Όλα τα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ του νεόκοπου Στέφανου Κασσελάκη, οι καταγγελίες για απειλές, ρεβανσισμό και λογοκρισία στα δικά του μέσα ενημέρωσης του έλειπαν. Όσα θα γράψω στη συνέχεια έχουν (και) προσωπική χροιά, κάτι που σπανιότατα κάνω στα άρθρα μου και θα φανεί γιατί.
Με τα μέσα ενημέρωσης της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς («Αυγή», «Στο Κόκκινο») έχω μακρά σχέση. Όχι επαγγελματική, ποτέ δεν εργάστηκα εκεί. Όμως, από τη δεκαετία του ’80 στην «Αυγή» και του ’90 «Στο Κόκκινο» φιλοξενούσαν τις (δημοσιογραφικές) απόψεις μου. Μου ζητούσαν από καιρού εις καιρόν είτε να γράψω κάποιο άρθρο στην εφημερίδα ή να μιλήσω στο σταθμό (τονίζω το «μου ζητούσαν», ποτέ δεν ζήτησα).
Όσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ η σχέση αυτή ατόνησε μέχρις εξαφανίσεως. Δεν τον επέτρεπε, προφανώς, η κριτική που του ασκούσα, ιδιαίτερα σε εκείνο το τραυματικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Άρχισαν να με καλούν και πάλι το 2018, προφανώς επειδή υποστήριξα τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι προσκλήσεις ήταν συχνές μετά το 2019, λόγω της κριτικής που ασκούσα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όταν υπήρχαν αφορμές, φυσικά ασκούσα κριτική και στον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα, ιδιαίτερα για την ανοχή του στον Παύλο Πολάκη. Όμως, οι συνάδελφοι του «Κόκκινου» με καλούσαν πολύ συχνά. Καμιά φορά τους έλεγα, χαριτολογώντας, «δεν το αφήνουμε μη βρείτε το μπελά σας με αυτά που θα πω;». Αλλά ήταν κατηγορηματικοί: «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, μιλάμε για τα πάντα».
Αυτά μέχρι που ήρθε ο κ. Κασσελάκης. Για την ακρίβεια, από τότε που άλλαξαν οι διευθύνσεις στην Αυγή και Στο Κόκκινο. Οι προσκλήσεις στο σταθμό κόπηκαν μαχαίρι. Εδώ που τα λέμε, καλά μου έκαναν. Γιατί να ανέχονται ένα δημοσιογράφο που γράφει ότι ο νέος αρχηγός, μαζί με το μέντορά του Παύλο Πολάκη, οδηγούν το ΣΥΡΙΖΑ στην καταστροφή; Εδώ έδιωξαν την Ευγενία Λουπάκη, που είχε «χτίσει» το σταθμό, θα ανέχονταν την κριτική των απέξω;
Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι για τους νέους «αριστερούς» άρχοντες και τους κολαούζους τους. Με τι μούτρα θα ξαναμιλήσουν για όσα συμβαίνουν στην ενημέρωση στην Ελλάδα, με τι μούτρα θα καταγγείλουν το μιντιακό υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη τσουνάμι, όταν δικοί τους άνθρωποι λένε όσα λένε για απειλές και λογοκρισία στα δικά τους μέσα ενημέρωσης;
Νομίζουν ότι, αν αποκλείσουν από αυτά τα μέσα στις αντίθετες ή κριτικές φωνές, θα έλθει ο θρίαμβος; Δεν θα έλθει.
Οι εκτελούντες τις λογοκριτικές εντολές απλώς γίνονται καταγέλαστοι. Και για όσους δίνουν τις εντολές ισχύει το κλασικό «μωραίνει Κύριος ον (ους) βούλεται απολέσαι»...
Όσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ η σχέση αυτή ατόνησε μέχρις εξαφανίσεως. Δεν τον επέτρεπε, προφανώς, η κριτική που του ασκούσα, ιδιαίτερα σε εκείνο το τραυματικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Άρχισαν να με καλούν και πάλι το 2018, προφανώς επειδή υποστήριξα τη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι προσκλήσεις ήταν συχνές μετά το 2019, λόγω της κριτικής που ασκούσα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όταν υπήρχαν αφορμές, φυσικά ασκούσα κριτική και στον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα, ιδιαίτερα για την ανοχή του στον Παύλο Πολάκη. Όμως, οι συνάδελφοι του «Κόκκινου» με καλούσαν πολύ συχνά. Καμιά φορά τους έλεγα, χαριτολογώντας, «δεν το αφήνουμε μη βρείτε το μπελά σας με αυτά που θα πω;». Αλλά ήταν κατηγορηματικοί: «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, μιλάμε για τα πάντα».
Αυτά μέχρι που ήρθε ο κ. Κασσελάκης. Για την ακρίβεια, από τότε που άλλαξαν οι διευθύνσεις στην Αυγή και Στο Κόκκινο. Οι προσκλήσεις στο σταθμό κόπηκαν μαχαίρι. Εδώ που τα λέμε, καλά μου έκαναν. Γιατί να ανέχονται ένα δημοσιογράφο που γράφει ότι ο νέος αρχηγός, μαζί με το μέντορά του Παύλο Πολάκη, οδηγούν το ΣΥΡΙΖΑ στην καταστροφή; Εδώ έδιωξαν την Ευγενία Λουπάκη, που είχε «χτίσει» το σταθμό, θα ανέχονταν την κριτική των απέξω;
Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι για τους νέους «αριστερούς» άρχοντες και τους κολαούζους τους. Με τι μούτρα θα ξαναμιλήσουν για όσα συμβαίνουν στην ενημέρωση στην Ελλάδα, με τι μούτρα θα καταγγείλουν το μιντιακό υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη τσουνάμι, όταν δικοί τους άνθρωποι λένε όσα λένε για απειλές και λογοκρισία στα δικά τους μέσα ενημέρωσης;
Νομίζουν ότι, αν αποκλείσουν από αυτά τα μέσα στις αντίθετες ή κριτικές φωνές, θα έλθει ο θρίαμβος; Δεν θα έλθει.
Οι εκτελούντες τις λογοκριτικές εντολές απλώς γίνονται καταγέλαστοι. Και για όσους δίνουν τις εντολές ισχύει το κλασικό «μωραίνει Κύριος ον (ους) βούλεται απολέσαι»...
