Ας το πάμε δια της πλαγίας οδού.
Ας το πάμε μέσω Λονδίνου, που είναι και δημοφιλές αυτές τις μέρες.
Πριν από τριάντα χρόνια, λοιπόν, όταν δούλεψα με ολιγόμηνο συμβόλαιο στην Ελληνική Υπηρεσία του BBC, μου είχε κάνει εντύπωση που έβγαινα βράδυ από το Ραδιομέγαρο (μ’ αρέσει η λέξη Ραδιομέγαρο, αφήστε με να τη χρησιμοποιώ!) και πήγαινα να πάρω το τιούμπ στο σταθμό του Χόλμπορν και ήτανε καμιά πεντακοσαριά μέτρα μια ευθεία, όλο κτίρια γραφείων που είχαν αδειάσει απ’ το απόγευμα, και σε κάθε είσοδο συνωστίζονταν άστεγοι, που κρύβονταν όλη μέρα δεν ξέρω αλλά το βράδυ βρίσκανε καταφύγιο εκεί, δεκάδες άστεγοι, ίσως και εκατοντάδες, σε μια ευθεία μόνο, κοίταγα εγώ, πιατάκια του καφέ τα μάτια μου, πως δεν έφαγα καμιά μπούφλα δεν ξέρω, τόσο απορημένη έκφραση είχα…
Την ίδια εποχή στην Αθήνα τους ξέραμε τους αστέγους με τα ονόματά τους. Δεν λέω ότι μετριόσαντε στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά φαινόμενο δεν τους έλεγες. Πολύ λίγοι ήταν και πολύ συγκεκριμένοι και κάπως την κουλάντριζαν την κατάσταση όσοι και όσες τρέχανε να βγάλουν άκρη. Πριν από τριάντα χρόνια στην πρωτεύουσα του Νότου, σε αντίθεση με την πρωτεύουσα του Βορρά. Αλλά εκτός από αστέγους, δεν είχαμε και Πόρσε! Δηλαδή είχαμε, κυκλοφόραγαν στους δρόμους, πλην όμως κι αυτές δεν έκαναν την εμφάνισή τους σε κάθε γωνία. Μία εδώ, μία στην πέρα πλατεία, μία στη διπλανή γειτονιά, καταλαβαινόμαστε. Σχετικώς σπάνιες, σαν τους δόλιους που κοιμόνταν στο δρόμο…
Τριάντα χρόνια αργότερα, τίγκα η Αθήνα στις Πόρσε, τίγκα και στους αστέγους. Χιλιάδες από εδώ, χιλιάδες από εκεί, μαζί αυξήθηκαν τα νούμερά τους, όπως άνοιγε σιγά σιγά, και ενίοτε όχι και τόσο σιγά, η ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς. Τυχαίο δεν θα το ‘λεγα, άμα θες το ένα θα σου προκύψει και το άλλο, δράση δίχως αντίδραση δεν υπάρχει, μας το έλεγαν και στη σχολή. Κι αν είναι να κυκλοφορούν μιλιούνια oι Πόρσε στους ελληνικούς δρόμους, θα βλέπεις μιλιούνια και τους αστέγους στα ελληνικά πεζοδρόμια. Μέση λύση δεν υφίσταται…
Κι επειδή δεν υφίσταται μέση λύση, κάντε έναν κόπο και διαβάστε παρακαλώ όσα είπε ο υπεύθυνος του θεραπευτικού προγράμματος του ΚΕΘΕΑ- Έξοδος Σωτήρης Μπουντής και τα γράψαμε κι εδώ στο Newpost τις προάλλες:
«Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που δεν αφορά μια μικρή ομάδα ανθρώπων όπως παλαιότερα, αλλά επηρεάζει μεγαλύτερη ομάδα νέων που αναζητούν λύσεις γύρω από «πρότυπα» που έχουν στο επίκεντρο τους το χρήμα, τα ναρκωτικά κτλ. Η ανάγκη για κοινωνική ανάδειξη, για αναβάθμιση του οικονομικού status, αλλά και το κυνήγι του εύκολου και γρήγορου χρήματος έχουν επηρεάσει πλέον μια μερίδα της νέων ανθρώπων που θεωρούν ότι οι παραπάνω ανάγκες τους καλύπτονται με την χρήση και την διακίνηση ναρκωτικών».
Σκεφτείτε τα όταν περνάτε δίπλα από τις χαμένες ψυχές σε πεζοδρόμια και στράτες και αναρωτιέστε τι έχει συμβεί και μοιάζουν τόσες πολλές πια. Ιδίως αν κάνετε τον κόπο να κατεβείτε προς πλατεία Καραϊσκάκη, όπου εκεί γύρω έχει διαμορφωθεί τον τελευταίο καιρό ένα ολόκληρο «χωριό» από τοξικομανείς. Τους βλέπω όποτε με φωνάζουν ο Τραπεζιώτης κι ο Μελιγγώνης στο «Κόκκινο 105,5» και φεύγω ύστερα προς τα πάνω με τα πόδια. Ειλικρινά, τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει στην πρωτεύουσα και κάνει τα αμερικάνικα «νιντλ παρκς» να μοιάζουν με παιδικές χαρές. Αν έχουμε φτάσει ως εκεί, ιδέα δεν έχω πως και αν ποτέ θα ξεμπερδέψουμε…
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost
