Ολλανδοί δημοσιογράφοι από το de correspondent, μία από τις πρώτες ομάδες ανεξάρτητης ερευνητικής δημοσιογραφίας, έλεγαν πριν από μερικά χρόνια ότι στην ολλανδική Βουλή ουδέποτε έχει καταγραφεί οιαδήποτε αναφορά στη Shell. Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο. Τόνοι μελάνης, όπως λέγαμε κάποτε, έχουν χρησιμοποιηθεί για να καταγγελθεί η διαπλοκή. Να προκάλεσαν τελικά κάποιου είδους μιθριδατισμό; Αυξημένη αντοχή/ανοχή;
Για παράδειγμα, σήμερα στη μεγάλη μερίδα των ελληνικών μίντια η αλληλεξάρτηση πολιτικής, Τύπου και κεφαλαίου είναι ιδιαίτερα ορατή, αλλά αυτό δείχνει να μην ενοχλεί. Ηττημένη είναι η δημοσιογραφία. Κυριαρχεί η δημοσιογραφία της ντουντούκας, που δεν ασκεί έλεγχο αλλά ασκεί/υπηρετεί εξουσία. Πάντα υπήρχε η δημοσιογραφία της ντουντούκας, αλλά ήταν στις παρυφές του συστήματος.
Σήμερα γίνεται συστημική. Στην άλλη πλευρά, αυτή των κοινωνικών δικτύων, βυσσοδομούν τα τρόλ. Δεν είναι εύκολο να είσαι δημοσιογράφος, όταν τα κέρδη της επιχείρησης δεν εξαρτώνται τόσο από τη δουλειά σου, όσο από τη στράτευσή σου ή τις αντοχές σου στην αυτολογοκρισία.
- απόσπασμα από τη συνέντευξη του Τάκη Καμπύλη στο BookPress(ΕΔΩ) με αφορμή το νέο του μυθιστόρημα «Το κόμμα του καλού θεού» (εκδ. Καστανιώτη)