Το «Αθήναιον» ήταν γεμάτο χθες το βράδυ. Η διαφήμιση που έχει γίνει στο φιλμ είναι μεγάλη. Λάνθιμος είναι αυτός, παγκόσμιο αστέρι πια. Και μία ταινία, κωμωδία, που ήδη έχει κερδίσει επτά υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες μεταξύ των οποίων και για «Καλύτερη ταινία» στην κατηγορία «μιούζικαλ ή κωμωδία». Χώρια τις υποψηφιότητες για τις ερμηνείες, Έμα Στόουν για «Καλύτερος Α γυναικείος ρόλος» και Γουίλεμ Νταφόε και Μαρκ Ραφάλο, αμφότεροι για «Καλύτερο β' ανδρικό ρόλο». Είναι όλοι τους καταπληκτικοί ομολογώ. Σπουδαίες ερμηνείες, έργο σκηνοθέτη φυσικά.
Η ταινία είναι ένα παραμύθι, μηδέν ρεαλισμός, με σουρεαλιστικές καταστάσεις και αφύσικα πράγματα. Αν σας αρέσει δηλαδή ένας άνθρωπος να μετατρέπεται σε κατσίκα και να βόσκει, τότε πάσο. Αν σας αρέσει να βλέπετε μία κότα με κεφάλι γουρουνιού και γελάτε με αυτό, τι να πω... Μπορεί κάποιοι να τα βρίσκουν αστεία, ίσως και γεμάτα συμβολισμούς, εγώ τα βρίσκω μάλλον ανόητα. Οι φίλες μου (που βλέπαμε μαζί το φιλμ) με κατηγόρησαν, αστειευόμενες μετά, ότι δεν κατάλαβα τίποτε από την καταγγελία της πατριαρχίας, τη χειραφέτηση του γυναικείου φύλου και άλλα πολλά. Ομολογώ πως όχι, δεν κατάλαβα τίποτε από όλα αυτά.
Ο Γιώργος Λάνθιμος την είδε κάπως Tim Burton. Με το «Poor Things» έφτιαξε ξανά ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό σύμπαν, πράγματι εντυπωσιακό, αλλά που προσωπικά με άφησε παγερά αδιάφορο. Βαρέθηκα θανάσιμα... Η ταινία διαρκεί άλλωστε, αδικαιολόγητα, κοντά στις δυόμιση ώρες.
Στο «Αθήναιον» μετά το τέλος του φιλμ υπήρχαν ουκ ολίγοι που χειροκρότησαν. Είναι και το hype. Βέβαια είδα και πολλούς, στη διάρκεια της ταινίας, να ανοίγουν στο άστραμμα το κινητό τους για να δουν τι ώρα είναι. Το ατελείωτο είχε...