Γιατί αυτός ο άνθρωπος ξεπερνάει τα όρια; Γιατί είναι συνεχώς στην τσίτα και ψάχνει αφορμές -μερικές τις δίνουν απλόχερα και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί αντίπαλοί του- για να συγκρουστεί; Γιατί ακόμη και στις περιπτώσεις που οι παρεμβάσεις του και οι καταγγελίες του έχουν βάθος και πλαισιώνονται από αδιάσειστα στοιχεία, επιλέγει συμπεριφορές που τελικώς γκρεμίζουν όσα προσπάθησε να χτίσει, θυμίζοντας τη γνωστή παροιμία με την καρδάρα;
Αυτό είναι το χούι του και δεν θέλει, δεν γίνεται, τώρα να αλλάξει; Τρέφεται από τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτές; Ψοφάει για δημοσιότητα, έστω κι αν αυτή είναι αρνητική; Δικαιούται να θυμώνει όταν του ασκούν κριτική, άδικη κατά τη γνώμη του; Δικαιούται. Δικαιούται να απαντά σε όσους τον χλευάζουν; Δικαιούται. Δικαιούται να μην αφήνει τίποτα να πέσει χάμω; Δικαιούται.
Δικαιούται όμως να χρησιμοποιεί φρασεολογία χαμηλού επιπέδου, ύβρεις, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, να στήνει δίκες προθέσεων και να επιδίδεται σε δολοφονίες χαρακτήρων; Δεν δικαιούται. Δικαιούται να υποψιάζεται διαρκώς ότι είναι στόχος μέσων ενημέρωσης και ότι κάποιοι σκοτεινοί ή φανεροί κύκλοι ραδιουργούν για να τον συκοφαντήσουν, να τον δυσφημήσουν, να τον εξαφανίσουν πολιτικά; Αν μπορεί να το αποδείξει δικαιούται, αν δεν μπορεί και απλώς μοιράζει αστήρικτες καταγγελίες δεξιά κι αριστερά, τότε εκτίθεται και υπονομεύει την αξιοπιστία του. Δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι το σύστημα (περιλαμβάνω σ’ αυτό τις μιντιακές, οικονομικές και πολιτικές ελίτ) δεν έχει άλλη δουλειά από το να οργανώνει συνωμοσίες για να πλήξει τον πρώην υπουργό και κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Παύλο Πολάκη.
Εντάξει, πολλές φορές έχει βρεθεί στο στόχαστρο και πολιτικών αντιπάλων του και μέσων ενημέρωσης, αλλά και συντρόφων του. Δεν του χαρίζονται. Δικαίωμά τους είναι. Δεν θα καταργήσουμε την κριτική επειδή σε κάποιους δεν αρέσει. Τραβώντας την άποψη περί προστασίας ώς την έσχατη συνέπειά της, θα πρέπει να θεσπίσουμε απαγορεύσεις για ό,τι πληγώνει ή για ό,τι νομίζει κάποιος ότι πληγώνει το προσωπικό σύμπαν του. Αυτό δεν ισχύει μόνον για τον κ. Πολάκη, αλλά και γι’ αυτούς που τον μηνύουν και ζητούν την άρση της βουλευτικής ασυλίας του επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος που ο πρώην υπουργός κάνει πολιτική ή επειδή τους έπιασε στα πράσα.
Ο κ. Πολάκης δεν είναι απλός πολίτης. Δεν είναι απροστάτευτος. Είναι μάχιμος πολιτικός και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, χρόνια στο κουρμπέτι, έχει εμπειρίες από αντιπαραθέσεις, έχει πρωταγωνιστήσει σε πολιτικές και ιδεολογικές συρράξεις και στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στα κόμματα από τα οποία πέρασε και στην πολιτική σκηνή είτε ως αξιωματούχος κυβερνήσεων είτε ως στέλεχος της αντιπολίτευσης. Δεν δικαιούται λοιπόν να υποδύεται τον οργισμένο κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με επιθέσεις κομμάτων, εσωκομματικών ανταγωνιστών του, δημοσιολόγων, σκιτσογράφων και να θεωρεί ότι τον έχουν βάλει στο μάτι επειδή δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του σε ζητήματα διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.
Εχει τα μέσα για να απαντήσει; Μπόλικα. Και προσβάσεις στα δίκτυα ενημέρωσης και κόμμα. Ζημιώνει τον κ. Πολάκη η τακτική που ακολουθεί; Προσωπικά όχι, αν κρίνω από το γεγονός ότι εκλέγεται συνεχώς και άνετα βουλευτής και ότι έχει φανατικό κοινό που τον αποθεώνει και ενίοτε πλειοδοτεί. Είναι χρήσιμος για το κόμμα του; Ναι, όταν καταφέρνει να στριμώξει υπουργούς, βουλευτές και στελέχη της Ν.Δ. που έχουν βάλει το χέρι στο μέλι. Οχι όμως όταν αναγκάζει το κόμμα του να απολογείται για τις εκρήξεις του (π.χ. με το σκίτσο του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή») και υποχρεώνει τους συντρόφους τους να ψάχνουν επιχειρήματα για να τον δικαιολογήσουν.