Δεν διολισθαίνουμε απλώς προς το αποτρόπαιο, υπάρχουν τόσοι πολλοί στον τόπο μας που λένε και κάνουν ο,τι μπορούν για να το καταστήσουν κανονικό. Μεταξύ αυτών, πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός, μαζί με τον χορό των θεραπαινίδων του λόγου του. Τις δύο προηγούμενες μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης με συνέντευξή του αρχικά και στη συνέχεια με δηλώσεις του στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας επαγγέλλεται με ύφος και λέξεις αγανακτισμένου μικροαστού:
«Θα το πω όπως το αισθάνομαι: Δεν γίνεται να υπάρχουν φοιτητές οι οποίοι να προβαίνουν σε τέτοιες παράνομες πράξεις κατ’ επανάληψη και τα πανεπιστήμια να μην προχωρούν στην προφανή κίνηση, που δεν είναι άλλη από τη διαγραφή τους από το Πανεπιστήμιο. Σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν υπάρχει η ανοχή, η οποία επιδεικνύεται μερικές φορές στην πατρίδα μας για τέτοιου είδους φαινόμενα»
Και ποια είναι αυτά τα «φαινόμενα»; Οπως ο ίδιος εξηγεί αοριστολογώντας επιδέξια, «τα Πανεπιστήμια να είναι, να παραμείνουν εστίες γνώσης και να μην μπορούν να βρίσκουν εκεί καταφύγιο κάποιοι εντός κι εκτός Πανεπιστημίου που επιδιώκουν να τους μετατρέψουν σε χώρο βίας και σε χώρο στείρων συγκρούσεων». Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα ότι τους «εκτός» δεν μπορεί κανένας να τους διαγράψει διότι δεν είναι γραμμένοι στο Πανεπιστήμιο. Οσο για τους «εντός», δηλαδή τους φοιτητές, αυτοί αρχικά δεν βρίσκουν «καταφύγιο» διότι απλά είναι μέλη της κοινότητας, εισήλθαν με το σπαθί τους, δηλαδή ύστερα από εξετάσεις.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος θα ερμηνεύει τη «βία» και τις «στείρες συγκρούσεις». Η θολούρα όμως των διατυπώσεων μόνο πολύ επικίνδυνα πράγματα μπορεί να κρύβει, τόσο επικίνδυνα όσο το γεγονός πως αυτά που ονειρεύεται ο κ. Μητσοτάκης τα είχαν πράξει μια άλλη -όχι και τόσο μακρινή- εποχή, κάποιοι άλλοι θεράποντες της «ησυχίας και της τάξης», του «γόνιμου διαλόγου» - και εντός και εκτός Πανεπιστημίων. Το παράδειγμα από το οποίο φαίνεται να εμπνέονται οι λάτρεις των πρωθυπουργικών λόγων καταγράφεται στο ιστορικό ντοκουμέντο που δημοσιεύει η ΕφΣυν (δείτε ΕΔΩ)
Και ποια είναι αυτά τα «φαινόμενα»; Οπως ο ίδιος εξηγεί αοριστολογώντας επιδέξια, «τα Πανεπιστήμια να είναι, να παραμείνουν εστίες γνώσης και να μην μπορούν να βρίσκουν εκεί καταφύγιο κάποιοι εντός κι εκτός Πανεπιστημίου που επιδιώκουν να τους μετατρέψουν σε χώρο βίας και σε χώρο στείρων συγκρούσεων». Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα ότι τους «εκτός» δεν μπορεί κανένας να τους διαγράψει διότι δεν είναι γραμμένοι στο Πανεπιστήμιο. Οσο για τους «εντός», δηλαδή τους φοιτητές, αυτοί αρχικά δεν βρίσκουν «καταφύγιο» διότι απλά είναι μέλη της κοινότητας, εισήλθαν με το σπαθί τους, δηλαδή ύστερα από εξετάσεις.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος θα ερμηνεύει τη «βία» και τις «στείρες συγκρούσεις». Η θολούρα όμως των διατυπώσεων μόνο πολύ επικίνδυνα πράγματα μπορεί να κρύβει, τόσο επικίνδυνα όσο το γεγονός πως αυτά που ονειρεύεται ο κ. Μητσοτάκης τα είχαν πράξει μια άλλη -όχι και τόσο μακρινή- εποχή, κάποιοι άλλοι θεράποντες της «ησυχίας και της τάξης», του «γόνιμου διαλόγου» - και εντός και εκτός Πανεπιστημίων. Το παράδειγμα από το οποίο φαίνεται να εμπνέονται οι λάτρεις των πρωθυπουργικών λόγων καταγράφεται στο ιστορικό ντοκουμέντο που δημοσιεύει η ΕφΣυν (δείτε ΕΔΩ)
