Πορεία προς το θολό Κέντρο!

Η θεωρία περί Κέντρου διακινείται εδώ και πολλά χρόνια και λειτουργεί σαν άλλοθι για τις αλλεπάλληλες μεταμφιέσεις των αστικών κομμάτων, για τα τσιλιμπουρδίσματά τους με πολιτικές του μέσου όρου, όπως τον αντιλαμβάνονται κάθε φορά οι ηγεσίες τους

Στο Κέντρο κερδίζονται οι εκλογικές μάχες. Μη μου πείτε ότι το ακούτε πρώτη φορά. Αυτή είναι η άποψη των δημοσκόπων, πολλών επικοινωνιολόγων και των πολιτικών που την υιοθετούν. Είναι κάτι σαν θέσφατο. Αντιρρήσεις δεν γίνονται δεκτές ή αντιμετωπίζονται ως γραφικές. Θεωρείται παρωχημένη κάθε αντίληψη που επιμένει ότι η βασική διάκριση είναι Αριστερά - Δεξιά. Φρέσκα κουλούρια.
Βεβαίως δεν είναι και πολύ φρέσκα αυτά τα κουλούρια, αφού η συγκεκριμένη θεωρία περί Κέντρου διακινείται εδώ και πολλά χρόνια και λειτουργεί σαν άλλοθι για τις αλλεπάλληλες μεταμφιέσεις των αστικών κομμάτων, για τα τσιλιμπουρδίσματά τους με πολιτικές του μέσου όρου, όπως τον αντιλαμβάνονται κάθε φορά οι ηγεσίες τους, ανάλογα με τη συγκυρία και τα θέματα που δεσπόζουν στη δημόσια συζήτηση και διχάζουν την κοινωνία.

Τώρα τι είναι ακριβώς το Κέντρο, ποιες κοινωνικές ομάδες εντάσσονται σ’ αυτό και με ποια κριτήρια, ποιοι ψηφοφόροι προτιμούν τα κόμματα που δηλώνουν κεντρώα και γιατί, είναι μια μεγάλη συζήτηση που διεξάγεται με μεγαλοστομίες, συνθήματα, ρεκλάμες και αφορισμούς. Συμμετέχουν περισσότερο οι επικοινωνιολόγοι και λιγότερο οι πολιτικοί επιστήμονες και οι κοινωνιολόγοι.
Είναι το Κέντρο η μετριοπάθεια; Τι σημαίνει μετριοπάθεια; Μεροδούλι, μεροφάι; Είναι το Κέντρο η σύνεση; Πώς ορίζεται; Λίγο Αριστερά όσο πατάει η γάτα, πιο πολύ Δεξιά για να τσιμπήσουν οι συντηρητικοί και επί της ουσίας έχουμε τη ρουτίνα των ίσων αποστάσεων από τους δυνατούς και τους αδύνατους, από τους έχοντες και τους πληβείους; Οι λεγόμενοι κεντρώοι κινούνται στη λογική που θέλει προσεκτικές κινήσεις, απεχθάνονται τις ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες γιατί φοβούνται ότι θα μπλέξουν σε περιπέτειες; Μισούν το ρίσκο γιατί δεν είναι τζογαδόροι, αλλά φιλήσυχοι πολίτες;

Αντιμετωπίζεται η φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων με κεντρώες πολιτικές που δεν αγγίζουν τον πυρήνα του προβλήματος; Με τις ανισότητες που συνεχώς μεγαλώνουν πώς πορεύεσαι; Αγωνίζεσαι να τις περιορίσεις μια στάλα επιδιώκοντας τη συναίνεση και απορρίπτεις μετά βδελυγμίας κάθε συγκρουσιακή πολιτική με το σκεπτικό ότι η εποχή δεν προσφέρεται για οράματα;

Αποφεύγεις την πόλωση για τα μεγάλα και τα σοβαρά και την προωθείς για τα δευτερεύοντα; Στόχος σου είναι η απλή εναλλαγή στη διακυβέρνηση και όχι οι τομές σε όλα τα επίπεδα; Χαρακτηρίζεις λαϊκιστές όσους και όσες μάχονται για την αλλαγή κοινωνικού υποδείγματος; Αποδέχεσαι, στην έστω βελτιωμένη εκδοχή του, το δόγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και παλεύεις απλώς για να μη γίνει ο κόσμος χειρότερος; Οι μεταρρυθμίσεις που έχεις στο μυαλό σου και θα επιδιώξεις να εφαρμόσεις όταν θα αναλάβεις τη διακυβέρνηση, δεν απειλούν τις βασικές πλευρές του καπιταλισμού, αλλά απλώς τον εξωραΐζουν;

Στους θυμωμένους με όσα συμβαίνουν πολίτες που δεν βλέπουν προοπτική, δεν βλέπουν ελπίδα, δεν βλέπουν δικαιοσύνη, αλλά βλέπουν διαφθορά και ατιμωρησία για τους από πάνω, τι λες; Τους προτρέπεις να συνθηκολογήσουν με την πραγματικότητα, τους επισημαίνεις ότι αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων, τους καλείς να μην μπουν στον πειρασμό να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή γιατί είναι μάταιο και τους ζητάς να κάνουν υπομονή και κάποια στιγμή θα έρθει άσπρη μέρα και γι’ αυτούς; Αν σε όλα αυτά απαντήσει ένα κόμμα θετικά, τότε είναι φανερό ότι δεν ανήκει, δεν θέλει να ανήκει, στην περιοχή της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οπότε δεν έχει νόημα να παραμένει σε συλλογικότητες που βρίσκονται σε άλλο ιδεολογικό μήκος κύματος.

Τάσος Παππάς

Εφημερίδα των Συντακτών (09.01.2024)