Χίλιοι εκατό εβδομήντα ένας (1171) δημοσιογράφοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, ψήφισαν «Ναι» στην ενοποίηση της Ένωσης των ημερήσιων εφημερίδων με την ΕΣΠΗΤ, την αντίστοιχη Ένωση περιοδικού Τύπου.
Χίλιοι εκατόν εξήντα τέσσερις (1164) δημοσιογράφοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, ψήφισαν «Όχι» στη συνοίκηση υπό την ίδια συνδικαλιστή στέγη με τους συναδέλφους τους, πολλοί από τους οποίους είναι του «διπλανού γραφείου» σε εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια και ιστοσελίδες. Με επαγγελματίες δηλαδή που έχουν κοινή διαδρομή και κοινά προβλήματα, άγχη, αναζητήσεις, στόχους.
Η πρόταση χρειαζόταν τα 3/4 του αριθμού όσων ψήφισαν για να περάσει –και δεν πέρασε. Μια ιδέα που δουλεύεται στα μυαλά μελών της ΕΣΠΗΤ, σε θεωρητικό επίπεδο, εδώ και δεκαετίες, μπαίνει στο ράφι. Ίσως και οριστικά. Πολλά από εκείνα τα μέλη ήταν νιοί και γέρασαν. Πολλά άλλοι, που μιλούσαν για την ένωση με την Ένωση, δεν υπάρχουν στη ζωή.
Η ΕΣΠΗΤ είναι μία από τις πέντε αναγνωρισμένες δημοσιογραφικές Ενώσεις της χώρας. Στους παλιούς καιρούς που οι δημοσιογράφοι είχαν προνόμια –αδικαιολόγητα και προκλητικά εν πολλοίς– τα μέλη τής ΕΣΠΗΤ τα απολάμβαναν, όπως ακριβώς και εκείνα της ΕΣΗΕΑ: φοροαπαλλαγές, ατέλειες στα δημόσια θεάματα, δωρεάν μετακινήσεις με τις αστικές συγκοινωνίες, δωρεάν με τις υπεραστικές, πρώτη θέση στα τρένα, δωρεάν ακτοπλοϊκά ταξίδια με δικαίωμα καμπίνας.
Και είχαν ακόμα, τις ίδιες σφραγίδες στα δελτία ταυτότητας των μεν και των δε: Από την Εφορία Θεαμάτων, από τα αρχηγεία Αστυνομίας και Χωροφυλακής («Τα αστυνομικά όργανα υποχρεούνται να επιτρέπουν στον κάτοχο του παρόντος ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία στις δημόσιες συγκεντρώσεις και τελετές και του παρέχουν κάθε νόμιμη διευκόλυνση»), τη Γενική Γραμματεία Τύπου («Ο κάτοχος της ταυτότητας αυτής δικαιούται όλων των διευκολύνσεων που οι σχετικοί νόμοι παρέχουν»), το υπουργείο Συγκοινωνιών, τον ΟΣΕ («Ελευθέρα διακίνησις δι’ όλων των αμαξοστοιχιών, Θέσις 1η, και λεωφορείων ΟΣΕ») και τους ΗΣΑΠ («Ελεύθερη διακίνηση σε όλες τις γραμμές»).
Όλα αυτά μηδενίστηκαν τη δεκαετία του '90. Κανένα προνόμιο, πλην ενός. Τα μέλη της ΕΣΗΕΑ είχαν την εξαιρετική υγειονομική κάλυψη του ΕΔΟΕΑΠ και τα μέλη της ΕΣΠΗΤ την αρκετά καλή (αλλά όχι σαν του ΕΔΟΕΑΠ) του ΤΑΙΣΥΤ. Την οποία όμως έχασαν με συνοπτικές διαδικασίες το 2012 όταν τα έριξαν στον ΕΟΠΥΥ οπότε χάθηκαν γι΄ αυτά και τα πλούσια αποθεματικά του ΤΑΙΣΥΤ.
Η μεγάλη αδικία αποκαταστάθηκε χρόνια μετά, όταν τα μέλη της ΕΣΠΗΤ, και άλλων Ενώσεων του Τύπου, έγιναν και μέλη του ΕΔΟΕΑΠ. Αλλά όχι όλα. Υπήρξε διαχωρισμός. Υπήρξε επιλογή. Για έναν ανεξήγητο λόγο, ηθικά κολάσιμο, οι συνταξιούχοι μέλη της ΕΣΠΗΤ έμειναν έξω, αφέθηκαν –σαν ξεχασμένοι– στον ΕΟΠΥΥ. Σαν να μην ήταν δημοσιογράφοι με πολλά χιλιόμετρα διαδρομής και αξιοσύνης στον επαγγελματικό τους κοντέρ. Σαν μαύρα πρόβατα. Σαν γέρικα άλογα που τα εγκαταλείπουν για να πεθάνουν. Σαν παλιές πένες που τις σκοτώνουν. Σαν ένα άχθος τού συνδικαλιστικού οργάνου. Και με το στίγμα του διαχωρισμού σε «ευγενή» και «πληβεία» μέλη. Όπως περίπου βλέπουν τους συναδέλφους τού Περιοδικού Τύπου (που δουλεύουν και στον Ημερήσιο) οι χίλιοι εκατό εξήντα τέσσερις δημοσιογράφοι που απέρριψαν δημοσιογράφους –συναδέλφους, πιθανόν, του «διπλανού γραφείου».
- από το harddog