Το θυμάμαι το εξώφυλλο, σαν να ήταν χτες. Το θυμάμαι το εξώφυλλο του περιοδικού “Time”, υπήρχαν ακόμη περιοδικά τότε και τα διαβάζαμε απ’ την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Γκρο πλαν του Αντρέα Παπανδρέου και τίτλος “Greece swings left”. Σα να λέμε “το πήρε αριστερά η Ελλάδα”, σε πολύ ελεύθερη μετάφραση, μιας και μεταξύ μας το “swing” είναι κάτι σαν το “φιλότιμο”, μια κουλτούρα από μόνο του!
Αυτά το “Greece swings left, όταν η “Αλλαγή” έγινε πραγματικότητα και υποχρεώθηκαν οι ξένοι να ασχοληθούν με την ταπεινότητά μας. Από τότε πέρασαν σαράντα τόσα έτη, μάθαμε πολλά, μασήσαμε ακόμη πιο πολλά, φτάσαμε αισίως στο 2024, μια ακόμη χρονιά εκλογών. Εντάξει ευρωεκλογών, δεν κρίνεται πια και το μέλλον της χώρας από τα εικοσικάτι καϊνάρια που θα στείλουμε στις Βρυξέλλες, αλλά είναι μια καλή αφορμή για σκέψη, για διάλογο, για αντιπαράθεση πολιτισμένη και μη. Είναι και μια ευκαιρία για τον “χοντρό λαό”, όπως αποκαλούσε το πόπολο ο Αντρέας καλή του ώρα, να δείξει στην κυβέρνηση αν εγκρίνει την πορεία της μετά από την περσινή ανανέωση της εντολής ή άρχισε να το ξανασκέφτεται το πράγμα…
Κι αν το ξανασκεφτεί, παρακαλώ, θα επαναλάβει το πείραμα του 2015, όταν για δεύτερη φορά την τελευταία τεσσαρακονταετία η μαμά πατρίδα το πήρε αριστερά ή μήπως θα σουινγκάρει προς τα δεξιά και μάλιστα προς τα δεξιά των άκρων, εκεί που το γαλάζιο συναντάται με το φαιό; Το πρώτο δεν το βλέπω, όσο κι αν με ιντριγκάρει η αισιοδοξία του πρόεδρου Κασσελάκη ότι θα καταφέρει να κερδίσει τις ευρωεκλογές. Μετά από τόσους τόνους λάσπης για την περίοδο 2015-2019 (ξαναβγαίνουν τα βυτία, σε πρώτη ανάγκη…), είναι πολύ δύσκολο να πειστεί ο κόσμος ότι μπορεί να στηριχτεί ξανά στους μπορντοροδοκόκκινους για να του ισορροπήσουν τη ζωή. Λαμπερή προσωπικότητα ο Στέφανος, δεν αμφιβάλλω, κομμένος και ραμμένος για την επικοινωνία της νέας εποχής, πλην όμως όταν πουλάς αλληλεγγύη σε καιρούς ατομικισμού πόσα πελατάκια να συγκινήσεις;
Και το δεύτερο; Η πέραν της Νέας Δημοκρατία, η άκρα δεξιά, η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» που έλεγε κι εκείνος ο γίγαντας στην τηλεόραση; Για το δεύτερο «υπάρχει χώρος» απάντησε το δυσθεώρητο ποσοστό 38,8 % στο γκάλοπ της GPO για τα “Παραπολιτικά” κι ένα 13,5 % δήλωσε ότι θα το ψήφιζε κιόλας. Κι αν συνεχίσει η κυβέρνηση να επιμένει με τoν γάμο των ομοφύλων ζευγαριών, τότε το συγκεκριμένο ποσοστό των υποψηφίων ψηφοφόρων ενδέχεται να διευρυνθεί δραματικά. Ενδέχεται, λέω, μιας και κόμματα υπάρχουν στην ελληνική ακροδεξιά, αλλά λείπουν οι προσωπικότητες. Εκεί, είναι που χάνει λάδια το σενάριο…
Με τους Σπαρτιάτες είναι να γελάει κανείς όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Συρίγος, η Νίκη διαθέτει δίκτυο και πλάτες οικονομικές αλλά ο Νατσιός παρότι ευφυής έχει μείνει στην εποχή του κονδυλοφόρου κι όσο για τον Βελόπουλο, παρά το αναμφισβήτητο επικοινωνιακό ταλέντο του περισσότερο μοιάζει να ενδιαφέρεται για την αυτοκρατορία των κηραλοιφών και λιγότερο για την ηγεμονία στο εθνικοπατριωτικό μέτωπο. Άσε που όλο πλακώνεται με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά όταν πραγματικά χρειάστηκε η βοήθειά του για το σκάνδαλο των υποκλοπών έσπευσε να βάλει πλάτη…
Ως εκ τούτου, και ενώ σιγά σιγά συμπληρώνεται το παζλ στο τέταρτο μεγάλο κόλπο της εποχής (ενέργεια, απευθείας αναθέσεις, εξοπλισμοί, ακρίβεια), ακόμη ομίχλη επικρατεί στην άκρα δεξιά. Διόλου δεν αποκλείεται τα υπάρχοντα κόμματα να κονομήσουν ψήφους εκδικητικές από τις λαβωμένες συνειδήσεις της Νέας Δημοκρατίας, αλλά όσο παραμένει θραυσματικό το τοπίο (σε αντίθεση, ας πούμε, με Γαλλία, Ολλανδία και Γερμανία), όπως ήρθαν έτσι θα φύγουν τα κουκιά. Εκτός κι αν έχουμε ολική ανασυγκρότηση του χώρου υπό ηγεσία χαρισματική, που θα ξετυλίξει ένα νέου τύπου αφήγημα για τον εικοστό πρώτο αιώνα. Εύκολο δεν το λες, αλλά στη χώρα των θαυμάτων τίποτα, μα τίποτα δεν αποκλείεται!
Χρήστος Ξανθάκης