Τα νυχτερινά και οι έκτακτες αποζημιώσεις «αναπλήρωσης» - Ένας μύθος ή μια αλήθεια για τον παλιό «αυτοκρατορικό» ΔΟΛ
Η κήρυξη απεργίας από τους εργαζόμενους της Cosmote TV, η οποία τελικά ανακλήθηκε, θυμίζει κάτι που από χρόνια δεν απολαμβάνουν εργαζόμενοι και τεχνικοί στα περισσότερα ΜΜΕ: τα περίφημα «κυριακάτικα». Είναι –ήταν για την ακρίβεια– οι επιπλέον αμοιβές όσων εργάζονταν Κυριακές και αργίες και οι οποίες ανέρχονταν στο 75% της ημερήσιας αμοιβής.
Η καταβολή των κυριακάτικων ήταν απαρέγκλιτη. Οι εργοδότες ανταποκρίνονταν άμεσα και το μόνο που ζητούσαν κάποιοι από τους επικεφαλής ήταν να μεριμνούν στα προγράμματα των Κυριακών ώστε ορισμένοι να μην εργάζονται εκ περιτροπής και έτσι για τον καθένα στο τέλος του μήνα να υπάρχουν τρία, ή και δύο, κυριακάτικα και να μειώνεται έτσι το ύψος της μισθοδοσίας.
Δηλαδή, για παράδειγμα, αν στις καθημερινές μια εφημερίδα έβγαινε με τέσσερις διορθωτές, γινόταν ρύθμιση ώστε στις Κυριακές και στις αργίες να εργάζονται τρεις.
Βέβαια στα κυριακάτικα δεν περιλαμβάνονταν όσοι δεν ήταν στο μισθολόγιο, δηλαδή οι συνεργάτες που δούλευαν με μικρές αμοιβές και περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους να μπουν στις μισθολογικές καταστάσεις, κάτι που απετέλεσε σταθμό στην καριέρα κάθε δημοσιογράφου. Γι αυτό και η είσοδος στο μισθολόγιο εορταζόταν με κεράσματα από τους νεοφώτιστους.
Τα κυριακάτικα ήταν κάτι σαν θέσφατο, ήταν «ιερά». Σε κάποιες εφημερίδες, μάλιστα, καλυπτόταν με επιπλέον απολαβές και η εργασία τη νύχτα. Κυρίως αυτό αφορούσε εσωτερικούς συντάκτες, διορθωτές και συντάκτες ύλης.
Σπανιότερη ήταν η αμοιβή για τη λεγόμενη «αναπλήρωση» η οποία ίσχυε σε λίγες εφημερίδες, κυρίως μεγάλων συγκροτημάτων. Εφαρμοζόταν όταν κάποιος για ένα διάστημα έκανε δυο δουλειές στο ίδιο Μέσον. Δηλαδή αν για κάποιο λόγο έπρεπε να απουσιάσει ο συντάκτης που κάλυπτε το υπουργείο Δικαιοσύνης και τον αναπλήρωνε, ας πούμε, εκείνος του υπουργείου Εμπορίου, ο τελευταίος εισέπραττε έξτρα αμοιβή.
Βέβαια, μιλάμε για τις πολύ καλές ημέρες, ή έστω για τις αξιοπρεπείς, του Τύπου και της Ενημέρωσης –και οι οποίες για κάποιους δημοσιογράφους ήταν αυτοκρατορικές! Δεν ξέρουμε αν έχει βάση ή είναι δημοσιογραφικός μύθος, αλλά λεγόταν σε εκείνα τα μακρινά χρόνια ότι στην εκδοτική αυτοκρατορία του ΔΟΛ, του πιο ισχυρού συγκροτήματος στον καιρό της αφθονίας στις κυκλοφορίες, οι δημοσιογράφοι που έκαναν αποστολές στο εξωτερικό έπρεπε να καταλύσουν στα καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης. Δεν επιτρεπόταν σε έναν εκπρόσωπο του Συγκροτήματος να ψάχνει για φτηνό κατάλυμα. Ψέματα; Αλήθεια; Το παραθέτουμε για να καταδείξουμε την εποχή που ο Τύπος –κυρίως αυτός από όλα τα ΜΜΕ– ήταν χρυσωρυχείο.
Βέβαια στα κυριακάτικα δεν περιλαμβάνονταν όσοι δεν ήταν στο μισθολόγιο, δηλαδή οι συνεργάτες που δούλευαν με μικρές αμοιβές και περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους να μπουν στις μισθολογικές καταστάσεις, κάτι που απετέλεσε σταθμό στην καριέρα κάθε δημοσιογράφου. Γι αυτό και η είσοδος στο μισθολόγιο εορταζόταν με κεράσματα από τους νεοφώτιστους.
Τα κυριακάτικα ήταν κάτι σαν θέσφατο, ήταν «ιερά». Σε κάποιες εφημερίδες, μάλιστα, καλυπτόταν με επιπλέον απολαβές και η εργασία τη νύχτα. Κυρίως αυτό αφορούσε εσωτερικούς συντάκτες, διορθωτές και συντάκτες ύλης.
Σπανιότερη ήταν η αμοιβή για τη λεγόμενη «αναπλήρωση» η οποία ίσχυε σε λίγες εφημερίδες, κυρίως μεγάλων συγκροτημάτων. Εφαρμοζόταν όταν κάποιος για ένα διάστημα έκανε δυο δουλειές στο ίδιο Μέσον. Δηλαδή αν για κάποιο λόγο έπρεπε να απουσιάσει ο συντάκτης που κάλυπτε το υπουργείο Δικαιοσύνης και τον αναπλήρωνε, ας πούμε, εκείνος του υπουργείου Εμπορίου, ο τελευταίος εισέπραττε έξτρα αμοιβή.
Βέβαια, μιλάμε για τις πολύ καλές ημέρες, ή έστω για τις αξιοπρεπείς, του Τύπου και της Ενημέρωσης –και οι οποίες για κάποιους δημοσιογράφους ήταν αυτοκρατορικές! Δεν ξέρουμε αν έχει βάση ή είναι δημοσιογραφικός μύθος, αλλά λεγόταν σε εκείνα τα μακρινά χρόνια ότι στην εκδοτική αυτοκρατορία του ΔΟΛ, του πιο ισχυρού συγκροτήματος στον καιρό της αφθονίας στις κυκλοφορίες, οι δημοσιογράφοι που έκαναν αποστολές στο εξωτερικό έπρεπε να καταλύσουν στα καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης. Δεν επιτρεπόταν σε έναν εκπρόσωπο του Συγκροτήματος να ψάχνει για φτηνό κατάλυμα. Ψέματα; Αλήθεια; Το παραθέτουμε για να καταδείξουμε την εποχή που ο Τύπος –κυρίως αυτός από όλα τα ΜΜΕ– ήταν χρυσωρυχείο.
