Έχω έναν φίλο, τον Γιάννη, διακεκριμένο μαγαζάτορα.
Παναθηναϊκος κι αυτός, περνάμε ώρες συζητώντας για το κοινό μας βασανάκι.
Τι συζητώντας, δηλαδή, κλαίγοντας, αλλά μη σας απασχολώ τώρα με τα ποδοσφαιρικά. Θα μου τραβήξει το αυτί ο θείος Τάκης και θέλω να πάω Τρίκαλα το ΣουΚού, πρέπει να είμαι ευπαρουσίαστος στην πατρίδα.
Οπότε προχωράω στο παρασύνθημα, στο πως κλείνουμε τις κουβέντες που ανοίγουν με την τριφυλλάρα. Με το σοσιαλισμό φυσικά, γιατί είναι προοδευτικό παιδί ο Γιάννης, παρότι γεννήθηκε στους κόλπους εμφυλιοπολεμικής οικογένειας και λογικά θα έπρεπε να είχε πάρει τις αποστάσεις του από το αριστεριλίκι. Ίσως φταίει ότι ανδρώθηκε στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ κι από τότε μέλι στάζει το στόμα του για τη Χαριλάου Τρικούπη. Και την οικογένεια Παπανδρέου γενικότερα, αλλά αυτό είναι προσωπικό βίτσιο δεν το κρίνω…
Με τον Γιάννη, λοιπόν, συζητάμε και πολιτικά εκτός από μπάλα. Μ’ αρέσει πολύ να σκαλίζω το μυαλό του τόσο γιατί είναι έξυπνο παιδί όσο και διότι είναι στην πιάτσα μέσα. Μιλάει με κόσμο, ακούει κόσμο πολύ, εκατοντάδες περνάνε κάθε μέρα από το μαγαζί του, όλο και κάτι τσιμπολογάει από τις απόψεις και τις διαθέσεις τους. Από το vox populi που λέγανε και οι Ρωμαίοι, τη φωνή λαού που διαρκώς ξεχνάμε εμείς οι δημοσιογράφοι όταν φιλοτεχνούμε τις περισπούδαστες αναλύσεις μας. Προς τα πού φυσάει ο άνεμος ρε φίλε, προς τα πού φυσάει ο άνεμος…
Αυτό ακριβώς τον ρώτησα κι εγώ, προχτές που πίναμε τον καφέ μας. Κορόιδο είμαι να μην τον ρωτήσω, όταν γνωρίζω πολύ καλά ότι οι πληροφορίες του είναι γκαραντί; Άσε που μου έφαγε ένα πενηντάρικο στοίχημα, όταν αυτός επέμενε ότι όχι μόνο θα πέρναγε το ΠΑΣΟΚ το 10% στις εκλογές αλλά θα ήταν και κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ κι εγώ του απαντούσα ότι παράγινε πρασινοφρουρός τώρα στα γεράματα. Πάει η πενηνταρού!
«Άκου ρεπόρτερ», μου είπε ο Γιάννης όταν τον ρώτησα πως βλέπει ο κόσμος την Κεντροαριστερά.
«Ο κόσμος θέλει κάποιον να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο. Ένα κόμμα ισχυρό, όχι πεντέξι μικρομεσαία. Εμένα αυτό μου λένε και ελπίζουν ότι κάτι θα γίνει και θα ενωθούν οι σκόρπιοι».
«Και πως θα ενωθούν, αφού δεν θέλει ο Ανδρουλάκης;», τον ξαναρώτησα.
«Είναι δύσκολο», μου αντιγύρισε. «Στο κόμμα μέσα μια χαρά τα κατάφερε, τους έσκισε όλους. Αλλά έξω στην κοινωνία, δεν τον βλέπω να τραβάει πολύ. Δεν τον περιφρονούν, αλλά δεν τους ψήνει κιόλας. Κάπως σαν να μην τον εμπιστεύονται ιδιαιτέρως».
«Και ποιόν εμπιστεύονται;», απόρησα. «Τον Κασσελάκη;»
«Με τον Στέφανο ακόμη είναι στο κάτσε να δούμε», μου είπε. «Τον ζυγίζουν, δεν έχουν καταλήξει. Αλλά θα σου πω κάτι και γράφτο όπως στο λέω:
Δεν θα ξεμπερδέψουνε εύκολα απ’ αυτόν!
Έτσι εκτιμάω εγώ κι άμα θες πάμε κι ένα στοιχηματάκι…»
Πονηρεμένος ο ρεπόρτερ από ήττες του προσφάτου παρελθόντος απέφυγε το ρίσκο. Δεν άντεξα, όμως, να μην ρωτήσω το φιλαράκι και για τις κινήσεις Τσίπρα και πως τις βλέπει το πόπολο. Ο Γιάννης μου είπε τα εξής:
«Όλοι παγωμένοι είναι Χρηστάρα, κανένας δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Κάποιοι τον χειροκροτάνε, κάποιοι γκρινιάζουν, οι περισσότεροι είναι στην απορία, προσπαθούν να σκεφτούν τι θέλει και που το πάει. Δεν τον ξεχνάνε πάντως και θα δεις ότι θα παίξει κι αυτός μπαλίτσα. Αργά ή γρήγορα…»
Υ.Γ.: Μου είπε κι ένα τελευταίο, εκτός προγράμματος, ο Γιάννης:
«Σημείωσε το όνομα του Χριστοδουλάκη. Δεν θα χαθεί»!
Χρήστος Ξανθάκης
