Μεγάλωσα στα καταραμένα σέβεντιζ, εκεί ήτανε που μπήκα θέλοντας και μη στην εφηβεία. Δύσκολες εποχές, φτώχεια, μιζέρια, καντήφλα, Σόλων Γκίκας. Κι εμείς, πιτσιρικάδες αριστεροί να προσπαθούμε από τη μία να αλλάξουμε τον κόσμο και από την άλλη να τον κατανοήσουμε.
Το πρώτο, μπορούν ο καθένας και η καθεμιά να καταλάβουν, σαράντα χρόνια αργότερα, αν το καταφέραμε.
Το δεύτερο πήγε κάπως καλύτερα έχω την εντύπωση, κάτι υποπτευθήκαμε, κάτι διευκρινίσαμε, κάτι πήραμε χαμπάρι. Όχι τόσο λόγω της πεφωτισμένης καθοδήγησης (γνωστό τεμπελχανείο το ΚΚΕ Εσωτερικού…), όσο διότι λιώσαμε στο διάβασμα. Κι άμα περνάς την ώρα σου πάνω απ’ τα βιβλία αντί για το τραπέζι του μπιλιάρδου (δεν είχε τότε Apple Vision Pro) όλο και κάτι θα σου μείνει στο τέλος. Έστω ο τίτλος του πονήματος…
Οπότε κι εγώ, μπορεί να μη θυμάμαι απολύτως τίποτε από το περιεχόμενο του τόμου «Τι είναι οι “φίλοι του λαού” και πως πολεμούν τους Σοσιαλδημοκράτες;», δια χειρός Βλαδίμηρου Λένιν, αλλά δύναμαι να εκφράσω μια ανάλογη απορία εν έτει 2024:
Τι είναι οι “φίλοι του λαού” και γιατί φαγώνονται αναμεταξύ τους;
Και όταν γράφω για “φίλους του λαού”, εννοώ πρώτον απ’ όλους τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως τον προσεχή Ιούνιο, ως τις ευρωεκλογές δηλαδή, θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Υπό κανονικές συνθήκες, βέβαια, που λέγαμε και στο Φυσικό Αθηνών, μιας και σ’ αυτό το κόμμα όλα να τα περιμένεις πλέον, ακόμη και ο εξωγήινος του Υμηττού μπορεί να εμφανισθεί κάποια στιγμή στην Κουμουνδούρου και να ζητήσει εξηγήσεις για το δείνα η το τάδε ζήτημα. Να πάρει θέση έστω για την προκοπή της Αριστεράς και τις προοπτικές της…
Ξέφυγα, το ξέρω. Απολογούμαι και συνεχίζω με τους “φίλους του λαού” και τις πρωτοβουλίες τους εν μέσω γαλάζιας κυριαρχίας. Τον εσωκομματικό καυγά, δηλαδή, όπου αισθάνονται την ανάγκη να τοποθετηθούν όλοι και όλες, με φωνή ουρανομήκη μπας και δεν τους ακούσει το πανελλήνιον. Απόψεις, απόψεις, απόψεις, παρόλες, παρόλες, παρόλες, σαν το χαλάζι πέφτουν, σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, σόσιαλ, μην τύχει και μείνει κανείς έξω απ’ το χορό, μην τύχει και μείνει καμιά παραπονεμένη.
