Ναι, μάλιστα, το ομολογώ, γνωρίζω πολύ καλά ότι ακόμη στο χειμώνα είμαστε. Δεν μου διαφεύγει, επίσης, πως όλος ο καυγάς των ημερών αφορά στο γάμο των ομοφύλων ζευγαριών. Αλλά στην Ελλάδα ζω, δεν ζω στο εξώτερο διάστημα. Οπότε κατέχω ότι με το που θα αρχίσουν οι πρώτες δυνατές λιακάδες (όχι αυτές οι χειμερινές με το πουλοβεράκι…), η προσοχή του πόπολου θα στραφεί στον έναν και μοναδικό λόγο ύπαρξης και κονόμας σε αυτή τη χώρα:
Τον τουρισμό!
Έρχονται τα μιλιούνια όπου να ‘ναι, σιμά κοντά είναι η άνοιξη και ξαναρχίζει η σαιζόν. Στη Σαλονίκη ξεχειμωνιάζει ο ξάδερφός μου ο Ευρυπίδης και στην Αθήνα ο κολλητός μου ο Θέμης, αλλά δεν θ’ αργήσουν να ξαναμπούν στο πλοίο για Τήνο και Ίο αντιστοίχως. Περιμένουν τα μαγαζιά για σκούπα, περιμένουν για μερεμέτια τα δωμάτια, ακόμη και οι πελεκάνοι αναπουπουλιάζονται σιγά σιγά. Στην αναμονή και το κίνημα της πετσέτας, καθότι έσκασε μύτη, φανερώθηκε το καινούριο νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι περιορίζει το ξαπλωστρομάνι. Ασχέτως αν επιτρέπει την τοποθέτηση καναπέδων σε προστατευόμενες περιοχές Natura –λίγο, όσο πατάει η γατούλα…
Αλλά πες ότι οι ξαπλωστρομπρέλες είναι φορητές και άμα σου γουστάρει τους δίνεις μια και τις ξεριζώνεις. Με τα ντουβάρια, τι γίνεται; Και ιδίως με τις κατασκευές εκείνες που θυμίζουν μπούνκερ και ουδεμία σχέση έχουν με το σεμνό και ταπεινό τοπίο των Κυκλάδων; Δεν το ρωτάω εγώ αυτό, το ρωτάει ο πρώην ευρωβουλευτής των Πρασίνων Νίκος Χρυσόγελος σε προχθεσινό ρεπορτάζ των New York Times. Και συμπληρώνει ο εκπαιδευτικός από τη Σίφνο Νίκος Μπέλιος:
«Έρχονται οι επενδυτές απ’ όλο τον κόσμο και χτίζουν θηριώδεις κατασκευές, με κολοσσιαίους τοίχους που θυμίζουν φρούρια. Φτάνουν ύστερα εδώ με τίγκα φορτωμένα τα Cayennes τα Jeeps και τα Hummers και κλειδώνονται στα ανάκτορά τους. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η Σίφνος, μια κουκίδα στο χάρτη είναι γι’ αυτούς…»
Εντάξει, το προσπαθούμε με την προστασία της πολιτισμικής ταυτότητας και του φυσικού περιβάλλοντος και προχωράμε και στη σχετική νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με δηλώσεις της υπουργού Όλγας Κεφαλογιάννη που επικαλούνται οι New York Times, αλλά ως την ώρα που θα γίνουν πραγματικότητα οι εξαγγελίες η κατάσταση δεν μοιάζει και τόσο ρόδινη. Όπως σημειώνει στην αμερικάνικη εφημερίδα ο επικεφαλής του Aegean Sustainable Tourism Observatory Ιωάννης Σπιλιάνης:
«Εύκολο είναι να μιλάς για βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να εγκρίνουν νέες επενδύσεις…»
Εξ ου και ο χαρακτηριστικός τίτλος του ρεπορτάζ:
«Καθώς η ανάπτυξη αλλάζει την φύση και την κουλτούρα των ελληνικών, οι ντόπιοι πάνε κόντρα».
Με υπότιτλο:
«Ενώ οι πισίνες πολλαπλασιάζονται απειλώντας τα αποθέματα ύδατος και οι τιμές των σπιτιών εκτοξεύονται στα ύψη, οι κάτοικοι των Κυκλάδων υποστηρίζουν ότι ο χαρακτήρας των νησιών τους πέφτει θύμα της οικιστικής ομογενοποίησης».
Το λεφτό να πέφτει θα πουν κάποιοι και μην αγχώνεστε. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στη διαδρομή. Ίσως αποτελεί φιλοδοξία τους να μεταμορφωθούμε σε Ταϋλάνδη, μια χώρα με αναρίθμητους και πλούσιους τουρίστες από τη μία και φτωχούς και ισοπεδωμένους πολίτες από την άλλη. Το κατανοώ. Και καταλήγω με κάτι που κλείνει το ρεπορτάζ των New York Times, δια στόματος Ιωάννη Σπηλιάνη:
«Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επιβιώσουμε. Κι αυτός ο τρόπος δεν είναι να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε…»
Χρήστος Ξανθάκης