Μεγάλη μούρη ο Johnny Cash. Μεγάλη μορφή της μουσικής, συνθέτης και ερμηνευτής ανεπανάληπτος, συν κορυφαίος μπαλαδόρος της ζωής. Τα ξενύχτια του, οι καταχρήσεις του, τα τζοριλίκια του, απαιτούν βιβλία ολόκληρα για να καταγραφούν. Και πάλι θα μείνει πολύ πράμα απέξω, μιλάμε τώρα ο άνθρωπος ήταν ζωή και θάνατος σ’ ένα σώμα μέσα. Αλλά ήταν και πιστός Χριστιανός…
Εκεί πήγαν να πατήσουν κάτι γατόνια δημοσιογράφοι, όταν του πήραν συνέντευξη λίγα μηνάκια πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Νομίζανε ότι η προοπτική της εκδημίας θα τον είχε σαλτάρει τον Johnny και θα ξέχναγε Χριστούς και Παναγίες. Οπότε ήρθε η ερώτηση η κρίσιμη:
«Είσαι ακόμη Χριστιανός;»
Και απάντησε χαλαρά ο Cash:
«Η πίστη μου είναι ακλόνητη»!
Τον θυμήθηκα τον γίγαντα του πενταγράμμου, τώρα με το σύστριγκλο στο Τάε Κβον Ντο, τις ομορφιές και τα παντιλίκια στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Επί των οποίων θα μου επιτρέψετε να μην εκφράσω καμία άποψη, δεν μου το επιτρέπουν οι καλοί τρόποι που μου δίδαξαν η μανούλα μου και ο πατέρας μου. Ούτε για το μέλλον του κόμματος θα ήθελα να πω κάτι, δεν είμαι ο Κάλχας, δεν είμαι η Πυθία, δεν είμαι καν η Τασία Λούτα. Και περισσότερο με απασχολούν τα εκατό χιλιάδες άτομα που είναι στις ουρές των χειρουργείων και πρέπει τώρα να ξηλωθούν το νόμιμο φακελάκι αν θέλουν να βρουν την υγειά τους. Γκέγκε;
Έλεγα, όμως, για τον Johnny. Επί του προσωπικού, λοιπόν, κι εμένα η πίστη μου στην Αριστερά ακλόνητη είναι. Δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω στη δικαιοσύνη για όλους και όλες, δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω στην ισοπολιτεία για όλους και όλες, δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω στην δωρεάν υγεία για όλους και όλες, δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω στη δωρεάν παιδεία για όλους και όλες, δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω ότι είναι λάθος η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ότι πρέπει να κλείσει, πρέπει να κλείσει δραστικά η ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλουσίους. Δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω στα βασικά, στα απολύτως απαραίτητα, στα απολύτως αναγκαία, στις αξίες της Αριστεράς ανά τους αιώνες των αιώνων αμήν. Αυτή η πίστη μου είναι η αναπνοή μου!
Γι’ αυτό και δεν έχω μπηφ, που λένε και οι τράπερζ, με τους Δεξιούς που πιστεύουν σε κάτι. Στα δικά τους τα θέσφατα ρε φίλε, Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια ας πούμε, τα ξέρουμε μια χαρά χαρίτσα. Μπορεί εγώ να στέκομαι απέναντι, μπορεί να αμφισβητώ, μπορεί να μέμφομαι και να γυρνάω πλάτη. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μουντζώσω την πίστη κάποιου ή κάποιας, όσο κι αν διαφωνώ μαζί τους. Ιδίως αν είναι αληθινή, αν είναι ανυστερόβουλη, αν είναι ανιδιοτελής. Θα είμαστε πάντα άλλοι κόσμοι, αλλά δεν θα είμαστε ορκισμένοι εχθροί…
So fuck it, που θα έλεγε και ο Johnny Cash σε μια από τις γνωστές εκρήξεις του. Άλλο πράγμα η πίστη στην Αριστερά που δεν αλλάζει με τίποτα και άλλο πράγμα η πίστη στους αριστερούς, που ως βασική τους ασχολία έχουν την αδελφοσφαγή. Δικαίωμά τους, δεν λέω, πλην όμως μην περιμένουν να τους χειροκροτήσουμε κιόλας. Θυμηθείτε, παρακαλώ, τους στίχους του Σαββόπουλου και βουτήξτε τη γλώσσα σας στο μυαλό σας πριν εκτοξεύσετε την επόμενη λεβεντοπαπάρα:
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πεινά
και ‘σεις τα ίδια παραμύθια
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δε ταιριάζουνε για μένα
Χρήστος Ξανθάκης
