Από τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη ποιον να διαλέξω ;

Το μεγάλο δίλημμα του Κασσελάκη

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά σχέση με καμιά Αριστερά και το μόνο που θεωρεί σημαντικό είναι να αναδεικνύεται ως διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης που έχει ακόμα την έδρα της στην πλατεία Κουμουνδούρου. Στόχος του είναι να επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος ως πρόσωπο έχει την έγκριση σημαντικών πολιτικών (από τον Αλέξη Τσίπρα ώς τον Κυριάκο Μητσοτάκη) και είναι δικό του θέμα ποιον και πότε θα επιλέξει ως… συνεργάτη.

Τα παραπάνω αναφέρει σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Δημήτρης Ψαρράς υπό τον τίτλο «Το μεγάλο δίλημμα του Στ. Κασσελάκη».

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Δ. Ψαρρά:

Προκάλεσε έκπληξη η επιλογή του Στέφανου Κασσελάκη να προβάλει ως υποστηρικτικό στοιχείο της πολιτικής του διαδρομής τον ισχυρισμό ότι του προτάθηκε υπουργική θέση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2019, αλλά εκείνος αρνήθηκε και επέλεξε το 2023 να ακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα.
Ανεξάρτητα από τη διάψευση του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη αλλά και του φερόμενου ως εμπνευστή της πρότασης εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα», Αντώνη Διαματάρη, η πλευρά Κασσελάκη επιμένει και μάλιστα προκειμένου να πείσει για τη στενή σχέση Μητσοτάκη - Κασσελάκη εκείνη την περίοδο αφήνει κάποια σκοτεινά υπονοούμενα: «Θα μας απαντήσουν επιτέλους αν ο κ. Μητσοτάκης είχε ζητήσει ή όχι προσωπικά τη βοήθεια του κ. Κασσελάκη για οικογενειακά του ζητήματα, εκφράζοντάς του επανειλημμένως την εκτίμησή του;» («Πηγές ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: Ο κ. Μητσοτάκης βάζει τον κ. Μαρινάκη να κάνει πολύ βρώμικη δουλειά παραμονή Θεοφανίων», «Η Αυγή», 5.1.2023).

«Οικογενειακά ζητήματα»

Το πώς συνδέεται η πρόταση για υπουργοποίηση του κ. Κασσελάκη με τα «οικογενειακά ζητήματα» του κ. Μητσοτάκη δεν ξεκαθαρίζεται από τις ανακοινώσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αυτά διακινούνται από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., εφόσον τα αποκάλυψε ο πιο έμπιστος συνεργάτης του, ο δικηγόρος της οικογένειάς του που «τον γνώρισε όταν ήταν 14 ετών» και τώρα διευθύνει το πολιτικό του γραφείο, ο Μανώλης Καπνισάκης.

Η υπόθεση θα είχε απλώς κωμικοτραγικές διαστάσεις, αν δεν συνδεόταν τόσο άμεσα με τη δραστική μετάλλαξη που επιχειρείται σε ένα κόμμα, το οποίο μέχρι πριν από τις τελευταίες εκλογές αναφερόταν στην Αριστερά και είχε σαφές μέτωπο απέναντι στη Δεξιά του κ. Μητσοτάκη, ενώ τώρα βουλιάζει σε μια πολιτική κινούμενη άμμο, καταγγέλλοντας ως «πουμαρό» το κόκκινο των ιδεών της Αριστεράς και υιοθετώντας ως αντιπολιτευτική κριτική ακόμα και σκληρά ακροδεξιά κλισέ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αναφορά του κ. Κασσελάκη σε «ατζέντα Ισλαμαμπάντ» σχετικά με την πρόσκληση μεταναστών εργαζομένων ή και η πρόσφατη επίθεσή του στον γνωστό «υπερπατριώτη» της Ν.Δ. Αγγελο Συρίγο με την κατηγορία της μειοδοσίας.

Αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν για τον κ. Κασσελάκη. Ο ίδιος δεν έχει καμιά σχέση με καμιά Αριστερά και το μόνο που θεωρεί σημαντικό είναι να αναδεικνύεται ως διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης που έχει ακόμα την έδρα της στην πλατεία Κουμουνδούρου. Στόχος του είναι να επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος ως πρόσωπο έχει την έγκριση σημαντικών πολιτικών (από τον Αλέξη Τσίπρα ώς τον Κυριάκο Μητσοτάκη) και είναι δικό του θέμα ποιον και πότε θα επιλέξει ως… συνεργάτη.

Οι πρόσφατες εξελίξεις δικαιώνουν -με οδυνηρό βέβαια τρόπο- την επιλογή κορυφαίων στελεχών αλλά και πολλών μελών του κόμματος σε όλη την Ελλάδα να προχωρήσουν στη συγκρότηση της Νέας Αριστεράς. Αλλά στον κ. Κασσελάκη πρέπει να πιστωθεί ότι έστω και κάπως μπερδεμένα είχε προϊδεάσει για τις πραγματικές πολιτικές του προθέσεις, προτού ακόμα εκλεγεί πρόεδρος:

• Για την ιδιαίτερη εκτίμησή του στο πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη υπάρχουν οι ύμνοι στο αποσυρμένο άρθρο του στον «Εθνικό Κήρυκα» τον Δεκέμβριο του 2015, αλλά και το άρθρο στην αγγλόφωνη «Καθημερινή» τον Ιούλιο του 2023.

