Καθώς ο χρόνος τελειώνει και οι ώρες του απολογισμού, προσωπικού και γενικότερου πλησιάζουν η φράση «κλάιν» έρχεται να καλύψει τα πάντα και να περιγράψει καλύτερα την κατάσταση μας.Ομολογώ ότι πριν το ακούσω στον θεατρικό μονόλογο του Θάνου Τοκάκη στο θέατρο του Νέου Κόσμου, δεν το είχα πάρει τόσο στα σοβαρά, δεν το είχα σκεφτεί όπως θα στο περιγράψω παρακάτω. Το «κλάιν» λέω και τις διαστάσεις που έχει πάρει στην καθημερινότητά μας.
Ανοίγοντας το αρχείο στον υπολογιστή είχα στο μυαλό μου την πλάκα που κάνει και πάλι ο Σαμαράς κατά κάποιου Μητσοτάκη (χούι από παλιά…) με το θέμα των μεταναστών εργατών και τον Ιερώνυμο, τον αρχιεπίσκοπό μας που είπε στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1 (Γιώργος Παπάδάκης – Μαρία Αναστασοπούλου) όμως αυτό το «κλάιν» ήρθε και κάλυψε την πολιτική ντρίπλα, και την αναχρονιστική άθλια (κατά την ταπεινή μου γνώμη) θέση του κυρίου Ιερώνυμου για την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών.
Και οι δύο αυτοί κύριοι πάντως για να τα πούμε ανοιχτά επηρεάζουν εκλογική πελατεία, φλερτάρουν με τα πιο ταπεινά και επικίνδυνα ένστικτα και αγράμματης μερίδας ψηφοφόρων και άρα την κοινωνία μας αφού μπορεί να αποτελέσουν τροχοπέδη για μεταρρυθμίσεις που θα ήθελε να κάνει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όμως εκείνο το «κλάιν», η στάση «έλα μωρέ» που γεμίζει τα σόσιαλ, τις συζητήσεις και εν τέλει την πρακτική μας σε καθημερινά θέματα έρχεται σαν το μαύρο πέπλο που πλησιάζει στη Μόρντορ πριν την τελική καταστροφή.
Δεν ξέρω αν έχουμε κάποιον λευκό μάγο πάνω σε σε ένα λευκό άλογο να μας συνεπάρει και να αφήσουμε το «κλάιν» και να πράξουμε ως πολίτες, πάντως σίγουρα κάτι μας χρειάζεται. Ατομικώς τε και ομαδικώς κάπως πρέπει να ξεκουνηθούμε.
Γιατί πόσο πίσω πια να πάμε; Τι; Κλάιν;
Κι αν όπως πάει το όχημα προς τα πίσω σε βρει ανέμελο και σε πάρει από κάτω;
Τι;
Πάλι κλάιν;
Γιάννης Καφάτος
Viewtag (19.12.2023)