Το θέμα δεν είναι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, ο Κασσελάκης και η αξιωματική αντιπολίτευσή του, ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ του, ο Βελόπουλος και η Ελληνική… Λύση του, ο Κουτσούμπας και το ΚΚΕ του. Το θέμα είναι η αίσθηση της κοινής γνώμης για το τι εστί Μητσοτάκης και τι η κυβέρνησή του, τι εστί Κασσελάκης και τι η αξιωματική αντιπολίτευσή του, τι εστί Ανδρουλάκης και ΠΑΣΟΚ, Κουτσούμπας και ΚΚΕ, κλπ., κλπ.
Το πρόβλημα είναι ότι η αίσθηση της κοινής γνώμης για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση, τον Κασσελάκη και την αξιωματική αντιπολίτευση, τον Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ, κλπ., κλπ., κατά το μάλλον ή ήττον είναι πλαστή, πλασματική, λανθασμένη: προϊόν της μυθοπλασίας των ΜΜΕ για το τι εστί Μητσοτάκης, Κασσελάκης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, κλπ. κλπ.
Το πρόβλημα για την κατάσταση των πολιτικών και κοινωνικών πραγμάτων της χώρας μας την τελευταία 15ετία, σε αυξανόμενη ένταση μετά και την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι τα ΜΜΕ: η συγκέντρωσή τους στα χέρια πλουσίων ανδρών συνηθισμένων να χειραγωγούν την αλήθεια προς όφελος των συμφερόντων τους: ταυτόχρονη εξοργιστική προβολή του Κυριάκου Μητσοτάκη και απίστευτη υπονόμευση του, πρωθυπουργού τότε, Αλέξη Τσίπρα, καταχρηστική πληροφόρηση με αθλητικές ειδήσεις, μετεωρολογικά δελτία και θέματα «ποικίλης ύλης»…
«Στα δημοκρατικά καθεστώτα, η “επικοινωνία” ανάγεται σε μόνιμο όργανο διακυβέρνησης, υποκαθιστώντας την προπαγάνδα των δικτατορικών καθεστώτων», όριζε ο Νόαμ Τσόμσκι τον συγκεκριμένο εποχικό μετασχηματισμό του τρόπου χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ…
Κάπως έτσι: στο… δημοκρατικό καθεστώς Μητσοτάκη, η «επικοινωνία» (αναλογικά και ψηφιακά ΜΜΕ, διαδικτυακές πλατφόρμες, δημοσκοπικές και διαφημιστικές εταιρίες, κλπ., κλπ.) ανήχθη σε μόνιμο όργανο προπαγάνδας, χειραγώγησης της κοινής γνώμης και, εν τέλει, διακυβέρνησης, με τρόπο που προσομοιάζει σ’ αυτόν της χούντας των συνταγματαρχών…
*******
Θυμίζω πως τότε, μέσω των απολύτως ελεγχόμενων (με καθολική λογοκρισία) από τη χούντα των συνταγματαρχών Μέσων Επικοινωνίας, η χώρα απειλείτο από τον «κουμμουνιστικό κίνδυνο», η δικτατορία ήταν «επανάσταση» και οι δικτάτορες «επαναστάτες», ο δεξιός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου, και ο μετριοπαθής αριστερός Ηλίας Ηλιού, ήσαν επιρρεπείς στον κομμουνισμό, η δημοκρατική κοινωνία έπρεπε να μπει στον γύψο, προκειμένου να… ισιώσει.
