Ας μου επιτρέψουν σήμερα οι αναγνώστες μία αρκετά προσωπική αναφορά. Αυτές τις μέρες έκλεισα 10 χρόνια στην Εφημερίδα των Συντακτών. Οταν ήρθα στην εφημερίδα, λίγο αφότου πήρα το πτυχίο μου, δεν περίμενα ότι θα μείνω εδώ 10 χρόνια, ενώ πολλοί «καλοθελητές» τότε δεν περίμεναν ούτε η «Εφ.Συν.» να βρίσκεται εδώ σε 10 χρόνια...
Είναι σπάνιο στις μέρες μας ένας εργαζόμενος της γενιάς μου και δη δημοσιογράφος να βρει μία τόσο φιλόξενη στέγη για τόσο καιρό. Η κρίση και το ρευστό τοπίο έχουν μετατρέψει αρκετά ΜΜΕ σε «ζούγκλα» ή «γαλέρα» και κάνουν τους δημοσιογράφους να μπαινοβγαίνουν σε περιστρεφόμενες πόρτες, με το συνεταιριστικό μας εγχείρημα (έστω με τα προβλήματά του) να αποτελεί μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις. Νιώθουμε ότι αναπνέουμε αέρα ελευθερίας κι ότι μπορούμε να κάνουμε το ρεπορτάζ μας χωρίς άλλου είδους παρεμβάσεις, πράγμα που στη χώρα που έχει φτάσει στη θέση 107 στην ελευθερία του Τύπου δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Οταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία, καλά καλά ντρεπόμουν να πω τι δουλειά κάνω. Εκεί είχε φτάσει η καχυποψία των πολιτών για το επάγγελμα, με τη συντριπτική πλειοψηφία όμως να έχει διαφορετική, πολύ θετική άποψη για την «Εφ.Συν.», στην οποία όταν αναφέρομαι ακούω ιδιαίτερα θετικά σχόλια από τους φιλικά ή και τους όχι και τόσο φιλικά διακείμενους. Κι έχω ακούσει από τουλάχιστον άλλους δύο νέους συναδέλφους ότι ίσως δεν θα είχαν ασχοληθεί καν με το επάγγελμα εάν δεν υπήρχε αυτή η εφημερίδα.
Δηλώνω ευγνώμων για τα γεγονότα και τις εμπειρίες που έχω ζήσει, τα ταξίδια που έχω κάνει, τα χιλιόμετρα που έχω γράψει στον δρόμο και τα πάρα πολλά που έχω μάθει από τους χιλιάδες ανθρώπους που έχω γνωρίσει στο ρεπορτάζ.
Η ζωή γράφει πάντα τα καλύτερα σενάρια κι ελπίζω το ταξίδι μου μαζί με το κοινό ταξίδι με τους συναδέλφους στην «Εφ.Συν.» να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα...
Μιχαήλ Άγγελος Κωνσταντόπουλος
Ανω κάτω / ΕφΣυν