Παρακολουθεί η κυβέρνηση όσα γίνονται στην αντιπολίτευση; Βεβαίως. Γιατί; Μήπως φοβάται ότι κάτι θα συμβεί και θα ταράξει την ησυχία της; Οχι φυσικά. Από απλή περιέργεια; Με κάτι παραπάνω. Με χαιρεκακία; Σίγουρα. Δεν έχει λόγους να ανησυχεί, αφού η δημοσκοπική απόσταση που τη χωρίζει από τους πολιτικούς αντιπάλους της είναι μεγάλη. Αυτή ρίχνει το βάρος της, όπως λένε κυβερνητικοί αξιωματούχοι συγκρατώντας με κόπο τα γέλια τους, στα προβλήματα του τόπου.
Με αυτά αναμετριέται, αυτά επιχειρεί να λύσει για να κρατήσει σταθερή τη σχέση της με το σαράντα και κάτι τοις εκατό που πήρε στις εθνικές εκλογές. Οτιδήποτε θα μπορούσε να τη βλάψει θα το θέσει εκτός λειτουργίας, αν αποτύχουν οι προσπάθειες να το αποτρέψει. Θα ήθελε πάντως ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις διαρροές συνομιλητών του, «μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση που θα είναι χρήσιμη για τον τόπο». Με …θλίψη διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει σήμερα. Κι αυτό τον υποχρεώνει να παλεύει μόνος του με τα θηρία. Εντός και εκτός χώρας.
Τρίχες κατσαρές. Μπούρδες περιωπής. Μεγαλόστομες τιποτολογίες. Καμία σοβαρή αντιπολίτευση δεν θέλει το σύστημα Μητσοτάκη. Δεν του αρέσει η κριτική. Δεν αναγνωρίζει στους άλλους το δικαίωμα να διατυπώνουν πρόταση εναλλακτική. Είναι το σύστημα των αρίστων-ατσίδων, πιστεύει ακραδάντως πως του ανήκει η χώρα και δεν το διαπραγματεύεται.
Αυτό που θέλει -και το έχει εξασφαλίσει με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι- είναι η πλήρης ελευθερία κινήσεων. Να είναι ασύδοτο ατιμωρητί, να μην το απειλεί κανείς, να κάνει ό,τι γουστάρει, να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν, να περνάει στη Βουλή νομοσχέδια με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να νοιάζεται για τη γνώμη των άλλων κομμάτων, να έχει τα χέρια του λυμένα και να κλείνει δουλειές προσοδοφόρες, να μη βρίσκει αντιστάσεις στα θεσμικά αντίβαρα, να μεροληπτεί χωρίς ενδοιασμό υπέρ των συμφερόντων που εκπροσωπεί, να μην το αγγίζει η… ανεξάρτητη Δικαιοσύνη όταν παραβιάζει με ωμό τρόπο το Σύνταγμα και τους νόμους στήνοντας παρακρατικούς μηχανισμούς, να μην κλονιστεί η σχέση του με τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης, να συνεχίσει μαζί τους το δούναι και λαβείν, με λίγα λόγια να πουλάει τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες εκμαυλίζοντας τους ιθαγενείς και αν παραστεί ανάγκη να τους τρομάζει, για να υποκύπτουν εύκολα και γρήγορα στις επιθέσεις που εξαπολύουν οι θηριώδεις μηχανισμοί χειραγώγησης που έχει στη διάθεσή του.
Είχε το σύστημα Μητσοτάκη μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση, τουλάχιστον από την άποψη του εκλογικού μεγέθους, από το 2019 μέχρι το 2023. Δεν τη θεωρούσε χρήσιμη. Τη χαρακτήριζε επικίνδυνη. Την κατηγορούσε για ροπή στον ακροαριστερό λαϊκισμό και ότι λειτουργεί ως εσωτερικός εχθρός. Εκανε τα πάντα για να τη δαιμονοποιήσει. Εσυρε στα Ειδικά Δικαστήρια με σαθρά κατηγορητήρια στελέχη της που είχαν περάσει από κυβερνητικές θέσεις. Δεν μπόρεσε να τα κλείσει φυλακή, ωστόσο πήρε τις ποινές που ήθελε για να δείξει πως οι αντίπαλοί του είναι του σχοινιού και του παλουκιού.
Θέλει μια αντιπολίτευση που δεν φωνάζει, δεν διαμαρτύρεται, δεν κατεβάζει κόσμο στους δρόμους, δεν αποκαλύπτει τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλά του, που γενικώς δεν βάζει εμπόδια στην επέλασή του εναντίον του δημόσιου χρήματος, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Τα έχει καταφέρει. Το ΠΑΣΟΚ, κοντό. Το ΚΚΕ, μόνο του. Η υπόλοιπη Αριστερά τρώγεται με τα ρούχα της. Η αντισυστημική Αριστερά σε αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου. Και την ίδια στιγμή 7 στους 10 Ελληνες λένε ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση, το 86% δυσκολεύεται να πληρώσει λογαριασμούς, το 66% προβλέπει χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης. Ε, και που τα λένε, τι έγινε; Ποιος τους ακούει; Η ζωή συνεχίζεται. Σκυφτή.
Τάσος Παππάς