Σαββατόβραδο, περί τις 2 π.μ. για την ακρίβεια, στη συμβολή Βασιλέως Γεωργίου και Κων/νου τουμπάρει μία μηχανή μ΄ένα νεαρό ζευγάρι (προσπάθησαν είπαν αργότερα ν αποφύγουν ταξί που έκανε άτσαλο ελιγμό, φρενάρισε απότομα και ύστερα έφυγε). Πέφτουν κι οι δυο.
Μέχρι να σπεύσουμε η κοπέλα σηκώνεται, εκείνος μένει κάτω, πλακωμένος ο μισός απ΄τη μηχανή, ανήμπορος. Αιμορραγεί αρκετά (απ΄το στόμα; Απ' το μέτωπο; Δε διακρίνουμε)
Δεν φόραγε κράνος (είχαν ένα, το έδωσε σ΄εκείνη). Μένει ξαπλωμένος, του λέμε να μην κινηθεί. Σε δευτερόλεπτα έρχονται 5-6 άνθρωποι κυρίως νέοι. Μεταφέρουν τη μηχανή στην άκρη. Ο ένας βοηθάει το ξαπλωμένο παιδί, του βάζει μία τσάντα κάτω απ΄το κεφάλι, τηλεφωνεί άμεσα στο ΕΚΑΒ.
Δύο κοπέλες σκεπάζουν τον πεσμένο νεαρό με 2-3 κασκόλ (κάνει παγωνιά), άλλος φέρνει «στοπ» και το τοποθετεί (το ατύχημα έχει συμβεί σε επικίνδυνο σημείο), τρίτος φέρνει κουβέρτα (μένει απέναντι), παίρνουν με την κοπέλα τη μηχανή και την κλειδωνουν, άλλοι βοηθούν το κορίτσι που αφού ασφάλισε τη μηχανή, αφέθηκε κι απ΄το σοκ αισθάνεται ότι θα λιποθυμήσει.
Αλλοι φέρνουν χαρτί στο παιδί που αιμορραγεί και φοβάται και το ενθαρρύνουν, άλλοι ξανακαλούν το ΕΚΑΒ που αργεί. Περνούν έτσι 20 λεπτά: ολοι κινητοποιούνται, το ΕΚΑΒ δεν έρχεται. Ξανά κλήση.
«Ρηγίλλης; Όχι δεν βρισκόμαστε Ρηγίλλης..». Ο «εθελοντής» που έχει καλέσει το ΕΚΑΒ μεταφέρει για τρίτη φορά τις οδηγίες που του λέμε («διαμετρικά απ΄τον Κορακιανίτη, απέναντι ακριβώς απ το Ωδείο, στη συμβολή…»).
Σταματάει ιδιωτικό ασθενοφόρο-ως οφείλει βάσει πρωτοκόλλου. Δύο εξαιρετικοί ιδιωτικοί διασώστες κατεβαίνουν, συνεννοούνται με το παιδί που αιμορραγεί και φοβάται και ζαλίζεται, κάνουν την πρώτη εκτίμηση, καλούν το ΕΚΑΒ. «Αν δεν έρθουν γρήγορα, θα τον πάμε εμείς στο νοσοκομείο», μας λένε. Εχει περάσει πια μισή ώρα και... Ο νέος στο έδαφος είναι κάτασπρος απ΄το κρύο, οι διασώστες κατεβάζουν φορείο, τον παίρνουν.
Η αλληλεγγύη, μια ομάδα νέων ανθρώπων που δεν έκατσαν να κοιτούν αλλά έδρασαν μοιράζοντας ρόλους ακαριαία είναι συγκινητική. Δεν είναι όμως λύση αυτό. Το ΕΚΑΒ Σαββατόβραδο, Βασιλέως Γεωργίου και Βασιλέως Κωνσταντίνου δεν ήρθε ποτέ. Στο καράκεντρο. Σε σημείο ανάμεσα στα βασικά νοσοκομεία της πρωτεύουσας.
«Εχουν λίγα οχήματα, λίγο προσωπικό, επιλέγουν, βάζουν προτεραιότητες δυστυχώς», μου λέει ο νέος άνθρωπος που είχε σπεύσει νωρίτερα να τοποθετήσει το «Στοπ». Κι αυτή η εξήγηση από ένα τόσο νέο άνθρωπο με κάνει κομμάτια. Και με εξοργίζει. Αυτό δεν το συγχωρώ. Όχι μόνο την τραγική καθυστέρηση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Όχι μόνο το γεγονός ότι το ΕΚΑΒ δεν ήρθε κι ανέλαβε συμπτωματικά το ιδιωτικό ασθενοφόρο που περνούσε τυχαία να το υποκαταστήσει. Αλλά ότι ένας νέος άνθρωπος ήξερε και μου εξηγούσε γιατί σ΄αυτό το Κράτος, Σαββατόβραδο, καράκεντρο, το ΕΚΑΒ δεν ήρθε.
Κι αυτό δεν μας αξίζει. Κι αυτό δεν αξίζει στο παιδί που ήταν κάτω, στην κοπέλα που είχε τάση λιποθυμίας στους 6-7 ανθρώπους που βοηθούσαν. Και δεν είναι παράπονο. Είναι οργή. Και «φτάνει πια». Ειλικρινά φτάνει πια να συνηθίζουμε και να συνηθίζουμε στην απουσία του αυτονόητου.
