Στα χρόνια τής βασιλείας τού Τύπου ο παρασιτικός λαθραναγνώστης αποτελούσε ένδειξη υγείας για τον χώρο της έντυπης ενημέρωσης. Υπήρχε αυτός γιατί υπήρχε και ζεστό ενδιαφέρον για τις εφημερίδες. Που είχαν μασίφ κοινό, πιστούς αναγνώστες, ανθρώπους που ταυτίζονταν ιδεολογικά με την εφημερίδα τους, δεν διανοούνταν ότι μια μέρα μπορεί να τη χάσουν («Εγώ ανελλιπώς διαβάζω είκοσι χρόνια τα Νέα», «Δεν έχω χάσει φύλλο της Βραδυνής απο το '60», καυχιόνταν). Και γι αυτό ζητούσαν από τον περιπτερά να τους κρατάει, αν αργούσαν, ένα φύλλο και εκείνος το έκρυβε στα κάτω ράφια στερώντας το από άλλους πελάτες.
Και πάνω από όλα αυτά, η σφραγίδα της υγείας τού Τύπου ήταν στρογγυλή, στο σχήμα τής Ομόνοιας! Εκεί όπου αναδιδόταν η αξέχαστη μυρωδιά τού δημοσιογραφικού χαρτιού όταν συγκεντρώνεται σε μεγάλες ποσότητες. Και στην Ομόνοια ο Τύπος αφθονούσε κάθε βράδυ και διακινούταν έως τις πρωινές ώρες. Οι εθισμένοι στο χαρτί (και στην οσμή του) θυμούνται, θυμόμαστε, τους πάγκους που έζωναν περιμετρικά την πλατεία και έφτιαχναν κλοιό. Πάγκος στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε Πειραιώς και Αθηνάς, πάγκος μεταξύ Αθηνάς και Σταδίου, πάγκος στο διάστημα από Πανεπιστημίου έως Γ' Σεπτεμβρίου, πάγκος στον χώρο τής συμβολής των πεζοδρομίων Αγίου Κωνσταντίνου και Πειραιώς.
Εκεί, στην πλατεία, λειτουργούσε για δεκαετίες κάτι σαν σούπερ μάρκετ της ενημέρωσης, κατάφορτο από κάθε λογής έντυπα που έφευγαν από τους πάγκους σαν φρέσκο ψωμί. Εικόνες άγνωστες σήμερα που η εφημερίδα είναι περιφρονημένο είδος και ταπεινωμένο προϊόν, σε τέτοιο βαθμό που να σου τη δίνουν δωρεάν στο φανάρι και να βαριέσαι να κατεβάσεις το τζάμι τού αυτοκινήτου για να την πάρεις. Ακόμα και αν σου την προσφέρει αυτοπροσώπως ο βασιλιάς τού φρι-πρες, ο Γιώργος Κύρτσος.
** Από άρθρο του Διονύση Βραΐμάκη που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ Harddog στις 28 Αυγούστου 2018. Ολόκληρο εδώ.
