Εδώ και μέρες διαβάζω σχόλια κυρίως πρώην εργαζομένων αλλα και αναγνωστών της «Ελευθεροτυπίας» για την σημασία και επιρροή που είχε η εφημερίδα αυτή όταν κυκλοφορούσε ενώ
Η εφημερίδα έγραψε το οριστικό τέλος της το 2011 (παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες επανέκδοσης) και ήταν πράγματι σημαντική, θα έλεγα σπουδαία. Από τον πρώτο καιρό της έκδοσης και μέχρι την εποχή που αργοπέθαινε, είχε μεγάλο παρεμβατικό ρόλο, τεράστια επιρροή, πέτυχε απίστευτες κυκλοφορίες, από τις σελίδες της πέρασαν μερικές από τις πιο καλές υπογραφές, όσοι είχαμε την τύχη να εργαστούμε εκεί γνωρίσαμε πρωτόγνωρες για τα Ελληνικά δεδομένα δυνατότητες ελεύθερης έκφρασης. Υπήρξαν χρόνια, και ήταν πολλά αυτά, που για πολλούς δημοσιογράφους μια δουλειά στην Ελευθεροτυπία αποτελούσε όνειρο ζωής.
Να γράψουμε πάλι το κοινότυπο οτι όλα έχουν ένα τέλος, ακόμα και οι εφημερίδες που δικαίως ή έστω με δόσεις υπερβολής δημιούργησαν έναν μύθο. Δεν γνωρίζω αν υπάρξει αγοραστής για να δώσει αυτά ή περισσότερα χρήματα για να αποκτήσει τους τίτλους που βγαίνουν σε εκποίηση μήπως και οι πρώην εργαζόμενοι πάρουν ελάχιστα από τα οφειλόμενα που δυο κυρίες που παρίσταναν τις εκδότριες τα τελευταία χρόνια άφησαν σε εκκρεμότητα. Αυτό που με βεβαιότητα γνωρίζω είναι πως ένας τίτλος, ακόμα και ένας τίτλος με ιστορική σημασία δεν σημαίνει τίποτα. Οι εφημερίδες ήταν οι άνθρωποι τους, αυτοί έδιναν περιεχόμενο, ειδικό βάρος και αξία στους τίτλους.
Και οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται ποτέ πια να μαζευτούν μαζί για βγάλουν την εφημερίδα. Άλλοι έφυγαν από τη ζωή, άλλοι για το εξωτερικό, άλλοι κυνηγάνε ακόμα χίμαιρες, άλλοι προσαρμόστηκαν στη ζωή μετά, άλλοι είναι γύρω μας και άφησαν τις χιλιάδες λέξεις που έγραψαν να μιλάνε για αυτούς. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία που έγραψαν κάποιες παρέες.
[Στη φωτογραφία επάνω το πρώτο φύλλο της «Ε» που βγήκε στα περίπτερα στις 21 Ιουλίου 1975].
Γιάννης Παντελάκης (fb)
