Εξήγηση πρώτη για να μην παρεξηγούμαστε:
Φυσικά και έπρεπε να περάσει ο νόμος για την ισότητα στο γάμο, φυσικά και έπρεπε να περάσει με ακόμη μεγαλύτερη πλειοψηφία, φυσικά και έπρεπε να τον ψηφίσουν στο σύνολό τους βουλευτές και βουλεύτριες της Αριστεράς και της ΚεντροΑριστεράς. Αυτά δεν τα συζητάμε και πολύ άργησε να έρθει στη Βουλή.
Εξήγηση δεύτερη για να μην παρεξηγούμαστε:
Δεν έχω καμιά σχέση με την Εκκλησία της Ελλάδος, δεν έχω καμιά αδυναμία στην Εκκλησία της Ελλάδος, δεν πιστεύω ότι η Εκκλησία της Ελλάδος επιτελεί έργο θεάρεστο και ευλογημένο. Να μην κρύβομαι, το ομολογώ, παντρεύτηκα σε ιερό ναό, στον Άγιο Γεώργιο τον Καρύκη, αφενός γιατί οι αίθουσες τελετών των δημαρχείων είναι αποτρόπαιες και αφετέρου γιατί ήταν η πιο «δημοσιογραφική» εκκλησία της Αθήνας.
Αυτά για αρχή και ευχαριστώ για την προσοχή σας και πάμε παρακάτω. Αφού πέρασε το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο, με τον Κασσελάκη να δίνει χορευτικό ρεσιτάλ και την Σακελλαροπούλου να πίνει γαλάζια ποτάκια, ήρθαν τα ξένα μαζικής ενημέρωσης να κάνουν μια αποτίμηση του στόρυ. Άλλο που δεν θέλαμε κι εμείς, επαρχιωτισμός φουλ, κάτσε μάνα μου να δούμε τι λένε οι ξένοι για εμάς.
Πολλά είπανε, πολλά γράψανε, αλλά εκείνο που πρωταγωνίστησε τόσο στα κατεστημένα media όσο και στα social ήταν ο τίτλος των “New York Times” ότι η Ελλάδα έγινε η πρώτη ορθόδοξη χώρα που νομοθετεί την ισότητα στο γάμο. Κάπου διάβασα ότι έγραψε κάτι ανάλογο και η “Guardian”, προτίμησα όμως να μην επιβεβαιώσω, τα ‘χουμε χωρίσει τα τσανάκια μας εδώ και έτη πολλά. Οπότε έμεινα στους “NYTimes”, που όταν γράφουν για pushbacks είναι εχθροί της πατρίδος μας, αλλά όταν μιλάνε για την ισότητα στο γάμο μεταμορφώνονται σε φάρο εγκυρότητος…
Έμεινα στον τίτλο που τα έλεγε όλα και εντυπωσίασε το πανελλήνιον. Αυτό με την «πρώτη ορθόδοξη χώρα», που έρχεται να καταγράψει την ορθόδοξη πίστη ως υπόδειγμα οπισθοδρόμησης, ως βασίλειο του σκότους, ως πρότυπο αγκύλωσης. Απέναντι στα προστεσταντικά δόγματα, ας πούμε, που διακρίνονται για τον φιλελευθερισμό τους, απέναντι στους καθολικούς, ρε φίλε, με αυτόν τον Πάπα τον προοδευτικό, απέναντι στους αγγλικανούς που οδεύουν τούρμπο προς τον εικοστό δεύτερο αιώνα. Απέναντι σε όλους τους ανωτέρω καταπληκτικούς τύπους, οι κακομοίρηδες οι ορθόδοξοι είναι κάτι τυφλοπόντικες που δεν αντικρίζουν ποτέ το φως το ζωοποιόν, είναι κάτι γίδια που δεν καταλαβαίνουν απολύτως τίποτε από το δόγμα της αγάπης, είναι κάτι απολιθώματα χίλια χρόνια πίσω απ’ τα κάρβουνα!
Ξέρω, ξέρω, «πόλεμο των πολιτισμών» και Σάμουελ Χάντιγκτον θυμίζει αυτό, όσο κι αν ο συγχωρεμένος τους Μουσουλμάνους είχε βάλει στο στόχαστρο. Γιατί να μην ανοίξουμε, όμως, κι ένα δεύτερο μέτωπο με τους ορθοδόξους; Γιατί να μην τους υπενθυμίσουμε ότι ανήκουν χαριστικώς εις την Δύσιν και ότι τα προνόμιά τους μπορούν να ανακληθούν εν ριπή οφθαλμού; Γιατί να μην τους στείλουμε ένα μήνυμα ότι είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού και ότι δεν θα περάσουν ποτέ την Πύλη του Παραδείσου άνευ αδείας των αρμοδίων αρχών;
Τροφή για σκέψη, αναμφιβόλως, ράιτ θρου από τον δικηγόρο του διαβόλου. Για να κοιτάμε και λίγο πίσω απ’ τις κουίντες και να μην βλέπουμε μόνο τα βατράχια που εκτόξευσαν ουκ ολίγοι Μητροπολίτες για την ισότητα στο γάμο. Τη δουλειά τους κάνανε και κάνουν, τα μαγαζάκια τους κοιτάνε. Η δικιά μας η δουλειά είναι από τη μία να τους γυρίζουμε την πλάτη και από την άλλη να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Μπορούμε;
Υ.Γ.: Στην ορθόδοξη Ελλάδα της δεκαετίας του ογδόντα, πέρασαν αβάδιστα και αβασάνιστα το αυτόματο διαζύγιο και η ελευθερία στις αμβλώσεις. Στις πεφωτισμένες ΗΠΑ του 2024, οι μισές πολιτείες έχουν βάλει φερμπότεν στις αμβλώσεις και στην σύγχρονη Ιταλία του κοσμαγάπητου Φραγκίσκου ακόμη τραβάνε κουπί για να χωρίσουν. Γκέγκε;
Χρήστος Ξανθάκης