Θεωρούσα τον Λάνθιμο ως τον πιο «δήθεν» σκηνοθέτη που με παιδαριώδεις αλληγορίες και συμβολισμούς, όπως στον «Αστακό» και στον «Θάνατο του ιερού ελαφιού», εντυπωσιάζει αυτούς-ες που εντυπωσιάζονται εύκολα. Αυτή τη φορά όμως, με τo "Poor Things" ήταν η σειρά μου να εντυπωσιαστώ ευχάριστα από την εξέλιξη του και το σκηνοθετικό ταλέντο του.
Φάνηκε καθαρά πως όταν ο Λάνθιμος έχει ένα καλό σενάριο, πέρα από παιδαριώδεις αλληγορίες και συμβολισμούς για μαθητές γυμνασίου, είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης. Βέβαια και στο "Poor Things" διατηρεί, σαν σήμα κατατεθέν του και «λογότυπο», κότες με κεφάλια γουρουνιού, σκυλιά με κεφάλια πάπιας, ανθρώπους κατσίκες, και όλα αυτά που κάνουν τους κριτικούς κιν/φου να νιώθουν σπουδαίοι, υποτιμώντας το κοινό τους, ότι και καλά αυτοί ξέρουν και καταλαβαίνουν..
Όμως, αυτή τη φορά, όλα αυτά τα εντυπωσιακά, υπάρχουν στην ταινία ευτυχώς χωρίς να είναι λειτουργικά στην εξέλιξη της, αλλά περισσότερο για να χρωματίζουν σουρεαλιστικά ένα εξαιρετικό και πραγματικά αξιοθαύμαστο ντεκόρ, σε ένα περιβάλλον απροσδιόριστου τόπου και χρόνου.
Η ιδέα του σεναρίου εκπληκτική. Μια γυναίκα αυτοκτονεί, την βρίσκει ένας τρελός επιστήμονας-γιατρός (τύπου Φρανγκενστάιν) και της δίνει ζωή μεταφέροντας τον εγκέφαλο του εμβρύου που έχει στην κοιλιά της στο δικό της κεφάλι. Πλέον η Μπέλα, μια νέα και ωραία γυναίκα με εγκέφαλο βρέφους, «μεγαλώνει» και εξελίσσεται προσπαθώντας να γνωρίσει την ζωή.
Στην αρχή η Μπέλα ανακαλύπτει τον αυνανισμό δίνοντας «χαρά» όπως λέει στον εαυτόν της και στη συνέχεια επιδιώκει την «χαρά» του σεξ προκαλώντας με την αθωότητα της το κατεστημένο.
Στην αρχή η Μπέλα ανακαλύπτει τον αυνανισμό δίνοντας «χαρά» όπως λέει στον εαυτόν της και στη συνέχεια επιδιώκει την «χαρά» του σεξ προκαλώντας με την αθωότητα της το κατεστημένο.
Ο Λάνθιμος καταγγέλλει τους κακούς άντρες, την πατριαρχία και τον καθωσπρεπισμό. Το αδύνατο σημείο της ταινίας αποτελεί ταυτοχρόνως και το μεγαλύτερο εμπορικό ατού της. Άφθονο και ζωώδες σεξ με εξαιρετικές δόσεις χιούμορ, που όμως περιορίζει και εξαντλεί την σχέση γυναίκας-άντρα κυρίως στο σεξ και μάλιστα χωρίς αισθήματα απ την πλευρά της Μπέλας, παρά μόνο με την περιέργεια της να γνωρίσει τον κόσμο και τη ζωή.
Όμως η πατριαρχία είναι ένα ευρύτερο «κακό» με κοινωνικές διαστάσεις και δεν περιορίζεται μόνο στην σεξουαλική και ερωτική ιδιοκτησία της γυναίκας από τον άντρα. Ούτε και το πορνείο στο οποίο φτάνει να «εργάζεται» η Μπέλα -ανακαλύπτοντας στην περιήγηση της στην ζωή, ότι η «χαρά» της μπορεί να πληρώνεται κιόλας και το σώμα της να γίνεται «μέσον παραγωγής»- σημαίνει την απελευθέρωση της γυναίκας που χρησιμοποιεί όπως θέλει το σώμα της.. Ούτε και μερικές ανερμάτιστες επιστημονικές και φιλοσοφικές ατάκες αναδεικνύουν μια βαθύτερη ουσία εκτός από εντύπωση..
Όμως, έστω και έτσι, ο Λάνθιμος αυτή τη φορά καταφέρνει να δώσει ένα καλό παράδειγμα από την πορεία αυτοεκπαίδευσης, ωρίμανσης και ατομικής ανεξαρτητοποίησης της γυναίκας η οποία προς το τέλος υπερβαίνει και το σεξ και χειραφετείται έχοντας συνείδηση για τον άλλον και κοινωνική αλληλεγγύη..
Όμως, έστω και έτσι, ο Λάνθιμος αυτή τη φορά καταφέρνει να δώσει ένα καλό παράδειγμα από την πορεία αυτοεκπαίδευσης, ωρίμανσης και ατομικής ανεξαρτητοποίησης της γυναίκας η οποία προς το τέλος υπερβαίνει και το σεξ και χειραφετείται έχοντας συνείδηση για τον άλλον και κοινωνική αλληλεγγύη..
Προφανώς και δεν περίμενε κανείς η ιδέα του θανάτου και της επιστροφής στο σενάριο, να οδηγήσει σε έναν νιτσεϊκό φιλοσοφικό στοχασμό «αιώνιας επιστροφής» και «επαναξιολόγησης» των αξιών. Ο Λάνθιμος δεν είναι Νίτσε όσο και αν τρελαίνονται κάποιοι θαυμαστές του. Απλώς χρησιμοποιεί την ιδέα για να φτιάξει μια έξυπνη και πολύ καλή εμπορική ταινία. Και όντως και μόνο το γεγονός ότι καταφέρνει να συνδυάσει το καλό εμπορικό σινεμά με ένα στιλ ιδιαιτέρως προσωπικό και καλλιτεχνικό, είναι αξιέπαινος και θα μπορούσε να πάρει και Όσκαρ. Άλλωστε αυτό το αγαλματίδιο το έχουν πάρει και πολύ κακές ταινίες, ενώ το έχουν χάσει και αριστουργήματα.