Εν τω μεταξύ με πήρε τηλέφωνο η φίλη μου η Μαρία, χρόνια άνεργη και με χρόνια νοσήματα επίσης, και μου είπε ότι πήγε να της γράψουν τις τακτικές εξετάσεις της και οι μισές δεν είναι πια δωρεάν, χρεώνονται. Σήκω ρε Γιώργο Γεννηματά από τον τάφο να πάρεις κεφάλια, δεν αντέχεται άλλο αυτή η κοροϊδία! Και επί τη ευκαιρία, πέρνα από Κουμουνδούρου να δώσεις μερικές συμβουλές στους “φίλους του λαού”…
Αν έχουν όρεξη να τις ακούσουν, δεν ξέρω. Ίσως προτιμούν να ξεσκίζουν τις σάρκες τους σε ζωντανή μετάδοση, είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται, που θα έλεγε και ο ποιητής. Η Ελλάδα να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και οι αριστεροί να χάνουν τα μυαλά τους. Και την ψυχραιμία τους και την ισορροπία τους και την επαφή τους με την κοινωνία που βλέπει κάθε μέρα να είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη και αναζητάει απεγνωσμένα λύσεις. Θα τις προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τώρα ή μήπως προτιμούν τα στελέχη του να πλακώνονται για το πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι της καρφίτσας;
Οπότε κι εγώ, μπορεί να μη θυμάμαι απολύτως τίποτε από το περιεχόμενο του τόμου «Τι είναι οι “φίλοι του λαού” και πως πολεμούν τους Σοσιαλδημοκράτες;», δια χειρός Βλαδίμηρου Λένιν, αλλά δύναμαι να εκφράσω μια ανάλογη απορία εν έτει 2024:
Τι είναι οι “φίλοι του λαού” και γιατί φαγώνονται αναμεταξύ τους;
Και όταν γράφω για “φίλους του λαού”, εννοώ πρώτον απ’ όλους τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως τον προσεχή Ιούνιο, ως τις ευρωεκλογές δηλαδή, θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Υπό κανονικές συνθήκες, βέβαια, που λέγαμε και στο Φυσικό Αθηνών, μιας και σ’ αυτό το κόμμα όλα να τα περιμένεις πλέον, ακόμη και ο εξωγήινος του Υμηττού μπορεί να εμφανισθεί κάποια στιγμή στην Κουμουνδούρου και να ζητήσει εξηγήσεις για το δείνα η το τάδε ζήτημα. Να πάρει θέση έστω για την προκοπή της Αριστεράς και τις προοπτικές της…
Ξέφυγα, το ξέρω. Απολογούμαι και συνεχίζω με τους “φίλους του λαού” και τις πρωτοβουλίες τους εν μέσω γαλάζιας κυριαρχίας. Τον εσωκομματικό καυγά, δηλαδή, όπου αισθάνονται την ανάγκη να τοποθετηθούν όλοι και όλες, με φωνή ουρανομήκη μπας και δεν τους ακούσει το πανελλήνιον. Απόψεις, απόψεις, απόψεις, παρόλες, παρόλες, παρόλες, σαν το χαλάζι πέφτουν, σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, σόσιαλ, μην τύχει και μείνει κανείς έξω απ’ το χορό, μην τύχει και μείνει καμιά παραπονεμένη.
Εν τω μεταξύ με πήρε τηλέφωνο η φίλη μου η Μαρία, χρόνια άνεργη και με χρόνια νοσήματα επίσης, και μου είπε ότι πήγε να της γράψουν τις τακτικές εξετάσεις της και οι μισές δεν είναι πια δωρεάν, χρεώνονται. Σήκω ρε Γιώργο Γεννηματά από τον τάφο να πάρεις κεφάλια, δεν αντέχεται άλλο αυτή η κοροϊδία! Και επί τη ευκαιρία, πέρνα από Κουμουνδούρου να δώσεις μερικές συμβουλές στους “φίλους του λαού”…
Αν έχουν όρεξη να τις ακούσουν, δεν ξέρω. Ίσως προτιμούν να ξεσκίζουν τις σάρκες τους σε ζωντανή μετάδοση, είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται, που θα έλεγε και ο ποιητής. Η Ελλάδα να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και οι αριστεροί να χάνουν τα μυαλά τους. Και την ψυχραιμία τους και την ισορροπία τους και την επαφή τους με την κοινωνία που βλέπει κάθε μέρα να είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη και αναζητάει απεγνωσμένα λύσεις. Θα τις προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τώρα ή μήπως προτιμούν τα στελέχη του να πλακώνονται για το πόσοι άγγελοι χωράνε στο κεφάλι της καρφίτσας;
Χρήστος Ξανθάκης
