ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ο ταξιτζής ήταν οργισμένος, έκλεισε το ραδιόφωνο, ρώτησε με ένα νεύμα αν μπορεί να ανάψει τσιγάρο, χωρίς να περιμένει απάντηση, και άρχισε να μιλάει σχεδόν μόνος του, σαν να μην υπάρχει πελάτης στο πίσω κάθισμα. Μόλις είχε ακούσει την είδηση που έλεγε ότι η κυβέρνηση από την πρώτη ημέρα του νέου χρόνου επιβάλλει υποχρεωτικά τα POS σε διάφορα επαγγέλματα, ανάμεσα στα οποία και το δικό του. Άρχισε να ισοπεδώνει πρωθυπουργό, υπουργούς, αλλά –και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον– και όλα τα μεγάλα κόμματα· δεν αρκέστηκε στη σημερινή εξουσία.
Aυτή η ισοπεδωτική γενίκευση είναι μια λογική που εκφράζει μεγάλες πληθυσμιακά ομάδες. Και αυτές, όπως ο ταξιτζής, εστιάζουν την κριτική τους στη Νέα Δημοκρατία, στο ΠΑΣΟΚ (ο ταξιτζής είχε την κατάλληλη ηλικία για να το θυμάται ως κυβέρνηση) και στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε όσους διαχειρίστηκαν την εξουσία. Το ΚΚΕ νομίζω ότι δεν υπήρχε στο πεδίο του ταξιτζή, για τη Νέα Αριστερά δεν θα έχει ακούσει καν φαντάζομαι, άλλωστε τα στελέχη της έκαναν λίγο φασαρία στην αρχή, αλλά από τότε κινούνται σχεδόν αθόρυβα!
Μετά έκοψε την κουβέντα η οποία είχε αρχίσει να αποκτά κάποιο ενδιαφέρον – ήθελα να μάθω σε ποια κομματική επιλογή θα καταλήξει. Μετά από έναν δεκάλεπτο μονόλογο, σταμάτησε, είχε τελειώσει και το τσιγάρο. Τον τσίγκλησα. «Και τι κάνουμε; Τι να ψηφίσουμε;». Μια γρήγορη ματιά από τον καθρέφτη και αρχίζει ο δεύτερος μονόλογος. Αυτός καταλήγει πιο γρήγορα, ιδανική πρόταση επιλογής κόμματος είναι ο Βελόπουλος, οι Σπαρτιάτες και οι «Χριστιανοί», έτσι τους είπε. Τη στιγμή που μίλαγε ο ήλιος έπεσε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και φώτισε ένα ασημένιο μικρό εικόνισμα κολλημένο επάνω του. Μετά δεν είπε πολλά.
Σε περίπου έξι μήνες ο ταξιτζής και όλοι εμείς θα κληθούμε να προσέλθουμε πάλι στις κάλπες για να εκλέξουμε ευρωβουλευτές. Είμαι σίγουρος τι θα ψηφίσει αυτός, και κάποια εκατομμύρια ακόμα. Για κάποια άλλα εκατομμύρια (47,47% έφτασε το ποσοστό αποχής στις τελευταίες εθνικές εκλογές) δεν υπάρχει καμία απολύτως βεβαιότητα. Ένα ιδιαίτερα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού κυριαρχείται από απογοήτευση, απόγνωση, αδιαφορία και απροθυμία να συμμετέχει σε εκλογικές διαδικασίες και ακολουθεί την ιδιώτευση ή την πολιτική μιζέρια. Δεν βλέπει θετική πολιτική πρόταση για να σταματήσει την αποχή ή πηγαίνει στις κάλπες με κριτήριο το μικρότερο κακό.
-απόσπασμα από κείμενο του Γιάννη Παντελάκη στη LiFO (ολόκληρο ΕΔΩ)