• Για το γεγονός ότι δεν έχει καμιά σχέση με την κοινωνική διάσταση της Αριστεράς δεν θα ’πρεπε να μας ξαφνιάζουν οι δηλώσεις του κ. Κασσελάκη στον ΣΕΒ, τις οποίες επιχείρησε στη συνέχεια να διασκεδάσει. Την περιβόητη νεοφιλελεύθερη πρόταση για τα «stock options» την είχε προλάβει στο ίδιο άρθρο της αγγλόφωνης «Καθημερινής».

• Το επιχείρημα ότι όσα αποκαλύψαμε από την αρθρογραφία του στον «Εθνικό Κήρυκα» δεν τα θυμάται ή οφείλονται στη δύσκολη προσωπική του περίοδο ή στο νεαρό της ηλικίας του (24-27 ετών) δεν ευσταθεί, εφόσον ο ίδιος επικαλείται ως αποδεικτικό στοιχείο της «αριστεροφροσύνης» του τη συμμετοχή του στην προεκλογική εκστρατεία του κ. Μπάιντεν ως γερουσιαστή, δηλαδή το 2008 (20 ετών).

Αλλά ποια είναι ακριβώς τα νέα στοιχεία που κομίζει -κατά δήλωσή του- ο κ. Κασσελάκης στον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι κυρίως δύο. 

• Πρώτο, ο διορισμός θεματικών «think tanks» που θα καταρτίσουν το πρόγραμμα του κόμματος κ
• Δεύτερο, η αδιαμεσολάβητη (και απροειδοποίητη) σχέση του προέδρου με τα μέλη-οπαδούς.

Ομως τα δύο αυτά στοιχεία τα έχει ήδη προ καιρού εφαρμόσει στη Ν.Δ. ο κ. Μητσοτάκης. Είναι γνωστή η συγκρότηση «Μητρώου Στελεχών» του κόμματος της Δεξιάς (https://nd.gr/mitroo-stelexon) με επικεφαλής τη Ρεβέκκα Πιτσίκα, «CEO της People for Business, στέλεχος στο χώρο του ανθρώπινου δυναμικού, σε γνωστές ελληνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις». Αυτό αντιγράφει ο κ. Κασσελάκης.

Οσο για την «αδιαμεσολάβητη» επαφή του με τον «λαό», για την οποία περηφανεύεται και μάλιστα ισχυρίζεται ότι τον αντιγράφει ο κ. Μητσοτάκης, η αλήθεια είναι δυστυχώς πολύ δυσάρεστη για τους εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ πριν το λανσάρει ο κ. Κασσελάκης, τα στελέχη της Ν.Δ. περηφανεύονταν κι αυτά ότι καταδέχονται να συμβουλευτούν τον λαό. «Σε αυτές τις περιοδείες», έλεγε λ.χ. στις 14.11.2022 ο Παύλος Μαρινάκης, «δεν μένουμε αποκλειστικά στις συναντήσεις με τις τοπικές μας οργανώσεις, αλλά συνομιλούμε αδιαμεσολάβητα -όπως κάνουμε καθημερινά- με την κοινωνία των πολιτών».

H επαφή με τη βάση

Το κακό για τον κ. Μαρινάκη και τον κ. Κασσελάκη είναι ότι αυτή η «αδιαμεσολάβητη» επαφή «ηγεσίας» και «βάσης» είναι η πεμπτουσία της πολιτικής προσέγγισης των λαϊκιστών ηγετών στα σύγχρονα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα. «Λαϊκισμός», έγραφε το 2017 ο καθηγητής Kurt Weyland, «είναι η πολιτική στρατηγική μέσω της οποίας προσωποπαγείς ηγεσίες διεκδικούν ή ασκούν την εξουσία, βασιζόμενες σε άμεση, αδιαμεσολάβητη, μη θεσμοθετημένη υποστήριξη από μεγάλους αριθμούς κατά βάση ανοργάνωτων υποστηρικτών» (βλ. Σερ. Σεφεριάδης, «Λαϊκισμός, Δημοκρατία, Αριστερά», Αθήνα 2021, σελ. 60).

Περιττό να σημειώσει κανείς ότι πρωταθλητές σε αυτή την «αδιαμεσολάβητη» σχέση είναι πολιτικοί όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Βίκτορ Ορμπαν και ο Νάιτζελ Φάρατζ. Στον πυρήνα της σκέψης τους βρίσκεται ουσιαστικά η υποκατάσταση των κομμάτων από τις ηγεσίες τους και η καταφυγή σε εξαγγελίες δημοψηφισμάτων όπου δυσκολεύονται (βλ. Peter Mair, «Partyless Democracy», περ. «New Left Review», τχ. 2, 2000). Μήπως θυμάται κανείς ποιος πρότεινε το «δημοψήφισμα» για τη διαγραφή των διαφωνούντων από τον ΣΥΡΙΖΑ;