Ξεκινώ αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες με ένα απόσπασμα από ποίημα του κορυφαίου Λόρενς Φερλινγκέτι, διότι άμα δεν βάλεις ολίγη τέχνη στη ζωή σου τι θα βάλεις δηλαδή; Καρμπολάχανα ή βρούβες ή τίποτα αγκινάρες απ’ αυτές που πουλάνε καθαρισμένες στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, for the lazy people;
Λα τα μινόρια λοιπόν:
«Ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος
για να φιλάς τους γύρω σου
και να κάνεις μωρά και να φοράς παντελόνια
και να κουνάς καπέλα και να
χορεύεις
και να κολυμπάς στα ποτάμια
όταν πας για πικνίκ
στη μέση του καλοκαιριού
και εν γένει
«να ζεις τη ζωή σου»
ναι
κι ύστερα, στη μέση όλων αυτών
έρχεται ο γελαστός νεκροθάφτης»
Από το ποίημα «Ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος» είναι το ανωτέρω, περιλαμβάνεται στη συλλογή “Pictures of the gone world”, του 1955, να τη διαβάσετε, να ξεστραβωθείτε!
Υψηλά νοήματα αναμφιβόλως, τα οποία έρχομαι τώρα εγώ να τα συνδυάσω με κάτι πιο ταπεινό, πάλι από την Αμερική, μην ξεχνάμε ότι Αμερικάνος ήταν κι ο Φερλινγκέτι. Έρχομαι να τα ταιριάξω με τις «τύψεις του αγοραστή», στα αγγλικά “buyer’s remorse”, αυτό το φίλινγκ δηλαδή που διαπερνά κάποιον ή κάποια όταν μετανιώνει για το σόπινγκ του. Συνήθως αφορά σε ψώνια υψηλού βεληνεκούς, σπίτι ας πούμε, αυτοκίνητο, σκάφος, τέτοιες ιστορίες, αλλά καμιά φορά επεκτείνεται σε απλά σοσονάκια απ’ τον Κινέζο. Κυρίως, όμως, έχει να κάνει με αποφάσεις που αλλάζουν τη ζωή σου και την πορτοφόλα σου. Σαν την ψήφο ένα πράγμα…
Ε ναι ρε παιδιά, σαν την ψήφο! Κάποιου είδους «αγορά» είναι και αυτή, όπου επενδύεις στο μέλλον σου. Στην επόμενη τετραετία έστω, αν και με τη ρέντα του Κυριάκου (και την πολυδιάσπαση της αντιπολιτεύσεως) έχουμε σίγουρη την οκταετία και Κύριος είδε που θα πάει αυτό βιολί. Να μην τα πολυλογώ, πας πίσω απ’ το παραβάν, πετάς τα ψηφοδέλτια που δε γουστάρεις, ρίχνεις το κουκί στην κάλπη και αγοράζεις το πρόγραμμα ενός κόμματος για το πώς θα κυβερνηθεί η Ελλάδα στο σύνολό της. Τουλάχιστον αυτός λες προς τα έξω, από μέσα σου μπορεί και να ελπίζεις ότι θα κάτσει η μπίλια λίγο καλύτερα σε σένα σε σχέση με το διπλανό σου, αλλά τέλος πάντων δεν χάλασε ο κόσμος, θα τα βρούμε. Σημασία έχει ότι μπήκες στον κόπο κι έκανες την κίνηση!
Και τώρα; Αφού μπήκαν στον κόπο οι χίπστερς και οι παραφυάδες τους και τα παρακλάδια τους (ένα σωρό, δεν θέλετε να ξέρετε) και ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, γιατί τους προέκυψαν «τύψεις του αγοραστή» και γιατί ο κόσμος δεν είναι πια ένα όμορφο μέρος; Είναι δυνατόν να τους ξινίζει το «καλάθι της νοικοκυράς» (συγγνώμη κυρία Νατάσα μου, «του νοικοκυριού»), είναι δυνατόν να τους βρωμάει ο «εξευγενισμός» (ελληνιστί «τζεντριφικέσιο»), είναι δυνατόν να βγάζουν καντήλες με τους λογαριασμούς του ρεύματος και να ξερνάνε με το υπερβατικό έργο της Πανεπιστημίου; Κι όμως, αυτά συμβαίνουν, τα διαβάζουμε όλο και πιο συχνά σε ιστοσελίδες και εφημερίδες, τα ακούμε στα ραδιόφωνα, Παναγίτσα μου σε λίγο θα τα βλέπουμε ακόμη και στις τηλεοράσεις. Τέτοια παρακμή…
Και τέτοια αντίδραση από αυτό το κάποτε πειθήνιο πλήθος, που γλένταγε τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη ευκαιρία. Τώρα καταλαβαίνουν ότι τα κάθε είδους μεγάλα «κόλπα» της γαλάζιας οκταετίας (ενέργεια, εξοπλισμοί, ακρίβεια, απευθείας αναθέσεις) δεν τους αφορούν και μεταμορφώνονται σε Ογκουνσότο. Εντάξει, κάτι τσιμπήσανε κάποιοι απ’ την απλοχεριά του Πιερρακάκη, κωλοκάτσανε και κάποιοι άλλοι στην ΕΡΤ, αλλά εδώ μιλάμε για σταγόνες στον ωκεανό.
Βολεύτηκαν οι ελάχιστοι και ξεβολεύτηκαν οι πολλοί, ξεφραγκιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες. Εξ ου και οι γκρίνιες, εξ ου και η μουρμούρα, εξ ου και το «μήπως κάναμε κάνα λάθος», ζωγραφισμένη η απορία στα μέτωπά τους. Και σιγά μην αγχωθούν οι γαλάζιοι λέω εγώ, εδώ δεν κολλάνε στους αγρότες και στους φοιτητές στα φλώρια θα κολλήσουν;
Χρήστος Ξανθάκης