Η χρονιά που φεύγει ομολογουμένως ήταν μία από τις χειρότερες των τελευταίων ετών, αμέσως μετά την πανδημία του Covid 19, και ύστερα από μια δεκαετή λιτότητα. Θα μου πείτε τι χειρότερο μπορεί να έγινε αυτή τη χρονιά που πέρασε;
Ωστόσο, συνεχίστηκε ένας πόλεμος (Ουκρανία) και ξεκίνησε ένας δεύτερος (Μέση Ανατολή), εκεί όπου το Ισραήλ, με πρόσχημα το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα και τα εγκλήματα της Χαμάς, καταπατά βάναυσα όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία των αμάχων και τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Βρίσκεται σε εξέλιξη μια βάρβαρη εκστρατεία εθνοκάθαρσης, με διώξεις, δολοφονίες, ισοπέδωση πόλεων και βομβαρδισμούς μέχρι και νοσοκομείων
Στα καθ’ ημάς, μετά τις μεγαπυρκαγιές του περσινού και φετινού καλοκαιριού, ήρθε η κακοκαιρία Ντάνιελ για να ολοκληρώσει την καταστροφή, κυρίως στην περιοχή της Θεσσαλίας και όχι μόνο. Οι εικόνες πλημμυρισμένων σπιτιών, αλλά και τεράστιων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης, μάς στοιχειώνουν όλους. Οι απώλειες σε ανθρώπινες και μη ανθρώπινες ζωές ήταν τεράστιες και αναδεικνύουν το μέγεθος της ολοκληρωτικής καταστροφής, με τους κατοίκους πολλών περιοχών να περιμένουν ακόμα τις έρμες τις αποζημιώσεις από το δήθεν επιτελικό κράτος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι εκλογές του Ιουνίου, με το «σαρανταένα τακατό» ανέδειξαν τη χειρότερη από τη μεταπολίτευση κυβέρνηση της λαμογιάς και της ρεμούλας. Γιατί περί αυτού πρόκειται: η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι «άριστη», με δέκα και τόνο, σε αυτά τα δύο. Είναι μεθοδική, συστηματική και οργανωτική όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα εις βάρος του Δημοσίου και δεν φείδεται κανενός μέτρου, όταν αυτό πρόκειται να ωφελήσει φίλιους επιχειρηματίες: απόδειξη το άρθρο 16 του Συντάγματος, που μέσω «ερμηνείας», καταστρατηγεί, παρ’ όλη του τη σαφήνεια.
Οι απευθείας αναθέσεις στο όνομα του κατεπείγοντος και τα τρικς προκειμένου να βρεθεί η βέλτιστη λύση για να παρακάμψει τα όποια εμπόδια μπαίνουν στο δρόμο της, είναι παροιμιώδη. Η μέθοδος συνήθως είναι το outsourcing, δηλαδή η ανάθεση σε κάποια νομικά γραφεία ή εξωτερικούς συμβούλους, οι οποίοι διαμορφώνουν τα νομοσχέδια και αυτά έρχονται έτοιμα προς ψήφιση στη βουλή, όπου, κατά κύριο λόγο, ψηφίζονται από την κυβερνητική πλειοψηφία.
Θεωρώ ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πιο ταξικά προσανατολισμένη σε όλη τη μεταπολίτευση και ταυτόχρονα η πλέον καταστροφική όσον αφορά το δημόσιο συμφέρον. Δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει αφήσει το συντριπτικό της αποτύπωμα: Παιδεία, Υγεία, Κοινωνικό Κράτος και πάει λέγοντας.
Από την άλλη, η Αριστερά έχοντας προ πολλού εγκαταλείψει το οραματικό στοιχείο και έχοντας επιδοθεί σε έναν άνευ προηγουμένου κυβερνητισμό, αδυνατούσε και αδυνατεί να προσφέρει εναλλακτική, ενώ είδαμε με τις διασπάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ την ανθρωποφαγία που χαρακτήριζε ανέκαθεν τα αριστερά κόμματα. Το δε ΚΚΕ, επαναπαύεται στις «δάφνες του» και θεωρεί πως αποτελεί το απαύγασμα της επαναστατικότητας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα στήριγμα του καθεστώτος, με επαναστατικοφανή φρασεολογία.
Παράλληλα, η λεγόμενη «επαναστατική ή ριζοσπαστική αριστερά», παρ’ όλες τις καλές της προθέσεις, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, μένοντας ουσιαστικά στη γωνία, αν και με καλές αναλύσεις.
Ο πραγματικός game changer, ωστόσο, αναμένεται να είναι η κλιματική αλλαγή, η οποία ήδη δείχνει τα δόντια της σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Μεγαπυρκαγιές, πλημμύρες, ξηρασία και υψηλές θερμοκρασίες που σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Η λεγόμενη «παγκόσμια ηγεσία», εξαρτημένη πλήρως από τις πολυεθνικές, τα λόμπις και το μεγάλο Κεφάλαιο, υπνοβατεί μέχρι να μας οδηγήσει στον γκρεμό, με ασύλληπτες συνέπειες.
Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, το 2024 είναι και χρονιά ευρωεκλογών, με την ακροδεξιά να διεκδικεί τη δεύτερη θέση από την σοσιαλδημοκρατία, η οποία έχει εκφυλιστεί σε έναν εναλλακτικό διαχειριστή του συστήματος. Τα σημάδια δεν είναι καλά, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στις ΗΠΑ: Εδώ αλωνίζουν η φασίστρια Μελόνι, ο αυταρχικός Όρμπαν, κάνει πανηγύρι η ρατσίστρια Λεπέν και στα καθ’ ημάς κραυγάζουν φανατικά ο Βελόπουλος, ο Νατσιός και ο Στίγκας, ενώ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι πολύ πιθανή η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει: άρνηση της επιστήμης, θεωρίες περί υπεροχής της Λευκής Φυλής και απομονωτισμός, του στιλ «Πρώτα η Αμερική».
Άρα; υπάρχει κάποιο φως ελπίδας στον ορίζοντα; Ναι, εάν αποφασίσουμε ότι το μέλλον ανήκει σε εμάς και όχι στους «άριστους» και στους υπερπλούσιους. Εάν βάλουμε στόχο την μαζική ήττα της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές, ψηφίζοντας δημοκρατικά και προοδευτικά κόμματα. Εάν στηρίξουμε τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και τα ενισχύσουμε, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν στις νέες συνθήκες οικονομικής ασφυξίας που δημιουργεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. Εάν συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας και αγωνιστούμε για να προστατεύσουμε τα δημόσια αγαθά και το δημόσιο συμφέρον. Αυτό απαιτεί αναστοχασμό ενόψει της νέας χρονιάς, οργάνωση και διάθεση για αγώνα. Τα διαθέτουμε; Μπορούμε; Ιδού η Ρόδος!