Αλήθειες να λέμε παιδιά και να μην κρυβόμαστε πίσω απ‘ το δάχτυλό μας:
Αν επέζησε τόσους αιώνες ο καπιταλισμός, δεν επέζησε μόνο επειδή κονομάνε οι πονηροί και ελπίζουν να κονομήσουν τα κορόιδα!
Καθαρή την έβγαλε επειδή σε αντίθεση με καθεστώτα λιγότερο ευέλικτα (γλυκά το λέω…) φρόντιζε από καιρού εις καιρόν να τηρεί τα προσχήματα. Να στέλνει στη μπουζού και κάναν καταχραστή, να καθαιρεί και κάναν επίορκο, να προωθεί και κάναν προικισμένο και όχι αποκλειστικά και μόνο τα ανιψάκια.
Αυτά, φυσικά, συμβαίνουν κυρίως στα μεγάλα τα μαγαζιά και όχι και σε κρατίδια τύπου Κομμαγηνής. Στην Ιταλία, ας πούμε, το έχουν εξελίξει σε τέχνη, κάθε πεντέξι χρόνια σκαρώνουν μια επιχείρηση «καθαρά χέρια», ξεβρωμίζει ελαφρώς, ελαφρότατα το τοπίο, χαίρεται το πόπολο, ορίστε φρατέλι υπάρχει κράτος, υπάρχει νόμος, υπάρχει δικαιοσύνη, ευκαιρία για έναν ακόμη εσπρέσο. Συν ένα πανίνο, δεν είναι γίδια οι γείτονες να πλακώνονται στα τοστ!
Αλλά λέγαμε για τα προσχήματα. Αυτά ακριβώς που τηρούνταν ως τώρα στο χώρο της εν Ελλάδι ανώτατης παιδείας. Όλοι και όλες ξέραμε ότι χρειάζονταν να δαπανήσουν λεφτά σε φροντιστήρια οι γονείς, όλοι και όλες ξέραμε ότι άμα πετύχαινε σε πόλη μακρινή το παιδί πάλι θα ξεφραγκιάζονταν ο μπαμπάς και η μαμά, όλοι και όλες ξέραμε ότι σε κάποια από τα δημόσια πανεπιστήμια υπήρχαν διδάσκοντες που ξύνανε πατσές (για να μην πω τίποτε χειρότερο…), όλοι και όλες ξέραμε ότι δεν ήταν για πέταμα στο σύνολό τους τα ιδιωτικά κολλέγια, όλοι και όλες ξέραμε ότι το αίτημα για δωρεάν παιδεία είχε πάρει πιο πολύ νερό κι απ’ το υπόγειο του φίλου μου του Αλέκου στα Τρίκαλα όταν τον βάρεσε ο Ντάνιελ…
Αλλά τηρούνταν τα προσχήματα. Τηρούνταν οι ισορροπίες, έστω και με τσίτα τις ραφές έτοιμες να σκιστούν. Υπήρχε μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος, δεν είχαμε καταλήξει σε καταστάσεις τύπου Φαρ Ουέστ και Παρταόλα. Ναι, με κλείσιμο ματιού, ναι, με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, ναι, με καλή θέληση και παγωμένα χαμόγελα, κάπως δούλευε το στόρι και κάπου κατέληγε. Ώσπου σήκωσε κεφάλι η απληστία και πήγαν περίπατο οι συμβάσεις και οι συμφωνίες. Λεφτά μόνο, κέρδη μόνο, ισολογισμοί μόνο, πακέτο με το παραμυθάκι ότι θα διευρυνθεί το γνωστικό πεδίο και θα ανέβει το επιστημονικό επίπεδο. Και κάθομαι εγώ και διαβάζω τη Μάρνυ Παπαματθαίου στο κυριακάτικο «Βήμα» να γράφει ότι:
«Διάταξη-παράθυρο” δίνει την “ευκαιρία” να καταστρατηγηθεί ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας των νέων ιδρυμάτων».
Περισσότερα δε παραθέτω, ας αγοράζατε την εφημερίδα, καλομάθατε στο τζάμπα αγάπες μου. Θα ήθελα, όμως, να το κλείσω το σημερινό στόρι με αυτό που σημειώνω στον τίτλο για τον θάνατο της επαρχίας. Τι νομίζετε παλικάρια και γοργόνες, τι ακριβώς σκέφτεστε, ότι τα «μη κερδοσκοπικά ιδρύματα» θα βάλουν τα σκουτιά τους και θα ανηφορίσουν τις εθνικές οδούς για να ιδρύσουν τμήματα και παρακλάδια ανά την ελληνική περιφέρεια; Όχι βέβαια, στο λεκανοπέδιο θα επικεντρώσουν που είναι ήζυ το μάνεϋ, άντε να προσφέρουν και κάνα κοκαλάκι στη νύμφη του Θερμαϊκού. Η υπόλοιπη Ελλάδα γιόκ κι επειδή θα συμπτυχθεί η δημόσια ανώτατη παιδεία (σοροπάτα το λέω…) αράδα θα κλείνουν οι σχολές στην επαρχία. Με τελικό αποτέλεσμα, ακόμη περισσότεροι από τους κατοίκους της να πάρουν των οματιών τους και να αναζητήσουν τις τύχες τους σε αυτό το καταραμένο μάελστρομ της πρωτευούσης. Και ύστερα θα αναρωτιόμαστε γιατί περισσεύουν οι αναπτυξιακές στρεβλώσεις, γιατί ερημώνει ο τόπος και γιατί τα ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (14.2.2024)