Με όλο τον θόρυβο για τον Τσίπρα μετά την παρέμβασή του πριν από το 4ο Συνέδριο του κόμματος και στο συνέδριο για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης αναρωτιέσαι: Γιατί ασχολούνται τόσοι πολλοί και τόσο πολύ μαζί του; Και εκ δεξιών αλλά και εξ οικείων; Δίνοντας ο καθένας -με λίγες αξιόλογες εξαιρέσεις- την ερμηνεία που βολεύει τα δικά του σχέδια και δικαιολογεί τη δική του στάση;
«Ο Τσίπρας τελείωσε» ήταν ένα viral συμπέρασμα μετά την εξέλιξη του Συνεδρίου. «Τελείωσε» ήταν και το επιτύμβιο συμπέρασμα των νεκροπομπών του Μαξίμου. Αλλά με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό ο τελειωμένος εμφανίστηκε λίγο μετά ολοζώντανος να πρωταγωνιστεί σε λογής αναλύσεις, εικασίες και σενάρια. Θα κάνει νέο κόμμα, παίρνει αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδιάζει πράγματα και θαύματα.
Η εξήγηση είναι απλή. Ο Τσίπρας, αν και χωρίς ηγετικό ρόλο, είναι παρών. Είτε σωπαίνει είτε μιλάει - δύο φορές μετά την παραίτησή του. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με δικές του προθέσεις ή σχέδια. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι αντίπαλοι, άσπονδοι «φίλοι» αλλά και φίλοι τον αντιμετωπίζουν ως παρόντα. Οι μεν επενδύοντας ελπίδες. Οι δε, κυρίαρχοι ένθεν κακείθεν, επενδύοντας στο τέλος του τελειωμένου.
Κανόνας: Του φορτώνουν τα πάντα με εξαίρεση το προπατορικό αμάρτημα - κι αυτό παίζεται. Τον Κασσελάκη αλλά και την προσπάθεια ανατροπής του, τον Παππά αλλά και την προσπάθεια να τον πλήξει, τον Πολάκη αλλά και τον παραμερισμό του, τη «στροφή στο Κέντρο» αλλά και την ανοχή στον «αριστερισμό», τον κερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα αλλά και την «επίπλαστη ενότητα» του ΣΥΡΙΖΑ χθες.
Ετσι παρακολουθούμε ένα είδος πολιτικού λιθοβολισμού του. Έβαλε κρίσιμα θέματα για τις πληγές του ΣΥΡΙΖΑ - θάφτηκαν κάτω από κοτρόνες για απόπειρα διχασμού. Έβαλε κρίσιμα θέματα για την κατάσταση στη χώρα και στην Αριστερά - θάφτηκαν κάτω από κοτρόνες ότι η αυτοκριτική του για κάποιους χειρισμούς, δικούς του και της κυβέρνησής του, «δείχνει» συγκεκριμένους υπουργούς του.
Την αλήθεια του λέει ο Τσίπρας και το αλάθητο το έχει μόνο ο Πάπας. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη διαφωνία με όσα λέει και στις κοτρόνες. Ιδίως όταν τις εκτοξεύουν ορισμένοι που καταπίνουν την κάμηλο των επιγόνων και διυλίζουν τον κώνωπα του απελθόντος…
Η εξήγηση είναι απλή. Ο Τσίπρας, αν και χωρίς ηγετικό ρόλο, είναι παρών. Είτε σωπαίνει είτε μιλάει - δύο φορές μετά την παραίτησή του. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με δικές του προθέσεις ή σχέδια. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι αντίπαλοι, άσπονδοι «φίλοι» αλλά και φίλοι τον αντιμετωπίζουν ως παρόντα. Οι μεν επενδύοντας ελπίδες. Οι δε, κυρίαρχοι ένθεν κακείθεν, επενδύοντας στο τέλος του τελειωμένου.
Κανόνας: Του φορτώνουν τα πάντα με εξαίρεση το προπατορικό αμάρτημα - κι αυτό παίζεται. Τον Κασσελάκη αλλά και την προσπάθεια ανατροπής του, τον Παππά αλλά και την προσπάθεια να τον πλήξει, τον Πολάκη αλλά και τον παραμερισμό του, τη «στροφή στο Κέντρο» αλλά και την ανοχή στον «αριστερισμό», τον κερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα αλλά και την «επίπλαστη ενότητα» του ΣΥΡΙΖΑ χθες.
Ετσι παρακολουθούμε ένα είδος πολιτικού λιθοβολισμού του. Έβαλε κρίσιμα θέματα για τις πληγές του ΣΥΡΙΖΑ - θάφτηκαν κάτω από κοτρόνες για απόπειρα διχασμού. Έβαλε κρίσιμα θέματα για την κατάσταση στη χώρα και στην Αριστερά - θάφτηκαν κάτω από κοτρόνες ότι η αυτοκριτική του για κάποιους χειρισμούς, δικούς του και της κυβέρνησής του, «δείχνει» συγκεκριμένους υπουργούς του.
Την αλήθεια του λέει ο Τσίπρας και το αλάθητο το έχει μόνο ο Πάπας. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη διαφωνία με όσα λέει και στις κοτρόνες. Ιδίως όταν τις εκτοξεύουν ορισμένοι που καταπίνουν την κάμηλο των επιγόνων και διυλίζουν τον κώνωπα του απελθόντος…
Θανάσης Καρτερός
Αυγή (06.3.2024)