Σε αμερικανικά «κάμπους» πάντως παρέπεμπε συνειρμικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όταν αποκάλυπτε την πρόθεσή της να παρακάμψει το Σύνταγμα και το άρθρο 16 και να φέρει νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Αλλά ο συνειρμός δεν έχει καμιά αντοχή μπροστά στην εικόνα αστυνομικής βίας κατά των φοιτητών που υπερασπίζονται τα δημόσια πανεπιστήμια και τρομοκρατίας εις βάρος των πρυτανικών αρχών που αρνούνται να παίξουν το κυνικό παιχνίδι της κυβέρνησης.
Ο «κυρίαρχος» Κυριάκος Μητσοτάκης και ο θίασος που τον περιβάλλει, με την πρωτοφανή στήριξη από φίλια ΜΜΕ, πορεύεται από τον περασμένο Ιούλιο σαν να μην έχει αντίπαλο και επισπεύδει όλες τις πολιτικές που απηχούν τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του.
Πιθανότατα δεν υπολόγιζε ότι θα βρει απρόβλεπτες αντιστάσεις, όχι μόνο από τη φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα, που η αντίδρασή τους συγκρίνεται αν δεν ξεπερνά την εκπαιδευτική αναταραχή της περιόδου 1991-1993, αλλά ακόμη και από τις «φίλιες» δυνάμεις των αγροτικών μπλόκων και της πολυήμερης «πολιορκίας» της Θεσσαλονίκης και των τρακτέρ που έχουν «στρατοπεδεύσει» έξω από την Agrotica.
Η αμέριμνη κυβέρνηση Μητσοτάκη, στους επτά μόλις μήνες της νέας θητείας της, βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο μεγάλα κοινωνικά μέτωπα που είχε υποτιμήσει και δυσκολεύεται πλέον να τα διαχειριστεί. Το μέτωπο των πανεπιστημίων και το αγροτικό, το οποίο έχει γίνει παράγοντας της πανευρωπαϊκής εξίσωσης.
Εχει όμως τη σημασία της η διαφοροποιημένη αντίδραση στα δύο αυτά μέτωπα. Απέναντι στους φοιτητές και τους πανεπιστημιακούς παρατάσσει αστυνομία, ξύλο, χημικά και εκβιασμούς, προκειμένου να περάσει το ιδεοληπτικό γινάτι των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Προφανώς, γιατί δεν έχει καμιά εκλογική προσδοκία από τους νέους που υπερασπίζονται τη δημόσια εκπαίδευση.
Απέναντι στους αγρότες, εμφανίζεται διαλλακτική, πρόθυμη για διάλογο και σημαντικές υποχωρήσεις, όπως άλλωστε όλη η ηγεσία της Ε.Ε., που υπό τον φόβο της τιμωρίας στις ευρωεκλογές του Ιουνίου έβαλε στον πάγο τους νέους κανόνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Είναι μια υποκριτική, ψηφοθηρική υποχώρηση στην οργή των κάμπων.
Βεβαίως, ακροβατώντας ανάμεσα στις βάρκες του αυταρχισμού και της διαλλακτικότητας απέναντι στις δύο κοινωνικές ομάδες, η κυβέρνηση διακινδυνεύει να πέσει στη θάλασσα. Αλλωστε, κι οι αγρότες έχουν παιδιά που σπουδάζουν.
EφΣυν / Αποψη