Τα σπασμένα κεφάλια διαδηλωτών την περασμένη Παρασκευή στο Σύνταγμα πιστοποιούν του λόγου το ασφαλές: Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος στο καθεστώς Μητσοτάκη. Όπου ράβδος όχι μόνο το αστυνομικό ματσούκι, τα χημικά και οι αγριότητες. Αλλά και το ασύστολο ψέμα, οι κοριοί, το Κράτος Δικαίου - κουρελόπανο, η Δικαιοσύνη - θεραπαινίδα, η συκοφάντηση και κάθε είδους κακοποίηση όσων επιμένουν. Και εντέλει το μπάζωμα της αργά και συστηματικά διαμελισμένης Μεταπολίτευσης, η κανονικότητα της μιζέριας, η έκπτωση αξιών που κινούν τις κοινωνίες μπροστά.
Α, ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οδεύουμε σε μια νέα Ελλάδα. Την Ελλάδα του μπαζώματος. Ο «κοινός νους» των μπάζων της μας καταπλακώνει. Εντάξει, ρε φίλε, θα πληρώνουν τα παιδιά κάποια δίδακτρα, αλλά θα είναι πολύ λιγότερα από όσα θα πλήρωναν αν πήγαιναν έξω. Και ποιος μπορεί να στείλει το παιδί του έξω; Ή: εντάξει, ρε φίλε, θα πληρώνεις δυο-τρία χιλιάρικα για να έχει χειρουργείο γρήγορα ο δικός σου άνθρωπος. Θα πλήρωνες όμως τριπλάσια και τετραπλάσια σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο. Και θα βγάζει άλλο ένα μισθό ο γιατρός, χωρίς να επιβαρύνεται το Δημόσιο.
Κάπως έτσι. Με πιο χαρακτηριστική την ιστορία των ιδιωτικών ΑΕΙ. Καραμπινάτη παραβίαση του συντάγματος. Πασιφανής είσοδος της κερδοσκοπίας εκεί που αυτή δεν έχει θέση, με τον βλακώδη ευφημισμό του μη κερδοσκοπικού. Αλλά και θρίαμβος της λαίμαργης επιθυμίας που έτρεφαν με χίλιους τρόπους γενιές και γενιές από κερδοσκόπους και μαυραγορίτες: Να μην είναι η μόρφωση κεκτημένο των πολλών, αλλά προνόμιο των λίγων. Γιατί, όπως έλεγαν οι παλιοί ασφαλίτες, τα πολλά γράμματα υπονομεύουν το εθνικό φρόνημα. Ως εκ τούτου, οι «γραμματιζούμενοι» στήνονταν πρώτοι στον τοίχο.
Θέλουν μια κοινωνία να βολεύεται με ψίχουλα, χωρίς ανάταση, χωρίς αξίες, χωρίς τους ορίζοντες που προσφέρει η μόρφωση. Στον εφιάλτη του Μεγάλου Αδελφού ίσχυε ο κανόνας ότι η άγνοια είναι δύναμη. Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη τα ξαδέλφια δεν είναι τόσο ωμά. Απλώς μπαζώνουν το δικαίωμα στη μόρφωση για τους πολλούς. Και αντικαθιστούν την ελευθερία της γνώσης, που δεν πωλείται, ούτε αγοράζεται, με τα πτυχία της άγνοιας και του σούπερ μάρκετ. Θυμάστε τη δημηγορία Μητσοτάκη υπέρ ψυκτικών; Τα έλεγε από τότε ο άνθρωπος, αλλά δεν τον πιστεύατε τον Τσίπρα.
Και όποιος αμφιβάλλει για το μπάζωμα, ας ρίξει μια ματιά στους αυτουργούς του. Στον Πιερρακάκη, για παράδειγμα, που από σοσιαλιστής έγινε οδηγός χωματουργικού. Ή στον Γεραπετρίτη, που έγινε σκαπανέας. Ή στον Βορίδη και τον Πλεύρη, που μπορούν επιτέλους να μπαζώνουν ελεύθερα βλαβερές ιδέες. Δεν σας αρέσει; Διαμαρτύρεστε; Πιο δυνατά, πολύ δυνατά, μ’ όλη σας τη φωνή. Δεν ακούγεστε κάτω από τα μπάζα…
Θανάσης Καρτερός
