Ας δούμε εν τάχει τα επιχειρήματα που κατέθεσε η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την απόφασή της να επιβάλει κομματική πειθαρχία στο θέμα της τροπολογίας Καιρίδη που προκάλεσε εντάσεις στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας. Το βάρος σήκωσαν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης (ο αρμόδιος για το «ξέπλυμα» της γραμμής) και ο υπουργός Εργασίας Αδωνης Γεωργιάδης τυπικά αναρμόδιος, αλλά όπως στο παρελθόν έτσι και σήμερα, αυτός ανέλαβε να κάνει τη δύσκολη δουλειά για λογαριασμό του προϊσταμένου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είπε λοιπόν ανάμεσα σε άλλα ο κ. Γεωργιάδης:
● «Αυτό που μπορώ να σας πω εγώ είναι ότι δεν νοείται βουλευτής να μην ψηφίσει μια κεντρική πολιτική της κυβερνήσεως».
Σωστό. Πράγματι δεν νοείται. Είναι όμως η τροπολογία κεντρική πολιτική της κυβέρνησης; Πότε έγινε κεντρική πολιτική; Μέχρι τώρα άλλα μας έλεγαν και ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί του και κυρίως ο συγκεκριμένος υπουργός. Δεν οφείλουν να εξηγήσουν την αλλαγή στάσης; Δεν ήταν και πολύ πειστικά τα επιχειρήματα που διακίνησαν και γι’ αυτό ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δήλωσε με εμφατικό τρόπο τη διαφωνία του.
● «Οταν αποφασίσεις να είσαι σε ένα κόμμα, δεσμεύεσαι από τις αποφάσεις του κόμματος».
Σωστό κι αυτό. Οι αποφάσεις του κόμματος όντως πρέπει να δεσμεύουν αυτούς που είναι στο κόμμα. Πρέπει όμως να έχει προηγηθεί συζήτηση στο κόμμα. Πλειοψηφίες και μειοψηφίες διαμορφώνονται μέσα στις συλλογικές διαδικασίες. Η μειοψηφία είναι υποχρεωμένη να πειθαρχήσει αφού έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια. Πότε συνεδρίασαν τα κομματικά όργανα για να πάρουν τη συγκεκριμένη απόφαση; Μήπως συνεδρίασε η Κοινοβουλευτική Ομάδα; Εκτός αν πρόκειται για κόμμα στο οποίο αποφασίζει ο αρχηγός του παρέα με τους διορισμένους απ’ αυτόν συνεργάτες του και τα όργανα του κόμματος απλώς υπάρχουν για να αποθεώνουν τον επικεφαλής και να επικυρώνουν εκ των υστέρων τις αποφάσεις του. Είναι τέτοιο κόμμα η Νέα Δημοκρατία. Προφανώς. Κι ας λέει ο πρόεδρός του ότι διοικεί το πιο φιλελεύθερο και δημοκρατικό κόμμα της χώρας.
● «Εάν θες να κάνεις τη δικιά σου πολιτική, χαιρετάς και κάνεις κάτι άλλο. Ετσι γίνεται στις δημοκρατίες».
Σωστό επίσης. Με τη διαφορά ότι η πολιτική του κόμματος άλλαξε, οπότε αν κάποιοι πρέπει να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν είναι αυτοί (και δεν είναι λίγοι, ανάμεσά τους και υπουργοί και πρώην υπουργοί και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και βουλευτές) που μέχρι τώρα είχαν απόψεις που ήταν εντός γραμμής και σήμερα είναι στον αντίποδα των απόψεων που έγιναν ξαφνικά νέα κυβερνητική γραμμή. Δεν θα το κάνουν γιατί δεν είναι κορόιδα και να μπλέξουν σε περιπέτειες που μπορεί να απειλήσουν την καριέρα τους. Δεύτερη φύση ο οπορτουνισμός.
● Κληθείς ο κ. Γεωργιάδης να τοποθετηθεί για τον Αντώνη Σαμαρά, ο υπουργός σημείωσε πως δεν πρόκειται για έναν απλό βουλευτή αλλά για πρώην πρωθυπουργό και πρώην αρχηγό της δεξιάς παράταξης, που όπως είπε «έχει διαφορετικά περιθώρια αυτονομίας από έναν βουλευτή».
Μ’ άλλα λόγια ένας πρώην πρωθυπουργός δικαιούται να έχει συνείδηση και να ψηφίζει όπως αυτή του υπαγορεύει, οι απλοί βουλευτές όμως, όταν διαφωνούν οφείλουν να φασκιώσουν τη συνείδηση τους και να εφαρμόσουν την κομματική γραμμή. Πολιτικοί δύο ταχυτήτων. Οι πρώην πρωθυπουργοί στο απυρόβλητο κάνουν ό,τι νομίζουν, οι άλλοι βουλευτές σκύβουν ευλαβικά το κεφάλι, λίγο παραπάνω από το σκύψιμο του κ. Γεραπετρίτη στον Ερντογάν. Κοινοί θνητοί αυτοί, άγιος ο Σαμαράς, όπως τον αποκάλεσε ο κ. Γεωργιάδης σε μια έκρηξη ελαφρότητας.
Τάσος Παππάς
