«Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Η φράση αυτή -ανεξάρτητα από το αν την είπε πρώτος ο φιλέλληνας δημοσιογράφος Ιάκωβος Μάγερ ή ο Αγγλος φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ- γίνεται καίρια κυριολεξία στην περίπτωση της αγωγής Δημητριάδη κατά «Εφ.Συν.», Reporters United και Θανάση Κουκάκη, που εκδικάστηκε χθες στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθήνας.
Παρότι η ευρεία κοινή γνώμη έχει μπερδευτεί με το ντόμινο εταιρειών πίσω από τις οποίες οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου των υποκλοπών προσπάθησαν να συγκαλύψουν τις παράνομες δραστηριότητές τους, στη χθεσινή ακροαματική διαδικασία έγινε απολύτως σαφές τι πρέπει να αξιολογήσει η Δικαιοσύνη: Ενας κορυφαίος κυβερνητικός αξιωματούχος, που ήταν μέχρι τον Αύγουστο του 2022 ιθύνων νους του μεγάρου Μαξίμου, με την πλήρη κάλυψη Μητσοτάκη, είχε επιχειρηματικές συναλλαγές με τους ανθρώπους που έφεραν το λογισμικό παρακολούθησης Predator στην Ελλάδα και το διέθεσαν στην «Εθνική» Υπηρεσία Πληροφοριών για την παγίδευση πολιτικών και δημοσιογράφων.
Οφειλαν οι δημοσιογράφοι, τα μέσα, οι Reporters United, η «Εφ.Συν.» και όλοι όσοι πρόσθεσαν κομμάτια επίπονης -και διόλου ακίνδυνης- έρευνας να φέρουν στο φως τα στοιχεία που διέθεταν; «Ναι», απάντησαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο δύο κορυφαίοι συνταγματολόγοι, ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που κατέθεσαν (προφορικά ή γραπτά) στην κρίσιμη δίκη.
Και στο ίδιο συμπέρασμα συνέτεινε ακόμα ένας δημοσιογράφος (Τάσος Τέλλογλου), που δεν βρίσκεται μεν σε αντιδικία με τον πρώην γενικό γραμματέα του πρωθυπουργού, αλλά έχει εισφέρει πολλά στοιχεία για το σκάνδαλο που απασχολεί την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη.
Με λίγα λόγια, «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Που σημαίνει ότι χωρίς τη δημοσιογραφική έρευνα που έφερε στο φως τις κοινές δραστηριότητες κορυφαίων πολιτικών αξιωματούχων και ιδιωτών, οι οποίοι κινούνται στην γκρίζα ζώνη της ανομίας, δεν θα ήξεραν τίποτα η κοινή γνώμη, το πολιτικό σύστημα, η Βουλή, το Ευρωκοινοβούλιο, οι διεθνείς οργανισμοί, τα διεθνή ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το πρωτοφανές σκάνδαλο των υποκλοπών.
Επομένως, το δικαστήριο που καλείται να αξιολογήσει την εξοντωτική αγωγή του κ. Δημητριάδη εις βάρος της «Εφ.Συν.» και των Reporters United, δεν έχει απλώς να κρίνει αν η μία ή η άλλη διατύπωση των δημοσιευμάτων μας για το μείζον θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος μπορεί να θεωρηθεί «συκοφαντική δυσφήμηση», αλλά αν ο Τύπος θα ασκεί το καθήκον ελέγχου της εξουσίας και των καταχρήσεών της εις βάρος των πολιτών.
Οφειλαν οι δημοσιογράφοι, τα μέσα, οι Reporters United, η «Εφ.Συν.» και όλοι όσοι πρόσθεσαν κομμάτια επίπονης -και διόλου ακίνδυνης- έρευνας να φέρουν στο φως τα στοιχεία που διέθεταν; «Ναι», απάντησαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο δύο κορυφαίοι συνταγματολόγοι, ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που κατέθεσαν (προφορικά ή γραπτά) στην κρίσιμη δίκη.
Και στο ίδιο συμπέρασμα συνέτεινε ακόμα ένας δημοσιογράφος (Τάσος Τέλλογλου), που δεν βρίσκεται μεν σε αντιδικία με τον πρώην γενικό γραμματέα του πρωθυπουργού, αλλά έχει εισφέρει πολλά στοιχεία για το σκάνδαλο που απασχολεί την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη.
Με λίγα λόγια, «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Που σημαίνει ότι χωρίς τη δημοσιογραφική έρευνα που έφερε στο φως τις κοινές δραστηριότητες κορυφαίων πολιτικών αξιωματούχων και ιδιωτών, οι οποίοι κινούνται στην γκρίζα ζώνη της ανομίας, δεν θα ήξεραν τίποτα η κοινή γνώμη, το πολιτικό σύστημα, η Βουλή, το Ευρωκοινοβούλιο, οι διεθνείς οργανισμοί, τα διεθνή ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το πρωτοφανές σκάνδαλο των υποκλοπών.
Επομένως, το δικαστήριο που καλείται να αξιολογήσει την εξοντωτική αγωγή του κ. Δημητριάδη εις βάρος της «Εφ.Συν.» και των Reporters United, δεν έχει απλώς να κρίνει αν η μία ή η άλλη διατύπωση των δημοσιευμάτων μας για το μείζον θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος μπορεί να θεωρηθεί «συκοφαντική δυσφήμηση», αλλά αν ο Τύπος θα ασκεί το καθήκον ελέγχου της εξουσίας και των καταχρήσεών της εις βάρος των πολιτών.