Με κοινή υπουργική απόφαση (ΚΥΑ) οι κύριοι Χατζηδάκης και Γεωργιάδης (ως τέως υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας) κατήργησαν τρία επιδόματα: το επίδομα επίσχεσης εργασίας, το επίδομα που καταβάλλεται στους ανέργους με τη λήξη της τακτικής επιδότησης και το ειδικό βοήθημα που καταβάλλεται ύστερα από τρίμηνη παραμονή στο μητρώο ανέργων.
Τι είδους σκέψεις και «προτάγματα» ενέπνευσαν αυτή την ΚΥΑ την τελευταία εργάσιμη του έτους, 29 Δεκεμβρίου, σαν ύστατες «έγνοιες» της χρονιάς που έφυγε; Θα μπορούσαμε να καταφύγουμε σε ψυχολογικές ερμηνείες περί αναλγησίας, αλλά έτσι… θα αδικούσαμε τον «μεταρρυθμιστικό» οίστρο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Θα μπορούσαμε επίσης να υπενθυμίσουμε όσα γράψαμε με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού: ότι οι μεταβιβάσεις του προϋπολογισμού προς τη ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) θα είναι φέτος μειωμένες κατά 9,7%, στα δε προγράμματα απασχόλησης της ΔΥΠΑ κατά 41,2%! Οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών είναι ιδιαίτερα προσφιλείς στους απανταχού νεοφιλελεύθερους και ιδιαίτερα στους υπουργούς των κυβερνήσεων Μητσοτάκη.
Ολα αυτά ισχύουν, αλλά, μένοντας σε αυτά, θα αδικούσαμε τον «μεταρρυθμιστικό» ζήλο των κυρίων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Οι οποίοι ομνύουν στη μεγάλη παράδοση της Μέκκας του νεοφιλελευθερισμού, της Μεγάλης Βρετανίας. Θεωρούν ότι τα κοινωνικά επιδόματα συντηρούν την έλλειψη ενδιαφέροντος για την εργασία. Οτι οι άνεργοι είναι κηφήνες που ζουν εις βάρος του δημόσιου κορβανά. Πρέπει λοιπόν να «μαστιγωθούν» με την έσχατη ένδεια για να αναγκαστούν να βγουν στην αγορά εργασίας. Οι μακρινοί ιδεολογικοί πρόγονοί τους, οι Αγγλοι λόρδοι της «άγριας» εποχής του καπιταλισμού, τιμωρούσαν με μαστίγωμα στην κυριολεξία τους παρίες.
Ωστόσο, ο μόνος λόγος για να επιλέγει κάποιος/α να ζει με επιδόματα ανέχειας είναι επειδή οι δουλειές που του προσφέρονται: Πρώτον, του εξασφαλίζουν εισόδημα ελάχιστα μεγαλύτερο –ή και μικρότερο!– από τα επιδόματα ανεργίας ή επίσχεσης. Δεύτερον, επειδή οι συνθήκες εργασίας είναι όλο και συχνότερα εξευτελιστικές. «Μαστιγώνοντας» τους ανέργους, δεν θα τους οδηγήσουν στην εργασία, αλλά στην απόλυτη ανέχεια.
Η αντίσταση στην κακοπληρωμένη εργασία και στις άθλιες συνθήκες εργασίας είναι η μόνη πραγματική εγγύηση ότι κάποτε θα υπάρξουν «πολλές και καλές δουλειές». Αντίθετα, η κυβέρνηση, που τις επαγγέλλεται υποκριτικά, κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να αποτρέψει αυτή την αντίσταση.
Αφού κατάργησε ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία, αφού ελαστικοποίησε στο έπακρο τις εργασιακές σχέσεις, αφού θωράκισε θεσμικά τους απεργοσπάστες, τώρα καταργεί και το επίδομα επίσχεσης ως μέσο άμυνας κατά της απλήρωτης εργασίας. Πόση υποκρισία...
ΕΦ.ΣΥΝ./Αποψη
