Η είδηση είναι προχθεσινή, την παραθέτω δια της μεθόδου του κόπυ πάστε, ο Θεός να ευλογάει αυτόν που το ανακάλυψε έσωσε τη δημοσιογραφία από την καταβόθρα της εργασιοθεραπείας. Λα τα μινόρια:«Ο άγριος ξυλοδαρμός ενός 14χρονου παιδιού στην Ηλεία από συμμαθητές του, μέσα στο σχολείο που πηγαίνουν στην Ανδραβίδα, έχει προκαλέσει αναστάτωση στην τοπική κοινωνία.
Η μητέρα του παιδιού καταγγέλλει πως οι ανήλικοι δράστες δημιουργούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα προβλήματα και πως οι εκπαιδευτικοί είναι διαχρονικά αδιάφοροι.
Όπως υποστηρίζει, η επίθεση στον γιο της καταγράφηκε σε βίντεο, προφανώς για να διακινηθεί μέσα και έξω από το σχολείο. Το θύμα παραμένει σε κατάσταση σοκ, με τους γονείς του να φέρονται αποφασισμένοι να κινήσουν τις διαδικασίες, ώστε όλοι όσοι ευθύνονται γι’ αυτό που συνέβη να τιμωρηθούν».
Ένα ακόμη από τα δεκάδες, τα εκατοντάδες περιστατικά νεανικής βίας ανά την επικράτεια, που έχουν τρομάξει τους γονείς και έχουν πλημμυρίσει τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Κάθε τρεις και λίγο διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε για κλωτσομπουνίδια πιτσιρικάδων, δεν περνάει μέρα δίχως ένα επεισόδιο, μια συμπλοκή, έναν τραυματισμό. Και δώστου δημοσιεύματα για το πώς χάλασε η κοινωνία, για τη διαφθορά των ηθών, για τα ωραία χρόνια τα παλιά που καθόσαντε τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου σαν τα στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Μόνο το «που ‘σαι ρε Γιώργη Παπαδόπουλε» δεν έχει ακουστεί ακόμη, αλλά you never know που λένε και στο Χάρβαρντ μπορεί να μας προκύψει κι αυτό στην πορεία…
Εν τω μεταξύ όσα γίνονται σήμερα απ’ τους τηνέητζερς, τα ίδια και χειρότερα γινόσαντε και στο παρελθόν. Ξύλο παίζανε διαχρονικά τα αγοράκια, σφαλιαρίδια, αγκωνίδια και κουτουλίδια ήταν στην ημερήσια διάταξη, ώρα δεν πέρναγε άνευ σαματά, ποτέ δεν ήσαντε Παναγίες και διαρκώς πιανόσαντε στα χέρια. Να λέμε και καμιά αλήθεια και να μην κρυβόμαστε, παρακαλώ, πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή ήταν η κατάσταση επί δεκαετίες ολόκληρες. Για να μην πω εκατονταετίες…
Κάτι άλλαξε όμως, οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Το λέει ξεκάθαρα το ρεπορτάζ, για τον ξυλοδαρμό του 14χρονου:
«Η επίθεση στον γιο της καταγράφηκε σε βίντεο, προφανώς για να διακινηθεί μέσα και έξω από το σχολείο».
Το βίντεο είναι το καινούριο, που ήρθε να προστεθεί στη νεανική βία και να καθορίσει τον χαρακτήρα της. Διότι στις παλαιότερες εποχές είτε έριχνες ξύλο είτε έτρωγες ξύλο, το ζήτημα παρέμενε σχετικώς πριβέ. Άντε να έμπαιναν οι γονείς στη μέση, άντε να παρενέβαινε κι ο γυμνασιάρχης ενίοτε, άντε να έπεφτε και κάνα τηλεφωνάκι από κάναν φιλότιμο αστυνομικό, τελείωνε κάποια στιγμή το στόρι χωρίς πολλά πολλά. Και τα τραύματα έπαιρναν το δρόμο της επούλωσης, έστω και μέσα απ’ το κουκούλωμα.
Με το βίντεο, ωστόσο, δεν υπάρχει τέτοια διαφυγή. Η πράξη βίας μένει για πάντα στους διαύλους του διαδικτύου και στους κάθε είδους σκληρούς δίσκους, τη βλέπουν και τη σχολιάζουν οι πάντες ήταν δεν ήταν μπροστά στο συμβάν, διαδίδεται αστραπιαία και παντού μέσω των σόσιαλ. Και να θέλεις να ξεφύγεις δεν μπορείς, είσαι παγιδευμένος σε έναν αόρατο ιστό αράχνης που σε κρατάει δέσμιο. Κι εσύ ξαναζείς τον εφιάλτη, κάθε λεπτό που περνάει…
Αυτές είναι οι παράπλευρες απώλειες του «ατένσιον εκόνομυ», της οικονομίας που στηρίζεται στο πόση προσοχή θα δώσει κανείς σε όσα διαδραματίζονται στην οθόνη του. Πόσο θα σε απασχολήσει η κινούμενη εικόνα στο κινητό σου, είτε για βιντεοκλιπ τραγουδιού πρόκειται είτε για ξυλοδαρμό 14χρονου. Θα σε δείρει η συμμοριούλα δηλαδή, όχι για να το ευχαριστηθεί ή για να ξεδώσει, αλλά για να μαζέψει κλικ και χρόνο στους ιντερνετικούς διαύλους. Για να αποκτήσει στάτους, αξία και υπόληψη, να γίνει «ορατή» από τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες τους σχολείου, της γειτονιάς, της πόλης, της Ελλάδας όλης. Για τα δεκαπέντε λεπτά της δημοσιότητας, που σε κάνουν να αισθάνεσαι κάποιος στο no future της Ελλάδας 2.0…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (6.2.2024)
