Όταν ήμουνα μικρός κάτι μηνών, αναστάτωνα το σπίτι με τα μπουσουλήματα. Κι επειδή οι γονείς μου δουλεύανε και η γιαγιά μου που με μεγάλωνε δεν μπορούσε να παριστάνει διαρκώς τον τροχονόμο, με φυλακίσανε όπως όλα τα μωρά σε «πάρκο». Με τσίγκινα κάγκελα παρακαλώ, μιας και το πλαστικό δεν είχε μεγάλη ρέντα στα σίξτις. Τα οποία κάγκελα, μόλις άρχισα να βγάζω δόντια τα πλάκωσα στις δαγκωνιές. Βρε αμάν, βρε ζαμάν, τι θα κάνουμε με το παιδί, κατέβασε ο πατέρας μου μια φαεινή ιδέα:
Ν’ αλείψουμε τα κάγκελα με λεμόνι!
Υπολογίζοντας ότι η ξινίλα θα μ’ έδιωχνε εμένα και θα γλύτωναν τα δράματα.
Για να γυρίσουν την επομένη της ευρεσιτεχνίας και να με βρουν όρθιο να γλείψω με μανία το «πάρκο»! Τόσο είχα ενθουσιαστεί από το λεμονοζούμι…
Σας τα γράφω τα ανωτέρω για να τα σημειώσετε ενόψει Ευρωεκλογών, όπου αποκλείεται να μη μας προκύψει η αμερικανιά «γουέν λάιφ γκιβς γιου λέμονς, μέηκ λέμονεηντ».
Σε απλά ελληνικά, όταν ζωή σου δίνει λεμόνια, ξινίλες δηλαδή και όχι πορτοκαλάκι σοροπάτο, μην απελπίζεσαι, φτιάξε μια λεμοναδίτσα και προχώρα!
Έχω την εντύπωση ότι το πουλάει ήδη στο Μαξίμου ο Γκρίνμπεργκ, τώρα που κοιτάνε τις δημοσκοπήσεις και τους πέφτει το μαλλί, αλλά δεν είμαι και Predator για να έχω αποδείξεις. Απλώς υποψίες…
Μιλάω, όμως, για δημοσκοπήσεις και υποψίες και ακόμη δεν έχω μπει στο «ψητό». Σε αυτό, δηλαδή, που γράφω στον τίτλο, στην συμπεριφορά των δεξιών ψηφοφόρων μπροστά στην κάλπη των Ευρωεκλογών. Σας είχα γράψει κάποια πραγματάκια τζεστ φορ τίζινγκ (κάτι μάθαμε απ’ τον Σταν!) την περασμένη εβδομάδα και πάμε τώρα στο φόλοου απ. Στις κουβέντες που είχα με δυο φίλους μου, σπλήνα γαλάζιους.
«Εσύ δηλώνεις κουμμούνι και έχεις φίλους σπλήνα γαλάζιους;», ακούω να ρωτάει απ’ το υπερπέραν το φάντασμα του Πολ Ποτ.
«Φυσικά και έχω, αν είναι εντάξει και τίμια και ξηγημένα παιδιά», απαντώ εγώ και περισσότερο ας μην το ψάχνουμε, θα το γυρίσουμε σε φωσκολιάδα.
Οπότε ρώτησα τον έναν δεξιό φίλο μου τι θα κάνει στις Ευρωεκλογές και αν θα ξαναψηφίσει Νέα Δημοκρατία και κόντεψε να μου πέσει το τηλέφωνο απ’ τα χέρια με όσα έσουρε στην κυβέρνηση. Δεν τα παραθέτω, είναι αδύνατον, πρώτον γιατί είμαστε οικογενειακή ιστοσελίδα και δεύτερον διότι δεν έχω καμία όρεξη να κάνω γνωριμία με το νόμο Φλωρίδη και τα σωφρονιστικά θέρετρα. Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Με τον δεύτερο δεξιό φίλο μου, τα είπαμε εκ του σύνεγγυς σε καφέ του Κολωνακίου. Που θα πάει ο άνθρωπος, της πιάτσας είναι, λεφτά έχει, στα Εξάρχεια και την «Ήββη» να τον τρέχω; Τον ρώτησα, λοιπόν, και αυτόν και μου απάντησε ως εξής:
«Χρηστάρα, όχι μόνο δεν θα τους ψηφίσω αυτή τη φορά, αλλά το έχω ξεκαθαρίσει και στον γαλάζιο κύκλο μου ότι δεν θα τους ψηφίσω. Μη με ρωτάς που θα το ρίξω, δεν έχω αποφασίσει, μπορεί να μην πάω καν…»
«Και γιατί δεν θα τους ψηφίσεις, μετά από τόσα χρόνια», ρώτησα εγώ παναγίτσα εντελώς.
«Γιατί μου υποσχέθηκαν ότι θα φτιάξουν τρία πράγματα», μου είπε. «Παιδεία, Υγεία και Ασφάλεια και αντί να τα κάνουν καλύτερα, τα κάνανε χειρότερα. Δεν γίνεται να μην τους δείξω τη δυσαρέσκειά μου με κάποιο τρόπο, αποκλείεται. Ούτως ή άλλως Ευρωεκλογές είναι, δεν κρίνεται το μέλλον της κυβέρνησης από αυτές. Άρα τους γυρίζω την πλάτη τώρα και άμα πάρουν το μήνυμα και κάνουν κάποια έστω προσπάθεια σε Παιδεία, Υγεία και Ασφάλεια θα το ξανασκεφτώ στις εθνικές εκλογές. Ως τότε, μακριά και να μη μας γράφουν…»
Χρήστος Ξανθάκης
