Εκείνη τη δεύτερη Κυριακή στις προεδρικές του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν που έσκασε μύτη το σενάριο της «νοθείας». Είχαν προηγηθεί ομηρικές μάχες εντός Τουίτερ (προνομιακό πεδίο διάδοσης κάθε θεωρίας συνωμοσίας), ανάμεσα στη μία πλευρά που υποτίθεται ότι έφερνε καραβιές από εισοδιστές Λαετζήδες στις κάλπες και στην άλλη πλευρά που υποτίθεται ότι κατέβαζε μπουλούκια από δίευρους δεξιούς να ρίξουν το κουκί. Αλλά νοθεία; Χοντρό ρε φίλε, πολύ χοντρό…
Επειδή είχα περάσει κι εγώ από καναδυο εκλογικά κέντρα και είχα ακούσει τη γκρίνια για συνοδοιπόρους που γράφτηκαν την πρώτη Κυριακή αλλά το ηλεκτρονικό σύστημα είτε δεν τους έβρισκε καθόλου είτε έκανε ώρες ολόκληρες για να τους βρει, αποφάσισα να κάνω ρεπορτάζ. Και πήρα τηλέφωνο ντριν, ντριν τον φίλο μου τον Βασίλη (ας τον πούμε Βασίλη), που πάντοτε εμπιστεύομαι όσον αφορά στα βαθύτερα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ρώτησα λοιπόν:
«Μωρή Μπιλάρα, τι γίνεται; Παίζει όντως περίπτωση νοθείας, τώρα που σφίξανε τα γάλατα;»
«Μην είσαι μαλάκας ρεπόρτερ Ξανθάκη», μου απάντησε ευθαρσώς.
«Τι εννοείς ρε φίλε», απόρησα εγώ κάνοντας τον χαζό.
«ΟΚ λοιπόν», μου απάντησε. «Θα στο ξαναπώ ακόμη μία φορά: Δεν υπάρχει στην Ελλάδα, μη σου πω στην Ευρώπη όλη, πιο τεχνοφοβικό κόμμα απ’ την ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι έχουν χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια με τις ταμπλέτες και τους ηλεκτρονικούς καταλόγους και γι’ αυτό παρατηρούνται αυτές οι δυσλειτουργίες. Μην αγχώνεσαι, θα τα βρει η υπηρεσία»!
Και τα βρήκε και ουδεμία νοθεία προέκυψε και χαλάρωσε η φάση και αποδέχτηκαν όλοι και όλες το αποτέλεσμα. Ύστερα, βέβαια, ξανάγινε τρελάδικο, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση…
Την παραπάνω ιστοριούλα σας τη διηγήθηκα, γιατί είναι απολύτως δηλωτική της καταστάσεως που επικρατεί στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όχι τώρα, σιγά, εδώ και δεκαετίες παίζεται αυτή η παρτίδα, όπου ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, ο καθένας πετάει τη σοφία του, ο καθένας δίνει οδηγίες στο διπλανό του, μικρό γαλατικό χωριό εν ολίγοις, όλοι στη θέση του οδηγού και κανένας στη θέση του επιβάτη. Μια φορά ενώθηκαν, το 2015, και κέρδισαν τρεις εκλογικές μάχες, αλλά τους κούρασαν οι νίκες και επέστρεψαν στο ντιφόλτ μόουντ:
Ρεμπέτ ασκέρι!
Και ήρθε ο Κασσελάκης και διέγνωσε τη θαλασσοταραχή και επειδή έχει περάσει από οργανισμούς όπου η πειθαρχία και το ομαδικό πνεύμα αποδίδουν τα μέγιστα, σκέφτηκε να προχωρήσει σε τριήμερο αδερφοσύνης των βουλευτών και βουλευτριών του ΣΥΡΙΖΑ (μπόντινγκ, στη γλώσσα του Χάρβαρντ), στο σπίτι του στις Σπέτσες. Πρωτοβουλία που έδωσε αφορμή αφενός για χιονοστιβάδα κρύου χιούμορ και αφετέρου για διαμαρτυρίες είτε σιωπηρές είτε φωναχτές εκ μέρους των ενδιαφερομένων. Με αποτέλεσμα να χρειαστεί ο φρέσκος πρόεδρος να βγει και να δώσει διευκρινίσεις, πριν πάρει διαστάσεις το θέμα. Και κάπως να χαλαρώσουν τα στελέχια…
Θα μου πείτε, δεν συνηθίζονται αυτά στην Ελλάδα. Θα σας απαντήσω ότι μπορεί ο Κασσελάκης να εξελέγη κυρίως για να μην πάρουν οι απέναντι στα χέρια τους το κόμμα, αλλά για να πάει μπροστά το πράγμα κάποια ισορροπία και κάποια συνεννόηση πρέπει να υπάρξουν. Ωραίο είναι ν’ ανθίζουν όλα τα λουλούδια (κάποια στιγμή επικαλέστηκε τη ρήση του Μάο κι ο ίδιος ο πρόεδρος), αλλά εκλογές έρχονται, έστω κι αν είναι ευρωεκλογές. Βγαίνεις δεύτερος κι έχεις το πάνω χέρι στην υπόθεση ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Βγαίνεις τρίτος και σε πάει καρότσα ο Ανδρουλάκης.