Και τώρα, μέσω των ασφυκτικά ελεγχόμενων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη Μέσων Επικοινωνίας της εποχής μας, «η χώρα μας έχει μπει σε δυναμική τροχιά ανάπτυξης», «η Ελλάδα της κρίσης δεν υπάρχει πια», «οι Έλληνες ευημερούν και η χώρα μας αναπτύσσεται με ταχύτερους ρυθμούς από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο», «το κράτος δικαίου είναι ισχυρότερο παρά ποτέ», «ο Τσίπρας.. “πέθανε” και ο Κασσελάκης φυτοζωεί καθηλωμένος σε ακίνδυνα για την κυβέρνηση δημοσκοπικά ποσοστά»!.. Ωστόσο, το μητσοτακέϊκο δεν αισθάνεται πολύ καλά τελευταία». Γιατί άραγε;
Διότι, όπως έλεγε και ο μέγας Τσόμσκι (σε συνέντευξή του, στο γαλλικό ραδιόφωνο France Inter, το 2007), το ζήτημα της επίδρασης των Μέσων Επικοινωνίας στο κοινό είναι ένα περίπλοκο θέμα: «σχετικές έρευνες σε βάθος αποδεικνύουν ότι, ενώ η επιρροή των Μέσων στα μορφωμένα στρώματα των πληθυσμών είναι πολύ σημαντική, η μάζα της κοινής γνώμης φαίνεται να είναι λιγότερο υποτελής στον λόγο που εκφέρεται απ’ αυτά», μας πληροφορούσε. Και ξεκαθάριζε ότι «παρά τον κυρίαρχο λόγο των Μέσων που την θέλει ανίσχυρη (σ. σ: την «μάζα της κοινής γνώμης»), δεν έχει παραιτηθεί από την επιθυμία της να αντιδρά, να θέλει να «αλλάξει τον κόσμο»…
*******
Όπως συνέβη στην επταετία της χούντας των συνταγματαρχών, ας πούμε: όπου, παρά τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ μέσω της λογοκρισίας και την καθολική φιλοχουντική προπαγάνδα, πέρα από την οργανωμένη αντίσταση, είχαμε δύο μεγαλειώδεις μαζικές λαϊκές αντιδικτατορικές αντιδράσεις με αφορμή τις κηδείες του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη και του προέδρου της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου, αντίστοιχα. Κι ακόμα τις μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις συμπαράστασης στους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου, που οριοθέτησαν την αρχή του τέλους του δικτατορικού καθεστώτος…
Και όπως συνέβη στην εποχή της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, ας πούμε: όπου, παρά την καθολική, σχεδόν, συναίνεση των διαπλεκόμενων Μέσων στη «σφαγή» των μισθωτών και των συνταξιούχων από τις πολιτικές μαριονέτες της τρόικας (Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο κ.α.), είχαμε την ιστορική μαζική λαϊκή αντίδραση του κινήματος των Πλατειών – αλλιώς, «κίνημα των αγανακτισμένων» – που, μεταξύ άλλων, συνετέλεσε στην δημιουργία του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και, δι’ αυτού, στην έξοδο της χώρας απ’ τα μνημόνια και την εποπτεία του ΔΝΤ…
Τέλος, όπως συμβαίνει σήμερα: με τις μαζικές αντιδράσεις των αγροτών, των φοιτητών, και των αγανακτισμένων – από την απίστευτη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών και την ατιμωρησία τω πολιτικών αυτουργών του – κοινωνικών «μαζών». Που αφυπνίζονται και, υπερβαίνοντας το τείχος του κυρίαρχου λόγου των συστημικών Μέσων Επικοινωνίας, ξεσηκώνονται. Και όπως είπαμε, κάνουν το μητσοτακέικο να μην αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία.
Το πρόβλημα για την κατάσταση των πολιτικών και κοινωνικών πραγμάτων της χώρας μας την τελευταία 15ετία, σε αυξανόμενη ένταση μετά και την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι τα ΜΜΕ: η συγκέντρωσή τους στα χέρια πλουσίων ανδρών συνηθισμένων να χειραγωγούν την αλήθεια προς όφελος των συμφερόντων τους: ταυτόχρονη εξοργιστική προβολή του Κυριάκου Μητσοτάκη και απίστευτη υπονόμευση του, πρωθυπουργού τότε, Αλέξη Τσίπρα, καταχρηστική πληροφόρηση με αθλητικές ειδήσεις, μετεωρολογικά δελτία και θέματα «ποικίλης ύλης»…
«Στα δημοκρατικά καθεστώτα, η “επικοινωνία” ανάγεται σε μόνιμο όργανο διακυβέρνησης, υποκαθιστώντας την προπαγάνδα των δικτατορικών καθεστώτων», όριζε ο Νόαμ Τσόμσκι τον συγκεκριμένο εποχικό μετασχηματισμό του τρόπου χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ…
Κάπως έτσι: στο… δημοκρατικό καθεστώς Μητσοτάκη, η «επικοινωνία» (αναλογικά και ψηφιακά ΜΜΕ, διαδικτυακές πλατφόρμες, δημοσκοπικές και διαφημιστικές εταιρίες, κλπ., κλπ.) ανήχθη σε μόνιμο όργανο προπαγάνδας, χειραγώγησης της κοινής γνώμης και, εν τέλει, διακυβέρνησης, με τρόπο που προσομοιάζει σ’ αυτόν της χούντας των συνταγματαρχών…
*******
Θυμίζω πως τότε, μέσω των απολύτως ελεγχόμενων (με καθολική λογοκρισία) από τη χούντα των συνταγματαρχών Μέσων Επικοινωνίας, η χώρα απειλείτο από τον «κουμμουνιστικό κίνδυνο», η δικτατορία ήταν «επανάσταση» και οι δικτάτορες «επαναστάτες», ο δεξιός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου, και ο μετριοπαθής αριστερός Ηλίας Ηλιού, ήσαν επιρρεπείς στον κομμουνισμό, η δημοκρατική κοινωνία έπρεπε να μπει στον γύψο, προκειμένου να… ισιώσει.
