«Δεν νοείται διάσπαση χωρίς την καταγγελία, έως μηδενισμού και κατεδάφισης, του κόμματος που εγκαταλείπεται για να χτιστεί δίπλα, ή και απέναντι, ένα άλλο» γράφει ο Θανάσης Καρτερός στο άρθρο του στην Αυγή υπό τον (παραπλανητικό) τίτλο «Η χαμένη τιμή του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο Καρτερός βάλλει εναντίον όσων έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέροντας χαρακτηριστικά:
«Ο μονόδρομος που διάλεξαν, πάντως, ορίζει ως όρο ύπαρξής τους τη συρρίκνωση, τη διάλυση, την ήττα του μέχρι χθες κόμματός τους. Αυτός ο «εμφύλιος» θα τους ορίσει δυστυχώς το ερχόμενο διάστημα, ό,τι κι αν λένε. Και στην παγίδα αυτή δεν πρέπει να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένας είναι ο εχθρός και σήμερα. Και ξέρουμε ποιος...».
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο Καρτερού:
Το κύριο, αν όχι το μόνο, που ακούμε ως αιτία της διάσπασης από τους 11 και τους σαν έτοιμους από καιρό συνοδοιπόρους τους είναι αυτό: Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφυλίστηκε, μεταλλάχτηκε, γύρισε την πλάτη στην κοινωνία, στις ιδέες και στις θέσεις που τον έκαναν αυτό που ήταν. Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που χτίσαμε, υπηρετήσαμε για χρόνια, αγαπήσαμε και υπερασπιστήκαμε. Έγινε κάτι άλλο, ξένο, εχθρικό, τοξικό, αμερικάνικο. Κασσελακικό. Αυτή η μετάλλαξη είναι τελεσίδικη, άρα ήταν μονόδρομος να φύγουμε για να χτίσουμε κάτι άλλο. Που -αυτό εννοείται- θα διαθέτει τις χαμένες αρετές, τη χαμένη αριστερή ψυχή, τη χαμένη τιμή του ΣΥΡΙΖΑ.
Καλώς. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως των στελεχών, των μελών, των βουλευτών του κόμματος δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη. Γεννιέται, λοιπόν, ένα ερώτημα εδώ: Πόθεν προκύπτει ότι είναι τόσο σωστή ώστε να δικαιολογεί διάσπαση; Πόθεν η απόλυτη και δραματική σιγουριά ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν εκλείψει τα αντανακλαστικά, το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης, το ανθρώπινο δυναμικό, που είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τυχόν πορεία εκφυλισμού και απόπειρα μετάλλαξής του; Πόθεν η τελεσίδικη κρίση και απόφαση ότι εάλω ο ΣΥΡΙΖΑ και άρα δικαιούνται -θέμα συνείδησης επικαλούνται- να αλλάξουν στρατόπεδο κάποιοι φρουροί;
Δεν είναι, πάντως, η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ «μεταλλάχτηκε». Θυμόμαστε ότι αυτή ήταν η δικαιολογία αποχώρησης της μετέπειτα ΔΗΜ.ΑΡ. και της μετέπειτα ΛΑ.Ε. Διότι, είναι απλό: δεν νοείται διάσπαση χωρίς την καταγγελία, έως μηδενισμού και κατεδάφισης, του κόμματος που εγκαταλείπεται για να χτιστεί δίπλα, ή και απέναντι, ένα άλλο. Και προφανώς το παρελθόν δεν προδιαγράφει το μέλλον - μπορεί τώρα να πετύχουν εκεί που άλλοι απέτυχαν. Αυτό όμως μένει να αποδειχτεί. Και, κυρίως, μένει να αποδειχτεί ότι έχουν «αυταπάτες» όσοι επιμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πιστεύουν ότι και σήμερα είναι αναντικατάστατος ο ρόλος του.
Κοντός ψαλμός αλληλούια και τελικός κριτής η κοινωνία. Ο μονόδρομος που διάλεξαν, πάντως, ορίζει ως όρο ύπαρξής τους τη συρρίκνωση, τη διάλυση, την ήττα του μέχρι χθες κόμματός τους. Αυτός ο «εμφύλιος» θα τους ορίσει δυστυχώς το ερχόμενο διάστημα, ό,τι κι αν λένε. Και στην παγίδα αυτή δεν πρέπει να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένας είναι ο εχθρός και σήμερα. Και ξέρουμε ποιος...