Ξεκινάμε με τα εργατικά, γιατί αυτά είναι τα φλέγοντα κυρίες και κύριοι.
Μπορώ να σας πω λοιπόν ότι έχουμε καλά νέα, διότι περιμέναμε να πιάσουν καμιά πεντακοσάρα στον χθεσινό πλειστηριασμό οι τίτλοι της «Ελευθεροτυπία», της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και του «enet.gr» και τελικά τους αγόρασε η Alter Ego έναντι 8,1 εκατομμυρίων ευρώ.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι από εκεί που κάποιος πρώην εργαζόμενος ή κάποια πρώην εργαζόμενη της Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ, εκδότριας εταιρείας της «Ελευθεροτυπία», της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και του «enet.gr», περίμενε να πάρει μερικά κατοστάρικα από τη νόμιμη αποζημίωσή που δικαιούτο, τώρα θα πάρει μερικά χιλιάρικα.
Η διαφορά είναι μεγάλη δεν είναι ασήμαντη και υπάρχει κόσμος που μ’ αυτά τα λεφτά θα βγάλει ένα σωρό υποχρεώσεις, μη σου πω θα βγάλει τη χρονιά.
Υπενθυμίζω ότι έως τώρα, εμείς οι πρώην εργαζόμενοι και εργαζόμενες της Χ.Κ. Τεγόπουλος Α.Ε. έχουμε λάβει ένα μικρό μόνο μέρος από τις νόμιμες αποζημιώσεις μας, μέσω της πώλησης των γραφείων στην οδό Μίνωος. Έχει πουληθεί και το τυπογραφείο της επιχείρησης, αλλά χρήμα δεν έχουμε δει ακόμη λόγω γραφειοκρατικών κωλυμάτων. Σημειώνω, επίσης, ότι υπάρχουν και συνάδελφοι και συναδέλφισσες που τρέχουν ακόμη στα δικαστήρια και δεν έχουν δει φράγκο, για να καταλάβετε ότι δεν είμαστε τίποτα γκρινιαρόγατα και πριγκιπόπουλα που μασουλάνε με χρυσά κουτάλια. Τελεία.
Αυτά με τα χαμόγελα τα δικά μας και πάμε τώρα στην υπόθεση της επανέκδοσης. Όπως έγραψα και στην τουίτα, πιο δύσκολο πράγμα στο χώρο των media από το να αναστήσεις την «Ελευθεροτυπία», δεν υπάρχει. Πρώτον διότι η αγορά των εφημερίδων δεν περνάει πια και τις καλύτερες μέρες της, όλοι το ξέρουν αυτό. Δες, ας πούμε, την «Εφημερίδα των Συντακτών», ως ένα σημείο φυσική συνέχεια της «Ελευθεροτυπίας», που αναγκάζεται να ανεβάσει την τιμή της από το 1,30 στα 2 ευρώ για να τα βγάλει πέρα. Μακάρι να πουλάγανε τα φύλλα, μακάρι να τα διάβαζε ο κόσμος, μακάρι να γουστάρανε χαρτί, αλλά λυπούμαι πολύ γουστάρουν οθόνες. Δεν μ’ αρέσει, αλλά δεν μπορώ και να μην το καταγράψω…
Αλλά πες ότι υπάρχει διάθεση στήριξης και μακρόπνοο σχέδιο. Να το δεχτώ, γιατί να μην το δεχτώ, δικά μου είναι τα λεφτά που θα πέσουν; Το θέμα δεν είναι μόνο στα μπικικίνια, είναι και στο πνεύμα της υπόθεσης. Αυτό το ελευθεριακό, το αχαλίνωτο, το ξεσάλωτο, που διαπερνούσε την εφημερίδα ακόμη και στις πιο γκρίζες στιγμές της. Πως το ξαναβρίσκεις εν έτει 2024, όταν έχουν αναχωρήσει από τη ζωή ο Τεγόπουλος και ο Φυντανίδης, οι δύο άνθρωποι δηλαδή που το γέννησαν και το υπηρέτησαν και το στήριξαν επί δεκαετίες ολόκληρες; Δεν ακυρώνω εδώ τη συνεισφορά στην πορεία του φύλλου από τον Στάγκο, τον Φρέντυ, τον Δάνο, τον Βότση, τον Παναγόπουλο, τον Αντύπα, τον Βλαστάρη, τον Απέργη, την Αδάμ, τον Συρίγο, τον Γκιώνη και τόσους άλλους, αλλά μην γελιόμαστε παιδιά, δίχως τις πλάτες του Κίτσου και του Σεραφείμ το παραμύθι της «Ελευθεροτυπίας» δεν θα είχε δράκο. Αναρχοδεξιοί αμφότεροι σημειωτέον, για όσους και όσες διατηρούν την εντύπωση ότι μιλάμε για ιππότες του σοσιαλισμού…
Οπότε τι μας μένει; Μας μένει φυσικά το enet.gr, που είχε φτάσει το 2014 να είναι μια αντιπολίτευση από μόνο του. Με αδιανόητη επιρροή και εξάπλωση, όταν το ημερήσιο φύλλο ίσα ίσα πούλαγε πέντε χιλιάδες αντίτυπα την ημέρα. Σε μια εποχή όπου το ίντερνετ κάνει πλέον τα κουμάντα στην ενημέρωση, δεν είναι κακή ιδέα να ποντάρεις σε μια μαχητική και επιθετική ιστοσελίδα με ένδοξο παρελθόν. Για να δούμε αν θα ξεκινήσει από εκεί η μεγάλη επιστροφή ή αν θα προτιμηθούν τα περίπτερα…
Χρήστος Ξανθάκης