Τελευταία, είχα μια επαγγελματική συζήτηση με συνάδελφο. Δεν κράτησε πολύ, αλλά ήταν διαφωτιστική. Κυρίως γιατί βλέποντας τον εαυτό μου μέσα σε αυτή, κατάλαβα (εντελώς ξεκάθαρα όμως) πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός. Πραγματικά, όποιος σκέφτηκε και έχτισε αυτό το σύστημα ήταν ιδιοφυΐα!
Η συζήτηση δεν ήταν επί προσωπικού, ωστόσο μιλούσα επί προσωπικού. Και μετά κατάλαβα πως ο τρόπος που εκφραζόμουν εμπεριείχε όλη την ουσία του καπιταλισμού: μιλούσα, γνωρίζοντας ότι δεν είχα τίποτα να χάσω, τίποτα να κερδίσω, καμία τιμωρία αλλά και καμία επιβράβευση. Αρα, μιλούσα ως «εξασφαλισμένη». Δεν σοκαρίστηκα. Ηταν ωστόσο ολοφάνερο στο μυαλό μου πως, αν είχα αφεθεί σε μια διεφθαρμένη στάση ζωής (πράγμα διόλου δύσκολο, καθώς ξεπερνά τα ταξικά χαρακτηριστικά), όλα τα παραπάνω θα είχαν λάβει μορφή δομικής αλλοτρίωσης.
Τότε το κατάλαβα. Κατάλαβα πώς είναι να είσαι 180 χρόνια κηφήνας, δίχως να έχεις εργαστεί ποτέ (ποτέ όμως!) με αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, δίχως υποχρεώσεις για τις οποίες πρέπει να δώσεις λογαριασμό, δίχως ευθύνες για τις οποίες πρέπει να δώσεις λόγο, δίχως την επισφάλεια του να μην ξέρεις αν θα βγάλεις τον μήνα, αν θα μπορείς να χαμογελάσεις στα παιδιά σου, αν θα μπορείς να τους προσφέρεις όλα όσα εσύ δεν είχες.
Κατάλαβα πώς είναι να μην έχεις κανέναν απολύτως φόβο πως θα τιμωρηθείς για τα λάθη σου, θα κριθείς με ταυτόχρονη επιβολή «προστίμου» για την ανικανότητα και τον ναρκισσισμό σου, θα διαπομπευτείς δημόσια για τη διεφθαρμένη φύση σου.
- η συνέχεια στο κείμενο του υπογράφει η Νόρα Ράλλη στην ΕφΣυν ΕΔΩ