«Μωρή Μπιλάρα, τι γίνεται; Παίζει όντως περίπτωση νοθείας, τώρα που σφίξανε τα γάλατα;»
«Μην είσαι μαλάκας ρεπόρτερ Ξανθάκη», μου απάντησε ευθαρσώς.
«Τι εννοείς ρε φίλε», απόρησα εγώ κάνοντας τον χαζό.
«ΟΚ λοιπόν», μου απάντησε. «Θα στο ξαναπώ ακόμη μία φορά: Δεν υπάρχει στην Ελλάδα, μη σου πω στην Ευρώπη όλη, πιο τεχνοφοβικό κόμμα απ’ την ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι έχουν χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια με τις ταμπλέτες και τους ηλεκτρονικούς καταλόγους και γι’ αυτό παρατηρούνται αυτές οι δυσλειτουργίες. Μην αγχώνεσαι, θα τα βρει η υπηρεσία»!
Και τα βρήκε και ουδεμία νοθεία προέκυψε και χαλάρωσε η φάση και αποδέχτηκαν όλοι και όλες το αποτέλεσμα. Ύστερα, βέβαια, ξανάγινε τρελάδικο, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση…
Την παραπάνω ιστοριούλα σας τη διηγήθηκα, γιατί είναι απολύτως δηλωτική της καταστάσεως που επικρατεί στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όχι τώρα, σιγά, εδώ και δεκαετίες παίζεται αυτή η παρτίδα, όπου ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, ο καθένας πετάει τη σοφία του, ο καθένας δίνει οδηγίες στο διπλανό του, μικρό γαλατικό χωριό εν ολίγοις, όλοι στη θέση του οδηγού και κανένας στη θέση του επιβάτη. Μια φορά ενώθηκαν, το 2015, και κέρδισαν τρεις εκλογικές μάχες, αλλά τους κούρασαν οι νίκες και επέστρεψαν στο ντιφόλτ μόουντ:
Ρεμπέτ ασκέρι!
Και ήρθε ο Κασσελάκης και διέγνωσε τη θαλασσοταραχή και επειδή έχει περάσει από οργανισμούς όπου η πειθαρχία και το ομαδικό πνεύμα αποδίδουν τα μέγιστα, σκέφτηκε να προχωρήσει σε τριήμερο αδερφοσύνης των βουλευτών και βουλευτριών του ΣΥΡΙΖΑ (μπόντινγκ, στη γλώσσα του Χάρβαρντ), στο σπίτι του στις Σπέτσες. Πρωτοβουλία που έδωσε αφορμή αφενός για χιονοστιβάδα κρύου χιούμορ και αφετέρου για διαμαρτυρίες είτε σιωπηρές είτε φωναχτές εκ μέρους των ενδιαφερομένων. Με αποτέλεσμα να χρειαστεί ο φρέσκος πρόεδρος να βγει και να δώσει διευκρινίσεις, πριν πάρει διαστάσεις το θέμα. Και κάπως να χαλαρώσουν τα στελέχια…
Θα μου πείτε, δεν συνηθίζονται αυτά στην Ελλάδα. Θα σας απαντήσω ότι μπορεί ο Κασσελάκης να εξελέγη κυρίως για να μην πάρουν οι απέναντι στα χέρια τους το κόμμα, αλλά για να πάει μπροστά το πράγμα κάποια ισορροπία και κάποια συνεννόηση πρέπει να υπάρξουν. Ωραίο είναι ν’ ανθίζουν όλα τα λουλούδια (κάποια στιγμή επικαλέστηκε τη ρήση του Μάο κι ο ίδιος ο πρόεδρος), αλλά εκλογές έρχονται, έστω κι αν είναι ευρωεκλογές. Βγαίνεις δεύτερος κι έχεις το πάνω χέρι στην υπόθεση ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Βγαίνεις τρίτος και σε πάει καρότσα ο Ανδρουλάκης.
Απλό είναι, αρκεί να σε νοιάζει κιόλας…
Χρήστος Ξανθάκης