Αυτά που ζούμε συνιστούν οικονομική βία και λεηλασία του δημόσιου πλούτου και των κοινών αγαθών, που χρυσώνεται επικοινωνιακά από το αφήγημα της οικονομικής επιτυχίας, η οποία ωστόσο πόρρω απέχει από το να εξασφαλίζει ευημερία και πρόοδο στους πολίτες.
Πραγματικά ήταν απόλαυση να ακούει κανείς τον πρωθυπουργό και να διαβάζει τους δεξιούς ψάλτες της ενημέρωσης που τον στηρίζουν την προηγούμενη εβδομάδα. Με ωραίες λέξεις, καλογυαλισμένα «επιχειρήματα», μειλίχιο τόνο και πατρικό ύφος, ο κ. Μητσοτάκης περιέγραφε από τη Βουλή μέχρι το Πέραμα την καταπληκτική χώρα στην οποία κυβερνά και στην οποία όλοι (θα θέλαμε να) κατοικούμε.
Σε αυτήν τη Νεφελοκοκκυγία όπου εκτυλίσσεται το οικονομικό θαύμα της γαλάζιας παράταξης -το οποίο δοξολογεί ως πρώτος του χορού ο Economist- όλα βαίνουν καλώς. Η μικρή Ελλάς επέτυχε τον μεγάλο... εθνικό στόχο της επενδυτικής βαθμίδας, έριξε την ανεργία, εντάξει, «δαγκώνει η ακρίβεια» (όπως είπε ο πρωθυπουργός), αλλά το μέλλον διαγράφεται λαμπρό. Ακόμα πιο ωραία ήταν η χθεσινή επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Εκεί, με πρώτο πλάνο τα ρόδια της χριστουγεννιάτικης παράδοσης, ο πρωθυπουργός ξεδίπλωσε την πιο όμορφη χριστουγεννιάτικη ιστορία, η οποία -εκτός του απαραίτητου Economist- είχε και μάχη κατά της ακρίβειας και αυξήσεις στους συνταξιούχους και, φυσικά, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που έρχονται να συμπληρώσουν την εθνική μας χαρά.
Οσοι δεν ζούμε στη χώρα των κυβερνητικών σποτ, αναμετριόμαστε καθημερινά με άλλους οικονομικούς δείκτες από αυτούς που αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης. Προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις πολιτικές που ακολουθεί για περισσότερο από μια τετραετία, πολιτικές που παράγουν περισσότερη κοινωνική και ατομική οδύνη απ’ όση μπορούμε να αντέξουμε.
Οι δείκτες της φτώχειας και του κινδύνου αποκλεισμού, η ενεργειακή φτώχεια και τα υπέρογκα κόστη στέγασης, ο πληθωρισμός της απληστίας που σαρώνει περιγράφουν μιαν εντελώς διαφορετική πραγματικότητα - αν και ουδεμία χρεία περιγραφής υπάρχει για όσα υφιστάμεθα όλοι μας.
Αυτά που ζούμε συνιστούν οικονομική βία και λεηλασία του δημόσιου πλούτου και των κοινών αγαθών, που χρυσώνεται επικοινωνιακά από το αφήγημα της οικονομικής επιτυχίας, η οποία ωστόσο πόρρω απέχει από το να εξασφαλίζει ευημερία και πρόοδο στους πολίτες. Απέναντι σε αυτήν την οικονομίστικη αντίληψη για την πολιτική, η οποία αντιλαμβάνεται τη χώρα ως απρόσωπο οικονομικό χώρο και τους ανθρώπους ως αντικείμενα, οφείλουμε να αντιτάξουμε μια «οικονομία της ευτυχίας», μια αντίληψη δηλαδή που πίσω από τους δείκτες βλέπει πρόσωπα και ζωές - τα δικά μας πρόσωπα και τις δικές μας ζωές.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Αποψη