Το «Άρωμα Γυναίκας» είναι ένα φιλμ που βλέπω οπωσδήποτε μια και δυο φορές το χρόνο. Την εκδοχή με τον Αλ Πατσίνο παρακαλώ, το γνήσιο το Χόλυγουντ, όχι εκείνη της Τσινετσιτά με Βιτόριο Γκάσμαν και Αγκοστίνα Μπέλλι. Την αγαπώ αυτήν την ταινία για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά δεν είναι ώρα να τους αναλύσουμε εδώ, δεν με πληρώνει ο θείος Τάκης να λέω τα σώψυχα. Να μην τα πολυλογώ, πολλά τα δυνατά σημεία στο «Άρωμα Γυναίκας» και πιο ζόρικο απ’ όλα ο μονόλογος του Αλ Πατσίνο στο τέλος, ένα ανεπανάληπτο παρλάν που σε κάνει ν’ ανατριχιάσεις.
Παραθέτω μικρό απόσπασμα:
«Μια φορά κι έναν καιρό είχα την όρασή μου, μπορούσα να δω. Και είδα. Είδα αγόρια σαν ετούτα, νεότερα από ετούτα, τα χέρια τους ξεσκισμένα, τα πόδια τους συντριμμένα. Αλλά δεν υπάρχει χειρότερο θέαμα από εκείνο ενός ακρωτηριασμένου πνεύματος. Γιατί είναι κάτι που δεν χωράει τεχνητό μέλος…»Τον θυμήθηκα τον χειμαρρώδη λόγο του Αλ Πατσίνο τώρα με το στόρι των ιδιωτικών πανεπιστημίων, των μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων, πείτε τα όπως θέλετε, είμαι από χωριό δεν χωράει πολλά ο νους μου, και το συνακόλουθο παραλήρημα ενός υπουργού που δεν θα τον διαφημίσω γιατί δεν τον γουστάρω. Αλλά μπορώ και από τα δικά του τα λεγόμενα να καταθέσω κάτι ζουμερό. Λα τα μινόρια:
«Η βία της άκρας Αριστεράς είναι ένας από τους λόγους που η ανάγκη ίδρυσης μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, είναι ακόμη πιο επιτακτική. Για να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις νοοτροπίες. Με το νόμο αυτό κάπου τελειώνει το τελευταίο άπαρτο κάστρο της άκρας Αριστεράς, στην Ελλάδα. Δεν τους έχει μείνει άλλο».Μάλιστα. «Για να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις νοοτροπίες», τον καυγά ας πούμε, τη μούντζα, το κατέβασμα καντηλιών (γλυκά το λέω…), τη φασαρία, το θόρυβο, το σαματά, τη φαλαβατούρα που λέγαμε όταν ήμασταν μωρά, δεν ξέρω αν το λένε ακόμη. Να βασιλεύει άκρα του τάφου σιωπή, ούτε τα πουλάκια να μην ακούγονται, σιγή ασυρμάτου ένα πράγμα, κάτω τα κεφάλια ρε τσογλάνια, μούγκα στη στρούγκα, τσιμουδιά μην ακούω, κιχ σου είπα, ποιος στρατός τώρα και ποιες ειδικές δυνάμεις, παναγίτσες θα γίνετε εδώ μέσα και θα μιλάτε μόνο όταν σας απευθύνονται κι άμα σας λέω να χοροπηδάτε, θα απαντάτε «πόσο ψηλά κύριε;», νέτα, σκέτα και παντελονάτα!
Αλλά θα γυρίσουν πίσω τα σαράντα χιλιάδες βλαστάρια μας που ξενιτεύτηκαν στο εξωτερικό και θα ανθίσει ξανά ο τόπος και θα ματαγίνει η Ελλάδα κέντρο της παιδείας και της μάθησης. Το γεγονός, βέβαια, ότι ο πιο δημοφιλής ιδιωτικός οργανισμός «τριτοβάθμιας» εκπαίδευσης στη χώρα αγοράστηκε από φαντ, δεν δείχνει να ανησυχεί διόλου όσους κόπτονται για τα «μη κερδοσκοπικά ιδρύματα».
Σωστό, δεν λέω, θα πηγαίνει ο τσέος του φαντ στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, στην ετήσια συνέλευση των μετόχων ακόμη καλύτερα, και θα τους λέει «κοιτάχτε, χάσαμε λεφτά τον περασμένο χρόνο στην Ελλάδα, αλλά δεν έχω κανένα παράπονο γιατί προσφέραμε στους νέους και στις νέες της γνώσης το φως». Και τα μέλη του ΔΣ, οι μέτοχοι ακόμη καλύτερα, θα τον χειροκροτάνε μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα!
Όλα αυτά τη στιγμή που κυκλοφοράνε οι “Times” του Λονδίνου, εφημερίδα του Ρούπερτ Μέρντοχ και όχι του Ποσάδα επισημαίνω, με καυτό ρεπορτάζ για το πώς «κορυφαία» πανεπιστήμια της Γηραιάς Αλβιώνος δέχονται ως φοιτητές ματσωμένους στούρνους από το εξωτερικό και αφήνουν στην απόξω έξυπνους πλην πτωχούς Βρετανούς…
Χρήστος Ξανθάκης