Και τώρα, μέσω των ασφυκτικά ελεγχόμενων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη Μέσων Επικοινωνίας της εποχής μας, «η χώρα μας έχει μπει σε δυναμική τροχιά ανάπτυξης», «η Ελλάδα της κρίσης δεν υπάρχει πια», «οι Έλληνες ευημερούν και η χώρα μας αναπτύσσεται με ταχύτερους ρυθμούς από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο», «το κράτος δικαίου είναι ισχυρότερο παρά ποτέ», «ο Τσίπρας.. “πέθανε” και ο Κασσελάκης φυτοζωεί καθηλωμένος σε ακίνδυνα για την κυβέρνηση δημοσκοπικά ποσοστά»!.. Ωστόσο, το μητσοτακέϊκο δεν αισθάνεται πολύ καλά τελευταία». Γιατί άραγε;
Διότι, όπως έλεγε και ο μέγας Τσόμσκι (σε συνέντευξή του, στο γαλλικό ραδιόφωνο France Inter, το 2007), το ζήτημα της επίδρασης των Μέσων Επικοινωνίας στο κοινό είναι ένα περίπλοκο θέμα: «σχετικές έρευνες σε βάθος αποδεικνύουν ότι, ενώ η επιρροή των Μέσων στα μορφωμένα στρώματα των πληθυσμών είναι πολύ σημαντική, η μάζα της κοινής γνώμης φαίνεται να είναι λιγότερο υποτελής στον λόγο που εκφέρεται απ’ αυτά», μας πληροφορούσε. Και ξεκαθάριζε ότι «παρά τον κυρίαρχο λόγο των Μέσων που την θέλει ανίσχυρη (σ. σ: την «μάζα της κοινής γνώμης»), δεν έχει παραιτηθεί από την επιθυμία της να αντιδρά, να θέλει να «αλλάξει τον κόσμο»…
*******
Όπως συνέβη στην επταετία της χούντας των συνταγματαρχών, ας πούμε: όπου, παρά τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ μέσω της λογοκρισίας και την καθολική φιλοχουντική προπαγάνδα, πέρα από την οργανωμένη αντίσταση, είχαμε δύο μεγαλειώδεις μαζικές λαϊκές αντιδικτατορικές αντιδράσεις με αφορμή τις κηδείες του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη και του προέδρου της Ένωσης Κέντρου Γεωργίου Παπανδρέου, αντίστοιχα. Κι ακόμα τις μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις συμπαράστασης στους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου, που οριοθέτησαν την αρχή του τέλους του δικτατορικού καθεστώτος…
Και όπως συνέβη στην εποχή της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, ας πούμε: όπου, παρά την καθολική, σχεδόν, συναίνεση των διαπλεκόμενων Μέσων στη «σφαγή» των μισθωτών και των συνταξιούχων από τις πολιτικές μαριονέτες της τρόικας (Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο κ.α.), είχαμε την ιστορική μαζική λαϊκή αντίδραση του κινήματος των Πλατειών – αλλιώς, «κίνημα των αγανακτισμένων» – που, μεταξύ άλλων, συνετέλεσε στην δημιουργία του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και, δι’ αυτού, στην έξοδο της χώρας απ’ τα μνημόνια και την εποπτεία του ΔΝΤ…
Τέλος, όπως συμβαίνει σήμερα: με τις μαζικές αντιδράσεις των αγροτών, των φοιτητών, και των αγανακτισμένων – από την απίστευτη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών και την ατιμωρησία τω πολιτικών αυτουργών του – κοινωνικών «μαζών». Που αφυπνίζονται και, υπερβαίνοντας το τείχος του κυρίαρχου λόγου των συστημικών Μέσων Επικοινωνίας, ξεσηκώνονται. Και όπως είπαμε, κάνουν το μητσοτακέικο να μην αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία.