Την περίοδο της πανδημίας 83 υπερπλούσιοι συνέταξαν μια επιστολή και έβαλαν τα ονοματάκια τους φαρδιά-πλατιά. Προφανώς για να τους βρει ο Υψιστος την ώρα της κρίσης και να τους επιτρέψει να εισέλθουν στον Παράδεισο αφού, όπως έχει πει ο Υιός Του, πιο εύκολα θα περάσει μια καμήλα από την τρύπα της βελόνας παρά ένας πλούσιος στον Παράδεισο.
Ελεγαν πολλά και ωραία σε κείνη την επιστολή που την έστειλαν στις κυβερνήσεις του πλανήτη, δηλαδή στους δικούς τους ανθρώπους, σ’ αυτούς και σ’ αυτές που εκτελούν τις εντολές τους παίρνοντας το κατιτί τους. Με λίγα λόγια καλούσαν τις πολιτικές ελίτ να φορολογήσουν περισσότερο -πολύ περισσότερο- τον πλούτο:
«Εχουμε χρήμα και μάλιστα πολύ» (δεν κρύβεται το άτιμο).
«Η αύξηση της φορολογίας των πλουσίων» (μη φανταστείτε απαλλοτριώσεις περιουσιών και άλλα τέτοια μπολσεβίκικα).
«Και η μεγαλύτερη φορολογική διαφάνεια διεθνώς» (αναφέρονται μάλλον στους φορολογικούς παραδείσους όπου παρκάρουν τα αμύθητα και αφορολόγητα κέρδη που έβγαλαν με τον τίμιο ιδρώτα τους).
«Είναι αναγκαίες για μια βιώσιμη μακροπρόθεσμη λύση». Τους τρόμαξε η πανδημία και ήθελαν να δώσουν το καλό παράδειγμα. Μόλις όμως ο κίνδυνος πέρασε επανήλθαν δριμύτεροι στον καπιταλισμό-καζίνο. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν, αυτό θα συνεχίσουν κάνουν μέχρι να βγει η ψυχή τους. Καλοί καλοί αλλά υπάρχουν και όρια. Δεν θα γίνουν αυτόχειρες. Δεν θα ανοίξουν την όρεξη στους πληβείους, οι οποίοι αν πάρουν θάρρος και βρουν τα αφεντικά μπόσικα θα αρχίσουν να ζητάνε οι άμυαλοι τον ουρανό με τ’ άστρα.
Ωστόσο, πριν από λίγες μέρες με αφορμή τη σύνοδο των χορτάτων στο Νταβός κάποιοι, δεν ξέρω αν είναι οι ίδιοι ή άλλοι ομοτράπεζοί τους, εξίσου όμως ευαίσθητοι με τις αδικίες που δημιουργεί το σύστημά τους (τόσο που δυσκολεύονται να κοιμηθούν τα βράδια) και έντονα προβληματισμένοι με τις ανισότητες που υπάρχουν στον κόσμο και μεταξύ των χωρών και εντός των χωρών (μέρα-νύχτα αυτός είναι ο καημός που τους τρώει), ζήτησαν να φορολογηθούν περισσότερο. Το ίδιο σκεπτικό, η ίδια αγωνία. Πρέπει, είπαν, να περιοριστούν οι ανισότητες. Μάλιστα. Οι κυβερνήσεις σταμάτησαν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο και ξεκίνησαν να καταστρώνουν το σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου που πριονίζει τα θεμέλια του κόσμου. Αν το δείτε, να μου γράψετε.
Είναι όμως τα πράγματα τόσο τραγικά; Είναι. Διαβάστε την έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Oxfam. Κρατήστε τούτο: «Η επιβολή ενός φόρου περιουσίας της τάξης του 5% στους πολυεκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους των χωρών του G-20 θα μπορούσε να αποφέρει έσοδα 1,5 τρισ. δολαρίων ετησίως. Ποσό το οποίο θα ήταν αρκετό για να τερματίσει οριστικά την πείνα στον πλανήτη, ενώ θα περισσέψουν και πάνω από 546 δισ. δολάρια για επενδύσεις σε δημόσιες υπηρεσίες που μειώνουν την ανισότητα και για δράση για το κλίμα στις χώρες του G-20».
