Δηλαδή τι τώρα; Χρειαζόμασταν οπωσδήποτε την MRB για να κατανοήσουμε ότι έχει γύρει προς τα δεξιά των εκκρεμές το πολιτικό; Πριν από κάτι μηνάκια γίνανε οι εθνικές εκλογές και αποκόμισαν 4,68% οι Σπαρτιάτες (ο Θεός να τους κάνει…), 4,44 % η Ελληνική Λύση και 3,70 % η Νίκη, κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας που κι αυτή τρόφιμο του Περισσού δεν τη λες. Άσε που το κόμμα το κυβερνητικό μπορεί να έκανε μια αποτελεσματική στροφή προς το κέντρο, αλλά ουκ ολίγοι εκ των ψηφοφόρων του δεξιοί, δεξιότατοι είναι.
Με δυο λόγια: Ούτε σαράντα τοις εκατό η γαλάζια πολυκατοικία πριν από οκτώ χρόνια, σχεδόν πενήντα πέντε τοις εκατό σήμερα.
Αν θες δεν το δέχεσαι, χώνεις το κεφάλι στην άμμο και περιμένεις τη Δευτέρα Παρουσία του Ιωσήφ (του πατερούλη, όχι του ξυλουργού!), αν θες το βάζεις κάτω και προσπαθείς να εξηγήσεις τι συνέβη στην περασμένη οκταετία. Αν θες…
Εντάξει, το πρώτο είναι ότι η ριζοσπαστική αριστερά μόνο ριζοσπαστικές λύσεις δεν έδωσε. Διαχείριση του συστήματος έκανε, όσο άντεχαν τα νεύρα των πρωτοκλασσάτων της τέλος πάντων, και στον συγκεκριμένο τομέα, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, δεν τα πήγε και τόσο άσχημα. Η κατηφόρα της οικονομίας σταμάτησε, οι αυθαιρεσίες της εξουσίας και της εργοδοσίας περιορίστηκαν, η συμφωνία των Πρεσπών υπογράφηκε και για πρώτη φορά μετά από τόσα και τόσα χρόνια ήταν όλοι οι εκπαιδευτικοί στις θέσεις τους από την αρχή της χρονιάς και όλα τα βιβλία στα θρανία των μαθητών και των μαθητριών. Ο Νίκος Φίλης το κατάφερε αυτό, άλλο τώρα αν αποφάσισε να προχωρήσει από μόνος του στο χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία…
Το δεύτερο και πολύ πιο σημαντικό είναι, φυσικά, η πανδημία. Αυτός ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος που όλοι και όλες ζήσαμε στο πετσί μας και άφησε πίσω του έναν κόσμο τρομαγμένο και υποχείριο του ατομικισμού. Εσύ να ψοφήσεις, εγώ να ζήσω, αντανακλαστικά που δεν ταιριάζουν και πολύ με την συλλογικότητα, το ευαγγέλιο των αριστερών και προοδευτικών πολιτικών. Ο κορωνοϊός ενεργοποίησε τους πλέον πρωτόγονους μηχανισμούς υπεράσπισης του «εγώ» και οι πλέον πρωτόγονοι μηχανισμοί υπεράσπισης του «εγώ», έχουν μια συνήθεια να κατευθύνονται ολοσούμπητοι προς την υπεράσπιση του τριπτύχου Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Παραδοσιακή Οικογένεια μάλιστα, όχι από εκείνη τη μοντέρνα, το κουλουβάχατο…
Ως εκ τούτου; Ως εκ τούτου δεν μοιάζει διόλου παράλογο που το 52,9 % των ερωτηθέντων και ερωτηθεισών από την MRB για το Open απάντησαν «μάλλον διαφωνώ» και «σίγουρα διαφωνώ» στο δικαίωμα γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, με το «σίγουρα διαφωνώ» μάλιστα να κερδίζει τη μερίδα του λέοντος:
39 % και ψάξε να βρεις το δίκιο σου!
Και η άλλη πλευρά; Η άλλη πλευρά έμεινε στο 40,3 %, καθώς «σίγουρα συμφωνώ» με το δικαίωμα απάντησε το 18,3 % και «μάλλον συμφωνώ» το 22,2 %.
Όπως καταλαβαίνετε δεν βγαίνουν τα κουκιά και αν πάει κανείς και στο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να υιοθετούν παιδιά ή να αποκτούν παιδιά μέσω παρένθετης μητέρας, η ήττα είναι ολοκληρωτική:
«Σίγουρα όχι» απαντάει το 50,2 %, «μάλλον όχι» το 18,5 % (σύνολο 68,7 % παρακαλώ…) , «μάλλον ναι» το 13,2 % και «σίγουρα ναι» το 11 %.
Αλλά επειδή εδώ είναι Ελλάδα και πάντοτε δίνουμε ρεσιτάλ υποκριτικής, το 49,8 % του συνόλου απαντάει ότι θα πήγαινε σε γάμο ομόφυλου ζευγαριού, σε σχέση με το 44,2 % που δεν θα πήγαινε. Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη. Κι ας μη γουστάρει και καλά…
Υ.Γ.: Στο πλαίσιο της δεξιάς στροφής εντάσσεται και το 52,7 % που συμφωνεί με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας. Άντε να το έλεγες αυτό στην Ελλάδα του Αντρέα!
Χρήστος Ξανθάκης
Voices / Newpost (15.12.2023)
