγάρχες συνολικά. Όταν, όμως, εντός αυτής της ομάδας υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα, όπως των Λάτση και Μαρινάκη, τότε ο «συνεταίρος» Μητσοτάκης «αναγκάζεται» να κάνει επιλογές υπέρ του ενός (εδώ του πρώτου) σε βάρος του άλλου. Αυτή η επιλογή δεν κάνει τον Μητσοτάκη πολέμιο της ολιγαρχίας, καθότι γίνεται στα πλαίσια εξυπηρέτησής της, ούτε τον «παραπονούμενο» ολιγάρχη αντισυστημικό. Όταν δεν μπορούν σε κάθε μπίζνα να εξυπηρετηθούν όλοι μαζί και εξίσου, τότε είναι «φυσιολογικό» να προκύπτουν ανάλογα προβλήματα. Το πραγματικό καθήκον μας είναι να συμβάλλουμε ώστε να τελειώνει η χώρα με την κυριαρχία αυτών των συμφερόντων πριν αυτά την τελειώσουν. Πρέπει να κοπούν, δηλαδή, τα προκλητικά προνόμιά τους, πριν βυθίσουν την χώρα στην πλήρη παρακμή»
ΥΓ. Στην Ελλάδα έχουμε γνωρίσει τρεις τύπους δεξιών πρωθυπουργών: υπάλληλοι της Ολιγαρχίας, υποταγμένοι στον πόλεμο της Ολιγαρχίας και συνεταιράκια. Η τελευταία είναι η περίπτωση του Μητσοτάκη».
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από το μπλογκ "Τα Ρέστα"