Να αισιοδοξούμε; Παραπέμπω στην ομιλία του οικονομολόγου Gabriel Zucman, που εκλήθη από την αριστερή κυβέρνηση της Βραζιλίας να βάλει στη σύνοδο των G-20 το θέμα της φορολόγησης του πλούτου: «Είμαι σχετικά σίγουρος ότι μια μέρα θα ξυπνήσουμε και στο πρωινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα το κορυφαίο θέμα θα είναι οι χώρες που θα καταλήξουν σε συμφωνία για έναν ελάχιστο φόρο στους πολύ πλούσιους. Είμαι αρκετά σίγουρος. Αλλά είναι δύσκολο να γνωρίζουμε αν αυτό είναι ένα έτος ή πέντε ή δέκα ή είκοσι». Ενα, πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια; Ποτέ; Ας μη γελιόμαστε. Τίποτα δεν θα δώσουν οι πλούσιοι με τη θέλησή τους. Οσο οι πεινασμένοι και οι αδικημένοι αρκούνται στις φιλανθρωπίες των χορτάτων και στις θορυβώδεις αλλά κούφιες μεταρρυθμίσεις των πολιτικών ελίτ, δεν θα δουν προκοπή. Η δύναμη των αδυνάτων είναι ότι μπορούν να πείσουν για την αδυναμία των δυνατών.
Ωστόσο, πριν από λίγες μέρες με αφορμή τη σύνοδο των χορτάτων στο Νταβός κάποιοι, δεν ξέρω αν είναι οι ίδιοι ή άλλοι ομοτράπεζοί τους, εξίσου όμως ευαίσθητοι με τις αδικίες που δημιουργεί το σύστημά τους (τόσο που δυσκολεύονται να κοιμηθούν τα βράδια) και έντονα προβληματισμένοι με τις ανισότητες που υπάρχουν στον κόσμο και μεταξύ των χωρών και εντός των χωρών (μέρα-νύχτα αυτός είναι ο καημός που τους τρώει), ζήτησαν να φορολογηθούν περισσότερο. Το ίδιο σκεπτικό, η ίδια αγωνία. Πρέπει, είπαν, να περιοριστούν οι ανισότητες. Μάλιστα. Οι κυβερνήσεις σταμάτησαν να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο και ξεκίνησαν να καταστρώνουν το σχέδιο για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου που πριονίζει τα θεμέλια του κόσμου. Αν το δείτε, να μου γράψετε.
Είναι όμως τα πράγματα τόσο τραγικά; Είναι. Διαβάστε την έκθεση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Oxfam. Κρατήστε τούτο: «Η επιβολή ενός φόρου περιουσίας της τάξης του 5% στους πολυεκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους των χωρών του G-20 θα μπορούσε να αποφέρει έσοδα 1,5 τρισ. δολαρίων ετησίως. Ποσό το οποίο θα ήταν αρκετό για να τερματίσει οριστικά την πείνα στον πλανήτη, ενώ θα περισσέψουν και πάνω από 546 δισ. δολάρια για επενδύσεις σε δημόσιες υπηρεσίες που μειώνουν την ανισότητα και για δράση για το κλίμα στις χώρες του G-20».
Να αισιοδοξούμε; Παραπέμπω στην ομιλία του οικονομολόγου Gabriel Zucman, που εκλήθη από την αριστερή κυβέρνηση της Βραζιλίας να βάλει στη σύνοδο των G-20 το θέμα της φορολόγησης του πλούτου: «Είμαι σχετικά σίγουρος ότι μια μέρα θα ξυπνήσουμε και στο πρωινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα το κορυφαίο θέμα θα είναι οι χώρες που θα καταλήξουν σε συμφωνία για έναν ελάχιστο φόρο στους πολύ πλούσιους. Είμαι αρκετά σίγουρος. Αλλά είναι δύσκολο να γνωρίζουμε αν αυτό είναι ένα έτος ή πέντε ή δέκα ή είκοσι». Ενα, πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια; Ποτέ; Ας μη γελιόμαστε. Τίποτα δεν θα δώσουν οι πλούσιοι με τη θέλησή τους. Οσο οι πεινασμένοι και οι αδικημένοι αρκούνται στις φιλανθρωπίες των χορτάτων και στις θορυβώδεις αλλά κούφιες μεταρρυθμίσεις των πολιτικών ελίτ, δεν θα δουν προκοπή. Η δύναμη των αδυνάτων είναι ότι μπορούν να πείσουν για την αδυναμία των δυνατών.
Τάσος Παππάς
