Μεγαλέξανδρε, «αγάπη μου»!

Ήρθε η ώρα του καυγά για τον Μεγαλέξανδρο!

Τι είμαστε;
Έλληνες και Ελληνίδες!
Τι γουστάρουμε;
Καυγά!
Τι ψάχνουμε;
Αφορμή για να πλακωθούμε!Ε λοιπόν, σας έχω και μας έχω την τέλεια δικαιολογία για μαλλιοτράβηγμα:
Τη νέα σειρά του Netflix που φέρει τον τίτλο «Μέγας Αλέξανδρος, η γέννηση ενός θεού» (σκέτο «Αλέξανδρος» στο ορίτζιναλ, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε) και ξεκίνησε να προβάλλεται στις μικρές οθόνες από προχτές Τετάρτη. Με δολοπλοκίες μέσα, με ομοφυλοφιλία, με αίματα, τι καλύτερο για να πέφτει κλωτσομπουνίδι από τα καφενεία ως τα σόσιαλ επί σειρά ημερών;

Αλλά ας κάνω δύο μπρέηκ, πριν πάω σε λεπτομέρειες και στα ερωτικά.

 Το πρώτο έχει να κάνει με τα προντάκσιον βάλιουζ της σειράς, που εμένα μου φάνηκαν πολύ περιποιημένα. Είναι προφανές ότι έπεσε χρήμα στο συγκεκριμένο ντοκουντράμα (μίγμα μυθιστορίας και ντοκυμαντέρ δηλαδή), δεν είναι καμιά επαρχιακή τσιπιά που θα προσέβαλε το θρύλο. Για περισσότερα, ερμηνείες, σκηνοθεσίες, σκηνικά κλπ. κλπ., θα πάτε να διαβάσετε Τιμογιαννάκη όταν γράψει, ο Παναγιώτης τα ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας.
Το δεύτερο και πιο σοβαρό έχει να κάνει με την αιώνια αγωνία μας, μήπως και αμφισβητηθεί από τους αλλοδαπούς η ελληνικότητα της Μακεδονίας. Στο πρώτο επεισόδιο που είδα εγώ (έξι είναι συνολικά το πακέτο, αν ψάχνεστε για μπίντζ γουότσινγκ), όλα κομπλέ μου φάνηκαν και αμφιβολίες δεν προέκυψαν. Είχε και τη χαριτωμένη νότα, με την μαμά Ολυμπιάδα να αποκαλεί δις «αγάπη μου» τον Αλέξανδρο στα ελληνικά!

Κι αφού τα λήξαμε αυτά, πάμε στο πανηγύρι. Στο νταλαβεράκι του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Ηφαιστείωνα, που το προσπερνάει στο ντούκου η επίσημη ιστοριογραφία της μαμάς Ελλάδος, αλλά έξω το ψάχνουν λίγο καλύτερα. Και θα ήταν λίγο δύσκολο να το αφήσει εκτός σεναρίου η σειρά, ιδίως σε μια εποχή όπου η διαφάνεια των ανθρωπίνων σχέσεων είναι σε πρώτο πλάνο.
Έχουμε, λοιπόν, αρχικά την δόκτωρα Σαλίμα Ίκραμ από το American University του Καϊρου να μας λέει:

«Ο Αλέξανδρος μεγάλωσε σε με δύο στενούς φίλους. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Ηφαιστίωνας, δεν ήταν στην πραγματικότητα απλώς επιστήθιος φίλος, αλλά ίσως η μεγάλη του αγάπη».

Και να συμπληρώνει ο καθηγητής Λόυντ Λούελλυν-Τζόουνς από το Cardiff University της Ουαλίας:

«Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ήταν σχεδόν κανόνας στον ελληνικό κόσμο. Οι Έλληνες δεν είχαν λέξη για την ομοφυλοφιλία. Το να είσαι γκέι, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό τους. Υπήρχε μόνο το να είσαι σεξουαλικός».

Και σαν να μην έφταναν αυτά υπάρχει και τρυφερή σκηνή μεταξύ Αλεξάνδρου και Ηφαιστίωνος σε ποτάμι μέσα (μπορεί να είναι και λίμνη, δεν παίρνω όρκο), όπου αγκαλιάζονται και φιλιούνται. Πιο σεμνή, πάντως, δεν θα μπορούσε να γίνει η περίπτυξη, μιλάμε για κανονική «βανίλα» που λένε και στην κινηματογραφική βιομηχανία. Για να μην αγχωνόμαστε, μπας και τον έκαναν πορνοστάρ τον στρατηλάτη…

Οπότε θα αλλάξουμε λόγια βαριά για το ανωτέρω και πιθανότατα θα μας διαφύγει ένα ενδιαφέρον σημείο της σειράς:
Το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει τους Πέρσες σαν πιθήκια που κρέμονται απ’ τα δέντρα και τρώνε βελανίδια, και πήγαμε εμείς να τους κάνουμε ανθρώπους, αλλά σαν δημιουργούς μιας μεγάλης και ιδιαιτέρως αξιόλογης κουλτούρας. Πάμε πάλι με τον καθηγητή Λόυντ Λούελλυν-Τζόουνς:

«Η Βαβυλώνα ήταν το κέντρο του πολιτισμού. Ήταν το κέντρο της παγκόσμιας κουλτούρας τότε. Ήταν θεολογικό κέντρο, κέντρο μάθησης της αστρονομίας, των τεχνών».

Τον βρίσκω ολόσωστο και του δε πόιντ που λένε και στο Χάρβαρντ. Συγγνώμη, δεν είναι κακό πράγμα να υπερηφανεύεσαι για τα επιτεύγματά τα δικά σου, αλλά να βγάζεις μαλάκες όλους τους υπόλοιπους είναι τραγικό λάθος!

Και να το κλείσω με δύο ακόμη σημειώσεις:

Πρώτον, τι στο δγιάλο έχουν πάθει οι ξένοι και βγάνουν ξανθό τον Αλέξανδρο δεν το έχω καταλάβει. Μετά απ’ την πανωλεθρία του Κόλιν Φάρελ, έχουμε εδώ τον Μπακ Μπρέιθγουεϊτ σε φάση πλατινέ…
Δεύτερον, πραγματικά συγκινητική και κορυφαία στιγμή του ντοκουντράμα η όχι και τόσο μικρή αναφορά στο πολυετές έργο της δόκτωρος Πέπης Παπακώστα στις ανασκαφές της
Αλεξάνδρειας. Αυτή μάλιστα, είναι μια καλή αφορμή όχι για να παίξεις ξύλο αλλά για να αισθανθείς εθνικά υπερήφανος!