Ήταν πραγματικά ένα μάθημα πολιτικής επικοινωνίας η τουρνέ του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Γαλάτσι το Σάββατο - από την επίσκεψή του σε καφετέρια μέχρι τη ρομαντική κομεντί «Ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια μας», που γύρισε σε σπίτι νεαρών και ευειδών υποστηρικτών του.
Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι το ζευγάρι, που στο μίνιμαλ σαλόνι του εξομολογείται στον πρωθυπουργό πόσο πολύ ωφελήθηκε από το κυβερνητικό πρόγραμμα «Σπίτι μου», είχε πρωταγωνιστήσει και σε άλλο βίντεο του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον Μάιο, στην Ελευσίνα. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου χρησιμοποιεί κομματικά μέλη και στελέχη σε ρόλο συμπρωταγωνιστή του πρωθυπουργού σε βίντεο που συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε κυνισμό και αθλιότητα.
Η είδηση είναι ότι πια τίποτα από τα παραπάνω δε γίνεται είδηση - και πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει σε ένα μιντιακό οικοσύστημα ασφυκτικά ελεγχόμενο; Αλλά, ακόμα κι όταν η παραποιημένη πραγματικότητα αποκαλύπτεται, η ίδια η αποκάλυψη δεν παράγει πολιτικό αποτέλεσμα.
Ο μιθριδατισμός απέναντι στον πολιτικό κυνισμό είναι μέρος μονάχα της απάντησης στα επιτακτικά ερωτήματα που θέτει το φαινόμενο. Γιατί οι πολίτες δε νιώθουν προσβεβλημένοι όταν ακούν σειρά από ψεύδη - όπως αυτά που ολημερίς έλεγε ο πρωθυπουργός (και) το Σάββατο; Γιατί δεν αντιδρούν στο συνεχές gaslighting που υφίστανται; Με ποιες ανάγκες ίσως «κουμπώνουν» αυτά τα ωραία ψεύδη; Πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτή η καλοκουρδισμένη επικοινωνιακή μηχανή; Και, κυρίως, μήπως η μη αντίδραση των πολιτών έχει άλλες, βαθύτατα πολιτικές, αναγνώσεις;
Μήπως είναι ένα ηχηρό μέσα στη σιωπή του κάλεσμα για να ανακαλυφθεί εκ νέου ένας άλλος δρόμος μέσα στην έρημο του πραγματικού; Μήπως δείχνει ότι ο ορίζοντας της προσδοκίας μας, που πια έχει στενέψει στα όρια της απόλυτης παράδοσης, πρέπει να ξανοίξει;
Μήπως είναι ένα μήνυμα ότι χρειάζονται νέα μέσα και νέοι τρόποι να πυροδοτηθεί ξανά η συν-κίνηση, που οδηγεί σε δράση; Μήπως αυτό που λείπει στους πολίτες -και κρύβεται πίσω από τη μάσκα της απάθειας- είναι ο ενθουσιασμός, η έμπνευση και, κυρίως, η πίστη πως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει - και δεν του αξίζει να τελειώσει με τον λαό κομπάρσο στο φτηνό θέατρο του κ. Μητσοτάκη;
Ο μιθριδατισμός απέναντι στον πολιτικό κυνισμό είναι μέρος μονάχα της απάντησης στα επιτακτικά ερωτήματα που θέτει το φαινόμενο. Γιατί οι πολίτες δε νιώθουν προσβεβλημένοι όταν ακούν σειρά από ψεύδη - όπως αυτά που ολημερίς έλεγε ο πρωθυπουργός (και) το Σάββατο; Γιατί δεν αντιδρούν στο συνεχές gaslighting που υφίστανται; Με ποιες ανάγκες ίσως «κουμπώνουν» αυτά τα ωραία ψεύδη; Πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτή η καλοκουρδισμένη επικοινωνιακή μηχανή; Και, κυρίως, μήπως η μη αντίδραση των πολιτών έχει άλλες, βαθύτατα πολιτικές, αναγνώσεις;
Μήπως είναι ένα ηχηρό μέσα στη σιωπή του κάλεσμα για να ανακαλυφθεί εκ νέου ένας άλλος δρόμος μέσα στην έρημο του πραγματικού; Μήπως δείχνει ότι ο ορίζοντας της προσδοκίας μας, που πια έχει στενέψει στα όρια της απόλυτης παράδοσης, πρέπει να ξανοίξει;
Μήπως είναι ένα μήνυμα ότι χρειάζονται νέα μέσα και νέοι τρόποι να πυροδοτηθεί ξανά η συν-κίνηση, που οδηγεί σε δράση; Μήπως αυτό που λείπει στους πολίτες -και κρύβεται πίσω από τη μάσκα της απάθειας- είναι ο ενθουσιασμός, η έμπνευση και, κυρίως, η πίστη πως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει - και δεν του αξίζει να τελειώσει με τον λαό κομπάρσο στο φτηνό θέατρο του κ. Μητσοτάκη;